MAANDBLAD VOOR HEESWIJK-DINTHER JAARGANG 18 - DECEMBER 2022
Sylk Praktijk voor de Huid Huidverbetering Wellness Massage Beauty Kadoartikelen Fairtrade Biologisch Natuurproducten Deurtechniek Garagedeuren William van Grinsven Heeswijk-Dinther 06-46098409 WWW.VGDEURTECHNIEK.NL St. Servatiusstraat 56 0413-292425 5473 GB Heeswijk-Dinther info@uniek.dental Tandtechnisch Laboratorium
d’n HaDeejer - 3 Terugblik In dit kerstnummer kijken we terug op afgelopen jaar. En de jaren ervoor. Want dingen die je meemaakt, vormen je. En sommige mensen krijgen meer op hun bordje dan anderen. Zo blijkt een ‘niet pluis’ gevoel uit te lopen op een groot verlies in ons kerstverhaal. En Yuri vertelt, hoe hij steeds weer zijn leven oppakt na diverse impactvolle gebeurtenissen. Hoe hij oog heeft gekregen voor de kleine dingen, die het leven echt leuk maken. Het mooiste moment van 2022 zien we door de ogen van jong en oud in onze extra uitgebreide Dorpspraat. Van zonnebloemzaadjes tot wandelingen in de heerlijke warme zomer. Van kittens, een jeugdvoorstelling tot een fantastisch feest, waar iedereen van geniet. Voor de broertjes van Gerwen was het zonder twijfel de 24 uurs Solexrace als eerbetoon aan vader Piet: ze hebben het geflikt! Dan Martje, een sprankelende vrouw, die van jongs af aan danst en onze voorpagina siert. Ze kijkt terug op een intensieve opleiding voor dans, acteren en zang. Intussen geeft ze zelf les in en rond Amsterdam, maar voelt zich een dorpsmens. Ook Mari zit niet graag stil. Hij leert vluchtelingen hoe ze iets aan moeten pakken en brengt ze in contact met mensen uit zijn eigen netwerk. Daarmee helpt hij ze integreren en zich thuis voelen. Jos en Huib, Merel en Frank wonen sinds enkele jaren in ons dorp, nadat ze op tientallen plekken in binnen- en buitenland verbleven. Hoe zorgen zij dat ze zich thuis voelen, wat maakt een plek fijn om te wonen? Met Pieter kijken we terug op de twaalf jaar dat hij pastor was voor de protestantse gemeente in HaDee. Het gaat hem om het menselijk contact, hij houdt van improviseren en van humor. Bij Lichtpunt blijft hij dan ook betrokken. Koninklijke Fanfare Sint Willibrord gaat al tweehonderd jaar met de muziek mee. Heeft een geschiedenis met vallen en opstaan. Wat blijft, is samen muziek maken, samen iets moois creëren. Niels combineert veldrijden en wielrennen en vindt het heerlijk als de wedstrijd in de buurt is, zodat familie en vrienden gemakkelijk kunnen komen kijken. Hoe is de naam Den Dolvert eigenlijk ontstaan? In 1830 woonden er al kooplui, kleermakers en landbouwers aan deze straat, ontstaan als plein. Een terugblik. Tot slot kijken we vooruit met Nettie naar de komedie ‘Samen verder’, die toneelvereniging De Oudere Garde gaat opvoeren. Discreet, nauwgezet en alert is de rol van souffleur haar op het lijf geschreven. Wij wensen u fijne feestdagen! De redactie Voorwoord Colofon Redactie Anja Bekkers (hoofdredacteur), Rob van den Berg, René Kuijs, Ardith Manders, Monique Raaijmakers, Ad van Schijndel, Eline Sigmans en Maud van de Wetering Journalisten Robert Deckers, Thea van der Doelen, Angélique Dortmans, Loes van Gerwen, Toon Konings, Liseth Kuijs, Jeroen de Mol, Rene van der Pas, Lambert van der Ven, Francis van Venrooij en Manon Verkuijlen Fotografie Annerieke van den Broek, Ronald van Hastenberg, Sanne van Rozendaal, Eefje Voets Vormgeving Collette Bosch, Esmée Geubbels, Corina Gloudemans, Juul van den Heuvel, Iris Manders en Eveline van Roessel Illustraties Wouter van Empel Medewerkers Cathelijn van der Meijden, Jacques van der Meijden, Harry Mikkers en Wim Smits Kopij/informatie Uiterste inzenddatum: 1e van de maand redactie@hadeejer.nl Advertenties Uiterste inzenddatum: 10e van de maand advertentie@hadeejer.nl Vragen over bezorging Bel Marijn de Mol 06-19781787 bezorging@hadeejer.nl Jaarabonnement niet-inwoners € 50,- inclusief verzendkosten Druk Van Helvoort Grafisch Bedrijf BV Gemert Oplage 3.700 stuks Volg d’n HaDeejer ook via twitter.com/hadeejer www.facebook.com/hadeejernieuws @dnhadeejer WWW.HADEEJER.NL d’n HaDeejer is een uitgave van Stichting Dorpsnieuws. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Fotografie cover: Sanne van Rozendaal
Heeswijk-Dinther T 0413 - 29 19 21 WWW.VANAARLESBOUW.NL Allround en veelzijdig in elektro Agro / Industrie / Utiliteit / Woningbouw / Camera-systemen / Inbraak-beveiliging / Zonnepanelen Heeswijk-Dinther / T 0413 29 29 05 / www.vanzutphenelektro.nl Brouwersstraat 19, 5473 HB Heeswijk-Dinther 0413-294124 www.autobedrijfminnaar.nl Onderhoud en Reparatie APK keuring Airco service 24/7 Pechhulp NL+ EU Banden service Storingsdiagnose In-Verkoop auto’s Leenauto & Leenfiets Bij ons bent u op het juiste adres voor alles betreffende uw auto: AUTOBEDRIJF MINNAAR uw partner in autoplezier www.humssjl.nl JOUW HOUTEN VLOER EEN TWEEDE LEVEN? LEVER JOUW HOUTEN VLOER IN BIJ BART BEUGT! MEER INFO? LOOP EVEN BINNEN! JA HERGEBRUIK ÓF VERKOOP JOUW VLOER. RETSELSEWEG 2 | 5473 HC HEESWIJK DINTHER TEL. 0413- 29 62 90
d’n HaDeejer - 5 Inhoud Jaargang 18 - Nummer 12 - December 2022 3 Voorwoord 6 Veerkracht in het kwadraat 11 De sneeuwbol 14 Dorpspraat 17 De broertjes Van Gerwen hebben het geflikt! 21 Martje, danseres van jongs af aan 24 Mari is onmisbaar als vrijwilliger 27 Pastor Molenaar over zijn persoonlijke diensttijd 31 Import: vier nomaden in HaDee 35 Terugblik 200 jaar fanfare 39 Column ToKo 40 Veldrijden met Niels 42 Hoe is Den Dolvert ontstaan? 45 Nèj kanse mè de Kerst en column Harrie Droesen 47 Deze rol is echt voor Nettie 48 Ingezonden 50 Zakelijk bekeken 53 50 jaar gelee Brug Terug 54 Agenda en column Eugenio 40 Altijd met handschoenen 6 Reuring onderweg 21 Dansend door het leven
6 - d’n HaDeejer VEERKRACHT IN HET KWADRAAT
d’n HaDeejer - 7 DINGEN DIE JE MEEMAAKT, VORMEN JE. JE BENT EEN OPTELSOM VAN DE ERVARINGEN DIE JE IN JE LEVEN OPDOET. OP SOMMIGE VAN DIE ERVARINGEN HEB JE INVLOED, OP ANDERE NIET, DIE GEBEURTENISSEN OVERKOMEN JE. TOCH HEB JE ER WEL MEE TE LEREN LEVEN. HOE DOE JE DAT? HOE PAK JE JE LEVEN NA EEN IMPACTVOLLE GEBEURTENIS OP? EN VOORAL: HOE DOE JE DAT, ALS DIE GEBEURTENISSEN ZICH BLIJVEN OPSTAPELEN? WE SPREKEN MET YURI SPARIDANS (53). “IK HEB HELEMAAL GEEN TREURIG LEVEN, MAAR ZIE HET IN EEN ANDER PERSPECTIEF. KLEINE DINGEN WORDEN HEEL BELANGRIJK.” Tekst Eline Sigmans Fotografie René Kuijs Vormgeving Eveline van Roessel “Als mijn leven een film was, dan heeft een hele slechte regisseur het script geschreven,” begint Yuri met een luchtige draai het gesprek. We zitten in de woonkamer, samen met zijn partner Angelique en dochter Jann. Aan de muur hangt een foto. Een foto, die in eerste instantie opvalt door de grootte en het flitsende zwart-witte effect. Later in het gesprek blijkt dat juist alles in die foto Yuri symboliseert: onderweg zijn, opbouwen, afbouwen. Stilte voor een storm en een leven op piekmomenten. Zijn schouders ergens onderzetten, dingen aanpakken. Op de foto staat een podium, gefotografeerd in Moskou. Vlak voor het concert van U2. Yuri bouwde dit podium op. “Samen met Jan van Lieshout werkte ik destijds voor een Belgische podiumbouwer. Het was hard werken, maar machtig mooi. Tegenwoordig bouw ik geen concertpodia meer op, maar sportevenementen en ben ik wat meer in de avonden thuis. Toch houd ik van de reuring op een event en ben ik graag onderweg.” IMPACTVOLLE GEBEURTENISSEN Yuri heeft in zijn leven intense, impactvolle dingen meegemaakt. Deze gebeurtenissen beïnvloeden zijn eigen leven, maar daarmee ook dat van het gezin. Angelique: “We hebben een soort van galgenhumor ontwikkeld samen, om het allemaal ook luchtig te maken. We moesten wel: denk je het ene verwerkt te hebben, val je zo in het andere.” Om het op een rijtje te zetten: Yuri is uitgezonden naar oorlogsgebied, was in de buurt toen zijn vader verongelukte, is ontvoerd geweest, verloor zijn zus, twee maanden daarna zijn schoonvader en werd slachtoffer van een aanslag. VENTILEREN Het maakt je stil. “Tegelijkertijd was hij ook gewoon altijd een vader en had hij aandacht voor ons gezin, ook al was hij niet altijd thuis,” stipt Angelique nog aan. Yuri pakt de draad van haar over: “Sommige mensen krijgen meer op hun bordje dan anderen. Het leven is niet te kiezen. Hoe ik hier zo rustig zit? Angelique is mijn steun en toeverlaat. Misschien in combinatie met een stukje veerkracht, ergens denk ik dat dat het wel moet zijn. Ook heb ik veel (gehad) aan mijn sociale kring, voor een groot deel ontstaan in de Hennekooi van vroeger. Die vrienden zien we veel. Je kunt kiezen hoe je erover praat. Soms is het fijn om bij anderen te ventileren. Soms ook niet. Maar dat mensen weten wat er aan de hand is, dat scheelt al de helft. Je draagt het dan niet alleen.” DE OORLOG Yuri is acht jaar als militair in dienst geweest. “Ik had dienstplicht, maar deze heb ik verlengd. Via het leger kon ik mijn rijbewijzen halen. Dat vond ik een mooi bijkomend voordeel en ik was hierdoor zeker van werk. In 1992 werd ik uitgezonden naar Joegoslavië, Bosnië en Herzegovina om precies te zijn. Ergens kijk je naar een uitzending uit, daar werk je toch ‘naartoe’. Ik had nooit kunnen bedenken hoeveel impact zo’n uitzending heeft.” YURI 53 ZOON VAN JAN EN ANS SPARIDANS BROER VAN MYRA GEBOREN IN TILBURG 35 JAAR SAMEN MET ANGELIQUE GEK OP DOCHTER JANN EN MOTORRIJDEN IS EEN HOBBYKOK, MET TWEE LINKERHANDEN VROEGER EEN FERVENT ‘HENNEKOOI’-GANGER DIENSTPLICHT BRACHT HEM IN VOORMALIG JOEGOSLAVIË ONDERWEG HET MEEST ONTSPANNEN OVERAL TER WERELD BOUWDE HIJ PODIA OP
8 - d’n HaDeejer Hij zag al op 23-jarige leeftijd met eigen ogen wat oorlog met een bevolking doet. “We werden ingezet als ‘blauwhelmen’ en waren daardoor neutraal tussen twee vechtende partijen in. Dat is een rare gewaarwording. Het was dan ook een spannende tijd, regelmatig vlogen de kogels je om je oren. In Sarajevo deed ik het voedseltransport. Op de vrachtwagen dus, daar was ik toen al aan verknocht. Wat me altijd bij blijft, is de rijen van getraumatiseerde mensen, die met een jerrycan klaarstonden om schoon drinkwater op te halen. De oorlog had een immense impact op hun dagelijks leven en hun drinkwatervoorziening bijvoorbeeld.” “Het contact met thuis was nihil: we wisselden elkaar af om een kwartier te kunnen bellen en de brieven die we schreven, kwamen niet altijd in de goede orde aan. Gelukkig had ik een goede buddy, Gerrit. Met hem kon ik alles relativeren. Ook het gemis dat we deelden van een collega die tijdens onze uitzending verongelukt is.” DE ONTVOERING Na het leger ging Yuri aan de slag als vrachtwagenchauffeur. Ook heeft hij even op een schip gewerkt. “Maar ik ben toch meer een man van het asfalt. Ik vind het fijn om met periodes van huis te zijn. Die momenten heb ik voor mezelf. Weer thuiskomen is dan erg fijn. In 1997 werkte ik in Heesch. Op een dag in december zette ik ‘s ochtends vroeg de vrachtwagen buiten om deze klaar te maken voor vertrek. Voor ik er erg in had, had ik een paar man in mijn nek hangen, kreeg ik tape over mijn mond en moest ik me stilhouden. Ik heb vijf uur in de kofferbak van een auto gelegen, niet wetende hoe het af zou lopen.” “Dat was akelig. Ik had momenten van angst, maar probeerde tegelijkertijd zoveel mogelijk te onthouden. Je weet dat dat belangrijk kan gaan zijn. En dat bleek natuurlijk: na afloop zat ik zeven uur in de verhoorkamer van de recherche. Ze wilden weten of ik zelf betrokken was. Ik vind het nog steeds absurd dat ik dat heb meegemaakt.” HET GEMIS In 2014 beëindigde Myra, Yuri’s zus, haar leven. Iets wat niet iedereen zag aankomen, daardoor kwam het hard aan. Jann zegt: “Ik weet nog dat papa de telefoon in zijn hand vasthield en ik zijn gezicht zag veranderen. Ik voelde dat er iets niet klopte.” Yuri: “Haar overlijden had impact op veel mensen. Myra was super geliefd. In Berlicum, waar ze woonde, maar ook in ons dorp en ver daarbuiten. Daardoor deel je in elkaars verdriet. Dat maakt het minder zwaar. Mijn schoonvader, Ad van der Pas, overleed twee maanden later. Dit gemis, en ook dat van mijn vader, die verongelukte op zijn 60ste verjaardag, toen hij enkele gasten uitzwaaide, dragen we in ons gezin met ons mee.” ’DENK JE HET ENE VERWERKT TE HEBBEN, VAL JE ZO IN HET ANDERE’
d’n HaDeejer - 9 DE AANSLAG Na het overlijden van zijn zus, merkte Yuri dat hij sneller kwaad werd om dingen. “Natuurlijk is dat een proces waar je doorheen moet. Het gemis was nog vers, toen ik in 2016 de aanslag op de boulevard in Nice meemaakte. We hadden net het podium opgebouwd van Rihanna; zij zou daar enkele dagen later een reeks optredens geven. Na een van de laatste werkdagen liep ik met twee collega’s een rondje over de boulevard. We hadden net het vuurwerk bekeken; het was Le Quatorze Juillet (14 juli), een nationale feestdag in Frankrijk. Plots zag ik een vrachtwagen met enorme snelheid op ons afrijden. Het eerstvolgende moment dat ik me herinner, is dat ik ergens stond en overal mensen levenloos op de grond zag liggen of schreeuwend van de pijn.” “Het was heel moeilijk bevatten dat ik een aanslag had meegemaakt. Ik voelde geen boosheid, maar ben in de eerste weken vooral beduusd geweest. Dat zoiets je overkomt. Ik heb me er niet tegen kunnen weren, ook niet op dat moment. Sindsdien kijk ik anders naar menigtes. Drukte kost me veel energie. Ik zoek dat niet voor de gezelligheid op.” “Vorig jaar ben ik met één collega terug naar Nice gegaan. Die belde me een week van tevoren op. Ik besloot mee te gaan en achteraf deed dit me goed. We haalden herinneringen op en bleken die avond heel anders beleefd te hebben. Ik dacht dat er bijvoorbeeld twee tot drie meter tussen ons en de vrachtwagen had gezeten tijdens dat bewuste moment. Het bleek veel minder te zijn. Gek hoe dat werkt.” Angelique: “Inderdaad heel raar, want ik herinner me nog dat je die avond aan de telefoon zei dat hij bijna over je tenen reed.” Voordat het groot op het nieuws was, belde Yuri met Angelique. Urenlang. Angelique: “Ik wilde eigenlijk een ticket die kant op boeken, maar dat lukte niet op korte termijn. Het was intens.” DOOR MET LEVEN Na iedere gebeurtenis ging het leven van Yuri door. “Hoe pijnlijk dat soms ook was. En ondanks dat ik veerkrachtig bleek, merkte ik vorig jaar dat niet alles me meer voor de wind ging. Ik zat niet lekker in mijn vel, maar kon niet direct aanwijzen waar het aan lag. Toen heb ik hulp gezocht. Je verwerkt intense gebeurtenissen gewoon niet zomaar, dat blijkt soms jaren later. Hoe dan ook, zoals ik eerder al zei: ik heb geen treurig leven. De dingen die ik meegemaakt heb, zou ik soms echt wel willen wegstrepen, maar zo werkt het leven niet. En los van dit alles, vind ik mijn leven echt leuk. En heb ik plezier. Dat komt, omdat ik oog heb gekregen voor de kleine dingen, juist die worden dan heel groot.” ‘IK HEB OOG GEKREGEN VOOR DE KLEINE DINGEN, JUIST DIE WORDEN DAN HEEL GROOT’
HDL makelaars 0413-296025 | info@hdlmakelaars.nl Full service makelaar voor Heeswijk-Dinther & Loosbroek e/o www.hdlmakelaars.nl | info@hdlmakelaars.nl | 0413-296025 Funda klantbeoordeli ng 9,3 geen opstartkosten | inclusief styling & complete presentatie voor elke klant sponsoren wij een lokaal goed doel Dé isolerende en drukvaste mortel voor daken & vloeren Retselseweg 10 | Heeswijk Dinther | www.isomix.com
d’n HaDeejer - 11 Op zaterdagochtend 24 december wordt hij wakker uit een diepe slaap. Heel eventjes is zijn leven onbezorgd en vrij, maar al snel komt de wereld als een vrachtauto zijn geheugen in rijden. Eerst een vaag ‘niet pluis’ gevoel . Er klopt iets niet. Dan flitsen van een schreeuw, een klap, zwaailichten. Dan pas: het verlies. Kort denkt hij dat zijn wereld niet verder kan instorten, totdat het lijkt alsof de grond onder zijn voeten wegvalt en hij een zwart gat van schuldgevoel in tuimelt. Snel stapt hij uit bed en loopt naar beneden, hopend dat zijn vader en broertjes al wakker zijn. Tot zijn verbazing komt hij alleen mama tegen. “Wat is er toch jochie? Je ziet eruit alsof je een lijk hebt gezien, had je weer die vervelende nachtmerrie?” De opluchting is bijna niet te bevatten. Het was maar een droom! Maar wat een levensechte. Zijn moeder schrikt even van zijn plotselinge en hele stevige knuffel, maar aait dan over zijn hoofd terwijl ze fluistert: “Rustig maar mannetje, ik ben bij je. Er iets niets om bang voor te zijn.” Terwijl hij de nare gedachten van zich af probeert te schudden, merkt zijn neus op wat hij normaal gesproken allang had geroken. Mama heeft pannenkoeken gebakken. Jurre en Siem komen ook naar beneden. “Jaaaa pannenkoeken, lekker!” Het enthousiasme van de tweeling maakt de dag een beetje lichter. “Floris, wil jij papa even buiten roepen? Hij is de auto alvast aan het klaarzetten, want we gaan straks naar opa en oma voor een fijn kerstweekend.” Het gezin geniet van het uitgebreide feestontbijt en een dik uur later zitten ze allemaal in de auto, klaar voor vertrek. Buiten is het gaan sneeuwen en langzaam kleurt de wereld wit. Vader en moeder blijven maar praten over hoe bijzonder een witte kerst is. Iedereen is vrolijk en hoewel Floris normaal gesproken enorm kan genieten van kou en vooral van sneeuw, is er een donker plekje in een hoekje van zijn gedachten. Hij kan er zijn vinger niet helemaal op leggen, het is alsof de afgelopen nacht een beetje aan hem is blijven kleven. De tweeling wil graag ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ spelen, maar omdat alles buiten inmiddels sneeuwwit blijkt te zijn, begint het spelletje al snel te vervelen. Daarom bedenken ze iets nieuws, ze zoeken naar gekke vormen in de sneeuw. “Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een kip.” “Jaaa dat hoopje sneeuw op dat verkeersbord, ik zie het ook. Nu ik! Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een toren.” “Daar op die lantaarnpaal?” “Nee.” “Daar op dat hoge dak?” “Nee” “Daar op het verkeerslicht?” De sneeuwbol Als hij eindelijk in bed ligt, voelt Floris pas hoe moe hij eigenlijk is. Zijn gezicht voelt dik en trekkerig en zijn oogleden rauw van het huilen. “Alles is mijn schuld,” fluistert hij tegen het donker, “als ik toch één keer in mijn leven zou mogen wensen, mag vandaag dan alsjeblieft opnieuw?” Hij doet zijn ogen stevig dicht en verwacht dat het nog uren zal duren, voor hij de slaap te pakken kan krijgen. De poort naar zijn dromen opent bijna meteen. Dat de sneeuwbol in de hoek van zijn kamer eventjes paars oplicht, ziet hij al niet meer.
12 - d’n HaDeejer “Nee, we zijn er al voorbij.” Het hele gezin doet enthousiast mee en niemand heeft in de gaten dat Floris steeds stiller wordt. Langzaam komt de droom van vannacht zijn geheugen binnen. Hij ziet de sneeuwvorm van de roofvogel die hij in die nachtmerrie ook zag, voelt het enthousiasme alweer in zijn lijf borrelen. Hij wil wijzen en roepen, maar weet zich met al zijn wilskracht in te houden. Jammer genoeg is hij niet de enige die het ziet, want Jurre begint naast hem enthousiast te gebaren. “Kijk daar een grote vogel, kijk dan kijk!” “Jurre, hou je mond nou,” probeert Floris nog, maar zijn kleine broertje is niet meer te stoppen en blijft enthousiast roepen. “Papa niet kijken!” roept de tiener nog in een laatste poging het lot te keren. “Waarom mag ik niet kijken Floris?” vraagt papa en even later geeft hij een onverwachte ruk aan het stuur. De auto begint te schuiven over het gladde wegdek. Mama schreeuwt. Floris doet zijn ogen dicht en wacht op de klap die hij eerder heeft gevoeld. Hij heeft helemaal niet gezien dat zijn vader moest uitwijken voor een andere auto en niet omdat hij omkeek naar de roofvogel of naar Floris. Voordat hun auto de vrachtwagen raakt, speelt de video van wat er de komende uren gaat gebeuren zich al af in zijn hoofd. De klap komt en daarna voelt alles onverwachts rustig. Hij voelt geen pijn, alleen een zeurend gebrom in zijn hoofd. Hij durft zijn ogen niet open te doen. Politie, ambulances, traumahelikopter, mensen, fotografen, gele hesjes, uniformen, sirenes. In het ziekenhuis wordt iedereen nagekeken, ondertussen zijn er al uren verstreken. Met de jongens gaat het als een wonder heel goed en ze mogen naar het bed waar papa in ligt. Als ze met zijn vieren bij elkaar zijn, vertelt papa wat Floris eigenlijk de hele dag al weet. Mama is dood. Hij weet dat het waar is, maar kan het wéér niet geloven. Ze kán niet dood zijn, hij kan helemaal niet zonder haar. Jurre en Siem kunnen niet zonder haar. Papa kan niet zonder haar. Het kan niet, het bestaat niet, het is niet waar. Wanhoop en radeloosheid vechten om een plekje vooraan in zijn hoofd. Instinctief staat hij op om naar zijn moeder te lopen, zij weet altijd het antwoord, als hij het even kwijt is. Het duurt een paar lange seconden, voordat hij beseft dat zijn veilige baken bij alles wat hij zelf niet aan kan, er helemaal niet meer is. Hij gaat in een hoekje zitten met zijn ogen dicht. En dan, na een minuut of nog langer, beseft hij ineens dat het zijn schuld is. Als hij niet gepraat had in de auto, dan was de auto gewoon rechtdoor blijven rijden. En het allerergste: het is niet de eerste keer, hij wist wat er zou gebeuren, hij had het kunnen, nee móeten voorkomen.
d’n HaDeejer - 13 Tekst Loes van Gerwen Illustratie Esmée Geubbels Vormgeving Monique Raaijmakers Oma komt de jongens ophalen in het ziekenhuis om ze naar huis te brengen. Normaal gesproken zou Floris blij zijn haar te zien, maar in haar ogen leest hij een diep verdriet. Vanaf nu is het nooit meer hetzelfde. Als hij eindelijk in bed ligt, voelt Floris pas hoe moe hij eigenlijk is. Zijn gezicht voelt dik en trekkerig en zijn oogleden rauw van het huilen. “Alles is mijn schuld,” fluistert hij tegen het donker, “als ik toch één keer in mijn leven zou mogen wensen, mag vandaag dan alsjeblieft opnieuw?” Hij doet zijn ogen stevig dicht en verwacht dat het nog uren zal duren voor hij de slaap te pakken kan krijgen. Dan ineens beseft hij: vandaag was een beetje anders dan de vorige keer. Als hij het nog één keer opnieuw zou mogen proberen, dan kan hij alles misschien veranderen. Zou hij die kans nog krijgen? Met een klein sprankje hoop valt hij in een onrustige slaap. Dat de sneeuwbol in de hoek van zijn kamer eventjes paars oplicht, ziet hij al niet meer.
14 - d’n HaDeejer Tekst Ardith Manders Fotografie Ronald van Hastenberg Vormgeving Corina Gloudemans “Ik ben vooral blij dat de lockdown dit jaar verdwenen is en hopelijk ook nooit meer terug komt. Voor mezelf viel deze tijd nog wel mee. Maar voor mijn zoon Jeroen, en ik denk voor heel veel jonge mensen, was dit een enorm lastige periode. Ik word er blij van, nu ik zie dat Jeroen gewoon weer door kan met zijn leven. Hij gaat weer naar festivals en kan weer genieten. De jeugd heeft toch wel veel moeten missen.” “Dit jaar zijn bij ons drie kleine kittens geboren. We waren erbij toen onze poes aan het bevallen was. Een heel mooi moment. Vanaf het begin hebben we de kleine poesjes verzorgd en met ze gespeeld. Natuurlijk kunnen we niet alle kleintjes zelf houden. Eentje is naar bekenden van ons gegaan. Dus die kunnen we af en toe nog zien. En de jongste poes Sophietje mag fijn bij ons blijven. Ze is heel aanhankelijk en houdt van knuffelen.” André Langens (60) Roosmarijn (15) en Madelief (13) de Wit Jan van Gerwen (68) Mieke Volk (40) “Onze zoon Wout is getrouwd met Fieke. We kijken terug op een fantastisch feest, dat we gevierd hebben op de wei van Ton van den Berg. Maar daarnaast hebben we elke week een geluksmoment, als we op onze vijf kleindochters mogen passen. Om 17.00 uur zitten we gezellig met het kleine grut aan tafel. En elk jaar gaan we met de hele familie een weekend weg. Dit jaar zijn we naar de Efteling geweest. Iedereen geniet daar enorm van.” “Ik heb heel erg genoten van de jeugdvoorstelling ’Stijn en het tijdfestijn’. We hebben daar heel lang naar toe gewerkt en als je dan uiteindelijk mag spelen voor een uitverkochte tribune, word je wel even stil. Het was soms een lastig jaar voor de jeugdgroep. Maar de complimenten van de geslaagde voorstelling hebben alles goed gemaakt. Iedereen kijkt weer uit naar de nieuwe voorstelling van 2023. Het blijft voor mij altijd leuk ommet kinderen te werken. Zij zijn zo puur.” Dorpspraat WAT IS JOUW MOOISTE/MEEST BIJZONDERE MOMENT VAN
d’n HaDeejer - 15 “Ik heb het meest genoten van de heerlijke lange en warme zomer. Vooral van de momenten dat we met de hele familie thuis aan het zwemmen waren en na afloop gezellig met zijn allen aten in de tuin. Opa en oma zag ik dan enorm veel plezier hebben met hun kleinkind Keesje. Momenteel maken we een mindere periode in ons leven door. Ook dan ontdek je hoe belangrijk familie is. Die helpen je er doorheen. Ja, ik ben een echt familiemens.” “Onze kinderen wonen nogal een beetje uit de buurt. We zien ze niet zo vaak en zeker niet allemaal tegelijk. Enkele maanden geleden gingen onze kinderen Joop, Inge en Jule samen naar Theo Maassen in De Kersouwe. Ze hebben toen bij ons gegeten, geslapen en ‘s-morgens ontbeten. Lang geleden dat we met ons vijven waren, we hebben gezellig gekletst en daar hebben we erg van genoten. Verder hoop ik dit jaar nog een mooie archeologische vondst te doen, zegt Martien tot besluit.” Erik de Visser (65) Wim Dortmans (59) Jo (81) en Martien (83) van Helvoort “We hebben dit jaar een prachtig feest gehad, toen mijn zus Maria en Peer van Vreede 50 jaar getrouwd waren. Lee Towers kwam optreden. Peer was altijd al fan van hem en heeft in het verleden zelfs met Lee samengewerkt. Ook hebben we op het feest onder leiding van Ton van de Veerdonk met zijn allen gezongen. Dat was fijn om te doen. Het was mijn eerste grote feest sinds corona en dat beleef je dan toch een stuk intenser.” “Toen in het voorjaar de vreselijke oorlog in Oekraïne begon, wilde ik heel graag iets doen. Maar wat? Ik ben in contact gekomen met een bedrijf dat zonnebloemzaad verkocht, waarvan de helft van de opbrengst naar Oekraïne gaat. Ik heb een heleboel zonnebloemzaadjes gekocht en ben deze zakjes overal gaan uitdelen. De mensen werden er blij van. Ook hebben we zonnebloemen gezaaid in de ontmoetingstuin en daar steeds de achterliggende gedachte bij verteld. We hebben hier hele warme reacties op gekregen.” Petya (48) en Keesje (2) van Vliet
Meerstraat 42, 5473 VX Heeswijk | Gemeente Bernheze | www.vanboxtelgroep.nl Gedreven door uitdaging MEERSTRAAT 32, HEESWIJK DINTHER Ook het adres voor je vuurwerk! Van Soest & Partners richt zich vooral op ondernemers uit het midden- en kleinbedrijf, vrije beroepsbeoefenaren en particulieren. In een open informele sfeer zijn wij onze cliënten van dienst. Werkelijke betrokkenheid en aandacht vinden wij daarbij onontbeerlijk. Complete verzorging van administraties Opstellen en controleren van jaarrekeningen Loonadministraties en personeelsadvisering Juridische en fiscale adviezen Belastingaangiften Bedrijfs- en bedrijfsovernamebegeleiding Wij verrichten o.a. de volgende diensten: Vestiging: Heesch Heeswijk-Dinther Bezoekadres: Cereslaan 4 Plein 1969 1 Postadres: Cereslaan 4 5384 VT Heesch T F E info@soestacc.com W www.soestacc.com 0412 - 45 90 00 0412 - 45 90 01
DE BROERTJES HEBBEN HET GEFLIKT! TERUGBL I K 17
18 - d’n HaDeejer Zondagmiddag 28 augustus, dit jaar. Een tiental seconden na vijf uur in de middag. Muziek, gezang, gejuich, applaus, confettiregen. De middelste van de broertjes. Over de finish. Als eerste. Startnummer 17. Op de 20e plaats. Na 207 rondjes. Einde van 24 uur. Op de solex van vader Piet. Opluchting, bewondering, emotie, enthousiasme, waardering. Ze hebben het geflikt! EEN OUDE SOLEX VOOR MIJN JONGENS “Ons pap was een motorliefhebber, een knutselaar met zijn Norton. Ook andere oldtimers begonnen in zijn handen aan een nieuw leven. Rond het jaar 2000 kocht hij een solex. Zo’n nostalgisch ding. Voor ‘zijn’ drie jongens. Onze Jasper nam hem regelmatig mee naar huis, naar Veghel waar hij toen net woonde. Onze Freek was net 16 jaar en nam hem vaak mee naar Lunenburg om te gaan stappen en ik ging er regelmatig mee op en neer naar mijn werk in Uden. Na een aantal jaren was er niet veel van over en belandde het vehikel in de schuur bij ons thuis aan de Nobisweg.” Aan het woord is Koen van Gerwen (41), zoon van Piet en Marjan van Gerwen. EEN NIEUW LEVEN Jasper van Gerwen (43) vervolgt: “Daar stond het ding, jaar na jaar. Het laatste verzekeringsplaatje was van 2005. Ons pap overleed in 2007. De solex stond er maar, bij ons mam in de schuur, zonder dat iemand er naar omkeek. De banden slap, verwaarloosd, de roestvorming groeide, de stofnesten namen de overhand. Tot 2020. Corona. Iedereen zat thuis. En ik begon aan de solex te knutselen. Als industrieel vormgever geschoold. Geen ervaring met sleutelen aan een brommer. Kreeg hem toch weer aan de praat. Het werd mijn project. En dan dat moment: waar doe ik het voor? Ik nam me voor samen met mijn broers hetzelfde plezier te krijgen met de solex als twintig jaar eerder.” SOLEXRACE ALS DOEL “We wisten ’t wel. Onze Jasper en die solex. Bij hem thuis achter in de schuur. Het was zijn project.” Freek (36), bedrijfskundige, de jongste van de drie. “En toen dat appje in onze broertjes-app. Of we met z’n drieën met de solexrace mee zouden doen? De race van 2021 werd al snel uitgesteld. We kregen af en toe een update. 2022 zou het 24-UURS SOLEXRACE ALS EERBETOON AAN VADER PIET Tekst Lambert van der Ven Fotografie Sanne van Rozendaal Vormgeving Iris Manders
d’n HaDeejer - 19 doel worden. De solex zag er steeds mooier uit. Het idee groeide, meer en meer. Tot januari 2022. Het werd serieus! We wilden ons inschrijven. Elke zaterdag ging het er over bij ons mam, met onze partners, onze kinderen op frietjesdag. Jasper bracht de solex regelmatig mee. Ons mam vond het een geweldig idee. Wij met z’n drieën, op het ding van ons pap!” DE DRUK NAM TOE Jasper bouwde door aan de solex. Achter in zijn schuurtje. Af en toe een rondje scheurend over de Koffiestraat, de Stoppelveldseweg, via de Laageindsedijk weer terug naar de Hommelsedijk. “In de tijd heb ik ongeveer 80% van de onderdelen vervangen. De solex moest natuurlijk verstevigd worden, een extra stang, de voorvork versterkt met metaal, betere banden. Nu iedereen enthousiast was over het idee om mee te doen, moesten we natuurlijk ook goed voor de dag komen. Waar Freek en Koen het van afstand bekeken, voelde ik de technische verantwoordelijkheid. De solex moet aan allerlei regels voldoen. En hij moet wel competitief zijn. Waar de andere teams al jaren deelnemen, was het voor ons de eerste keer. Het niveau ligt best hoog.” DE LAATSTE FASE Koen, in het dagelijks leven bouwkundige: “In de laatste maanden werd het echt ons project. Alle credits voor de solex en de techniek zijn voor Jasper. Freek en ik gingen aan de slag met de sponsoring, onze plek in de Pitstraat moest geregeld worden, alle supporters die mee wilden, en ook de kleding en verdere attributen moesten nog ingekocht worden. We hadden een goede taakverdeling in die fase. En er moest ook nog getraind worden. Ik ben een keer een rondje naar de Pannenkoekenbakker en terug gereden, Jasper reed zijn technische tests in de Koffiestraat en onze Freek, die is één keer op en neer gereden in de Lariestraat! We waren klaar voor het weekend, 24 uur achter elkaar op de solex met ons team De Broertjes. We misten echter nog een monteur, die verplicht is in elk team. Na enige aarzeling werd de vriend van ons mam, Hans van der Heijden, aan ons team toegevoegd. Hij heeft ons fantastisch ondersteund!” DE 24 UUR VAN DE SOLEX “In het begin was het zwaar. Alles was nieuw, alles onbekend. We reden om en om, ieder steeds een uur. Zeker in het donker was het heftig. Het was knokken,” neemt Freek ons mee in de race. “We kregen door dat er best veel uitvallers waren. Maar wij konden door. Er waren meer dan zestig teams. We lagen op de 40e plaats en met elk uur klommen we steeds een plaatsje. Steeds weer langs onze supporters met hun spandoeken. Veel vrienden waren er ook. In mijn pauzes even een alcoholvrij biertje.” Jasper vervolgt: “’t Was fantastisch. Ik hoopte dat ie de 45 km/u zou halen en dat lukte. Ik voelde m’n jonge jaren. Ik ging plat op de solex liggen, zeker op het rechte stuk, om zo het eerste de bocht aan te kunnen snijden. En elke keer weer over het podium rijden. Daar waar de bands spelen en de grote mensenmassa is. Ik vond het vet!” Koen over het einde: “Ik moest het laatste uur rijden. Het laatste kwartier begon de solex te pruttelen. Het bijtrappen lukte niet meer. Ik kreeg in de gaten dat de laatste minuten aangebroken waren. Niet te snel rijden, anders moet ik nog een rondje. Dat zou de solex niet meer redden. En toen dat moment: iedereen was door het dolle heen, de muziek, de confetti, het aftellen, de mensenmassa. Ik bleek als eerste over de finish te komen. Na 24 uur. Wat een moment!” EN NU…VOLGEND JAAR WEER? “Het is 100% geslaagd. Het was bijzonder om dit met mijn broers te doen. Maar we gaan nu niet verder. De solex gaat weer in de opslag. We gaan hem goed bewaren. En wie weet…, als onze kinderen groot zijn…,” blikt Jasper terug. Freek: “Het is een prachtige ervaring, die we samen hebben doorgemaakt. Je leert elkaar op een andere manier kennen. Het heeft iets heel bijzonders nagelaten. Onze familie heeft een mooi boek gemaakt met foto’s om op terug te kunnen kijken. De generatie van ons pap deden als broers van Gerwen ook elk jaar iets bijzonders samen. Dit past mooi in die traditie.” Koen sluit af: “Het was de perfecte editie. Onze solex bleef het doen. Het was lekker weer. We zijn best hoog geëindigd. Iedereen was zo betrokken. Alles viel op z’n plek. Ons mam was heel trots. Ze vond het geweldig, Ook voor ons pap. Die zou heel trots zijn geweest. Het is een mooi eerbetoon!”
19-09-10-cijfermeester.indd 1 10-9-2019 18:42:32 MARI JACOBS bv T i m m e r f a b r i e k De morgenstond 5 Heeswijk-Dinther Tel. 0413-291962 fax 0413-292085 www.timmerfabriekjacobs.nl Kozijnen Ramen Deuren Hefschuifpuien Elsie Schoolstraat 17 Heeswijk-Dinther 0413-294149 Café-zaal Voor al uw feesten en partijen!
TERUGBL I K Martje de Mol, danseres van jongs af aan Tot haar 21ste heeft Martje de Mol in Heeswijk gewoond, daarna een jaar in Tilburg, een jaar in Hilversum en nu alweer drie jaar in Amsterdam, meestal met een paar huisgenoten uit de musical- en danswereld. “Eigenlijk ben ik al die tijd alleen maar op school geweest; nu ik klaar ben, leer ik de stad pas beter kennen.” “Ik geef in Amsterdam en omgeving nu voornamelijk veel dans- en musicallessen. Ook volg ik zelf verschillende dans- en zanglessen en ik sport, om in training te blijven voor audities. Verder geniet ik van de oude binnenstad.” We hebben een gesprek in het huis van haar vader Jeroen. Ze is in november 26 geworden, tijd voor een feestje. UITDAGING Hier in het dorp is ze als dansmarieke begonnen vanaf haar zevende jaar. “Ik ben op mijn dertiende bij Dance Team Nistelrode gegaan, waarmee we Europees kampioen zijn geworden. Dat was hard en veel trainen, goed om mijn discipline te ontwikkelen. Toen kwam echt de ambitie om verder te gaan.” Na Fontys Hogeschool voor de Kunsten zoekt Martje steeds meer uitdaging. Ze gaat naar Lucia Marthas in Amsterdam, waar ze niet alleen danst, maar ook acteert en zingt in ensembles. Na vier jaar lang zeven dagen in de week met haar opleiding bezig te zijn geweest, heeft ze deze in juni afgerond. “Als stage heb ik lesgegeven bij Kinderen voor Kinderen. Mijn afstudeerscriptie ging over vrouwen rond de menopauze: hoe hun overgangsfase te verlichten en met dans als tool hun vrouwelijkheid te stimuleren. Bij mijn afstuderen heb ik een solo gedanst in de choreografie van Cancan van de Moulin Rouge, vergelijkbaar met hoe ik ooit begonnen ben.” Tekst Ad van Schijndel Fotografie Sanne van Rozendaal Vormgeving Collette Bosch d’n HaDeejer - 21
HUIDIGE WERKZAAMHEDEN Ze werkt nu als freelancer en doet verschillende klussen op het gebied van dans. “Ik ben geboekt voor Nederlandse videoclips, evenementen en een dinnershow. Dat gaat prima via connecties. Verder doe ik audities voor musicals en/of tv/shows. Ik ben aangenomen op een cruiseschip. Ook ben ik actief als dansdocent en choreograaf op een gymnasium in Hilversum, waar ik werk aan een musical.” Daarnaast geeft Martje les op de vooropleiding van Lucia Marthas. Ze geeft daar ‘latin’, een verzamelnaam voor stijldansen, zoals chachacha, rumba, samba en jive. Ook geeft ze les aan ‘niet dansers’ bijvoorbeeld openingsdansen. “Dit wil ik in de toekomst meer gaan doen.” MOTIVATIE “Van kinds af aan zit dans in mijn hart. Geen keuze: ik heb een lijf gekregen dat móet bewegen en met mijn lessen wil ik mensen over een drempel krijgen. Dat geldt voor alle leeftijden. Mentaal is dit vak soms zwaar: iedere week is anders, weinig regelmaat. Momenteel heb ik een probleem aan mijn stembanden, waardoor ik even een stapje terug moet doen. Het hoort erbij, soms gaat het even minder, soms fantastisch. De danswereld is klein: iedereen kent elkaar. Ondanks de grote concurrentie ervaar ik dit als heel positief.” Martje heeft grote dromen, maar blijft een dorpsmens. Afgelopen jaren ben ik weinig hier geweest, maar laatst stond ik ineens te dansen in het gras tussen de koeien in Loosbroek tijdens het kunstfestival. Mijn beroep is mijn hobby. Verder ben ik graag creatief bezig met woorden en beelden. Ik maak wandelingen, maak graag foto’s, houd van nostalgie: waar komen de dingen vandaan, zeker in verband met dansen. En ik bezoek graag familie en vrienden.” ‘Soms gaat het even minder, soms fantastisch’ 22 - d’n HaDeejer Foto: aangeleverd
‘Laat dromen niet enkel in een wolkje boven je hoofd hangen’ d’n HaDeejer - 23
24 - d’n HaDeejer TERUGBL I K Onmisbaar als vrijwilliger Mari van Berloo (71) zit niet graag stil. Al ruim acht jaar is hij vrijwilliger bij verschillende organisaties en verenigingen binnen ons dorp. Hij is vaak te vinden bij de biljartclub, op de Heeswijkse voetbalvelden en zet zich in voor VluchtelingenWerk Nederland. “Het is belangrijk dat ze net dat zetje in de rug krijgen wat ze nodig hebben. Zo bieden we ze een goede start.” We zoomen in op zijn vrijwilligerswerk voor de vluchtelingen en blikken terug op afgelopen jaar. Tekst Maud van de Wetering Fotografie Annerieke van den Broek Vormgeving Juul van den Heuvel
d’n HaDeejer - 25 VluchtelingenWerk Als vrijwilliger bij VluchtelingenWerk Nederland zit hij in de buitendienst voor gemeente Bernheze. “Ik ben het aanspreekpunt en het eerste contact voor de vluchtelingen die hier komen wonen. Ik ben bij de sleuteloverdracht, als ze een woning krijgen en onderhandel met de vorige bewoner over eventueel over te nemen spullen. Binnen mijn eigen opslag met spullen, die ik ontvang van mensen uit het dorp, gaan we kijken wat ze nog nodig hebben aan meubilair. Het is een extra hulplijn die we bieden, maar ze mogen het natuurlijk ook zelf regelen. Wat ik zo mooi vind aan dit werk, is het bieden van een goede start. We geven ze een zetje in de rug hoe het hier in z’n werk gaat. Denk aan solliciteren en bedrijven benaderen, maar ook in contact komen met anderen. We leren de mensen hoe ze iets aan moeten pakken en dat is echt nodig.” Kennismaken met cultuur “Sociaal leven en beweging is heel belangrijk. We hebben in Heeswijk-Dinther verschillende actieve vrijwilligers. Een taalcoach leert ze de taal spreken, vrijwilligers gaan met ze wandelen of gaan bij ze op de koffie. Zo maken ze kennis met onze cultuur en leren ze mensen kennen. De jeugd breng ik vaak in contact met een van onze sportclubs en de vrouwen geven we fietsles. Omdat de mannen vaak al kunnen fietsen, hebben zij het niet nodig. Ik krijg soms oude fietsen van mensen en ontvang ze vaak via fietsenmaker Van Beek. Deze knap en poets ik op en geef ze aan de vluchtelingen, op één voorwaarde: ze moeten de fiets binnen zetten, want anders gaat deze roesten.” Gouden zet Hij begint te glunderen en vertelt over de gouden zet, die hij onlangs heeft geïntroduceerd. “Het is belangrijk dat de mensen integreren en zich thuis voelen. Dit jaar heb ik de spelavond geïntroduceerd. Iedere woensdagavond bij het Willibrordcentrum, dat gratis de ruimte beschikbaar stelt. We leren ze biljarten, bordspellen zoals Keezen, darten, tafeltennissen en veel meer. Het onderlinge contact zorgt ervoor dat ze een fijne basis opbouwen. Een soort netwerk. Ze gaan bij elkaar op de koffie, de dames gaan shoppen in de stad en de jeugd speelt samen. Deze avond zorgt ervoor dat ze goed integreren en buiten de deur komen. Anne Peters helpt mij bij deze avond en er wandelen vaak wat mensen uit het dorp binnen. De koffie staat altijd klaar, voor iedereen. Daarnaast was ook de wandeltocht op de Maashorst een groot succes afgelopen jaar, waar ruim 80 mensen meeliepen. Een mooie route was uitgestippeld inclusief lunch. Op verschillende manieren maken ze kennis met onze cultuur.” Dankbaar Wanneer we terugblikken naar afgelopen jaar komen ook de Oekraïense vluchtelingen ter sprake. “Het opvangen van de deze vluchtelingen loopt via de gemeente. Ik heb ze wel hier en daar ondersteund, maar ik werk voornamelijk veel met vluchtelingen die permanent hier blijven. Op dit moment zijn dat veel Turken en Syriërs.” Hij vertelt over een aantal mooie terugblikken en dankbare momenten. “Veel mensen komen geschoold hierheen. Een hartchirurg is inmiddels werkzaam in het ziekenhuis, maar er komen ook ingenieurs of elektriciens. Doordat ze vaak vele talen spreken en gemotiveerd zijn om te werken, zijn ze een aanwinst voor bedrijven. Een aantal van deze mensen heb ik geholpen met het vinden van een baan. Een mooi voorbeeld is een Syrisch meisje dat zwemkampioen was in haar land; ze is nu de opvolger van een zwemleraar, die nu met pensioen is. Ik vind het leuk om ze in contact te brengen met mensen uit mijn eigen netwerk. Ze zijn ook ontzettend dankbaar. Zo mag ik wel eens komen eten bij ze of kom ik langs voor een kopje, hele sterke, koffie. Dat vind ik hartstikke leuk!” Brabander van het Jaar 2022? Mari is in de race voor de titel ‘Brabander van het Jaar 2022’. Kijk eerste kerstdag naar Omroep Brabant tv voor de uitslag. ‘We leren de mensen hoe ze iets aan moeten pakken en dat is echt nodig’
een stap verder zet ten Postbus 66 - 5473 ZH Heeswijk-Dinther www.podotherapieschuts.nl - info@podotherapieschuts.nl - 0413-310237 HATIMO HEESWIJK-DINTHER HATIMOMARC@GMAIL.COM Afbouw Winkelinrichting Renovatie Betimmeringen Plafonds Heeft u vragen over zorg? www.laverhof.nl Cliëntservicebureau Heeswijk Telefoon: 0413 - 29 81 13 E-mail: csb.heeswijk@laverhof.nl Cliëntservicebureau Schijndel Telefoon: 073 - 544 33 33 E-mail: csb.schijndel@laverhof.nl De cliëntservicebureaus zijn bereikbaar vanma. t/m vrij. van 8.30 tot 17.00 uur. Voor al uw vragen over onze zorg- en dienstverlening kunt umet een van onze cliëntservicebureaus contact opnemen. w w w. v a n v l i j m e n k e u k e n s . n l B r u g s t r a a t 18A V i n k e l t e l ( 073 ) 532428 0 d i t /m d o 0 9. 30 -18 . 0 0 u u r v r 0 9. 30 - 20 . 0 0 u u r z a 10 . 0 0 -16 . 0 0 u u r Vo o r uw I TA L I A ANS E DROOMK EUK EN k e u k e n a r c h i t e c t u u r (H)eerlijk Limousinrundvlees en varkensvlees. Rundvleeskroketten, worstenbroodjes, carpaccio, kruiden en marinades. Stoppelveldseweg 4 - Heeswijk-Dinther - 06-23070799 Boerderijwinkel ‘Bij ons thuis’ @boerderijwinkel bij ‘Bij ons thuis’ Openingstijden Vrijdag 14.00 tot 17.00 uur Zaterdag 10.00 tot 14.00 uur
d’n HaDeejer - 27 Een kerk naar buiten toe Een terugblik met pastor Pieter Molenaar TERUGBL I K Tekst Francis van Venrooij Fotografie Annerieke van den Broek Vormgeving Juul van den Heuvel
28 - d’n HaDeejer De start, ruim 12 jaar geleden “Tot mijn 65e heb ik in het onderwijs gewerkt als wiskundeleraar,” begint Pieter enthousiast. Een vraag heeft hij niet nodig om zijn verhaal te starten. “Ik was ook geïnteresseerd in religie en de dingen eromheen. De enige manier om daar meer gericht over te weten te komen was ervoor te gaan studeren. Dat heb ik gedaan in een deeltijdopleiding aan de Vrije Leergangen van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Daar hoorde een pastorale stage bij en omdat ik altijd bezig was met jeugdigen, vond ik het juist leuk om die stage in een bejaardencentrum te doen. Daar ben ik ook diensten gaan doen. Dat hoorde bij de ontmoeting, de aansluiting bij die mensen. Er kwamen meer aanvragen vanuit andere protestantse kerken en voor ik het wist, verzorgde ik drie zondagen per maand diensten in heel Zuid-Nederland. Zo kwam ik ook in Dinther terecht, in 1987 voor het eerst. Daar deed ik zo’n 3 à 4 vieringen per jaar. Een paar maanden na mijn pensioen werd ik gevraagd voor de vacature in de kerk van Dinther en nu kijk ik alweer terug op een dienstverband van bijna 12 jaar. Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik per 1 mei dit jaar zou stoppen. Dat gaf de kerk ruimte om na te denken over de toekomst. Het is een kleine kerk, die zelfstandig wil blijven bestaan. Op zondag komen er nog steeds rond de 30 mensen in de kerk.” De persoonlijke invulling van deze taak “Toen ik naar Dinther kwam, heb ik aangegeven dat ik niet de persoon ben om alleen maar mensen te werven. Het gaat mij om menselijk contact. Ik wacht niet af tot mensen
d’n HaDeejer - 29 me bellen, omdat ze me nodig hebben. Toen ik begon, heb ik alle 90 pastorale eenheden (redactie: gezinnen of alleenstaanden) gevraagd of ze het op prijs stelden, als ik kennis kwam maken. Niet iedereen had die behoefte, maar de mensen die dat wilden, ben ik in de loop van de jaren blijven bezoeken. Ook de mensen die niet in de kerk kwamen. Ik heb prachtige contacten gehad!“ In de huidige maatschappij is weinig ruimte voor elkaar. Mensen hebben vaak een oordeel als je wat vertelt of ze komen met een oplossing. Of ze vertellen hun eigen verhaal, terwijl je daar niet op zit te wachten. Pieter kan van zichzelf wel zeggen dat hij goed kan luisteren. Hij vertelt: “Voor mij gaat het geloof breder dan alleen geloof in God. Je kunt inspiratie opdoen uit verschillende bronnen. Het gaat erom hoe je mens onder de mensen kunt zijn. Mijn dagen zijn enorm gevuld met bezoeken en gesprekken, vanuit de kerk en vanuit Lichtpunt. Lichtpunt is niet per se voor mensen die bij de kerk horen, het is voor iedereen. Daar blijf ik bij betrokken. Ik wil beschikbaar zijn voor mensen die een luisterend oor nodig hebben. Mensen hoeven daarvoor niet gelovig te zijn; het is wel heel fijn als ze weer gaan geloven in het leven. Naar elkaar luisteren Het meest intensief merk je dat bij uitvaarten. Het typeert onze gemeenschap dat je naar elkaar luistert. Dat je je openstelt voor elkaar. Vaak hebben kinderen niks meer met de kerk. Maar door met elkaar in gesprek te gaan, merk je hoe mensen openstaan voor dingen. Ik kom daar dan elke dag en dan bouw je wat op met elkaar. Zo kreeg ik laatst van de kinderen een brief met de tekst: ’We wisten niet dat het zo persoonlijk kon zijn. Dat je hier troost in kunt vinden.’ Je kunt zoveel betekenen bij een uitvaart. Stel de mens centraal om wie het gaat. Los van het feit of de nabestaanden iets hebben met het instituut kerk, zie je dat er een kracht van uit gaat. Je bouwt met z’n allen aan een brug van herinneringen, waardoor iemand toch bij je blijft.“ Een kerk naar buiten toe “De plaatselijke protestantse kerk bepaalt hoe ze het geloof vorm willen geven. Het is wat dat betreft heel vrij. Onze kerk wil vooral kerk zijn naar buiten toe. Niet alleen voor de eigen groep, maar ook voor de rest van de gemeenschap. Mensen komen uit de regio, met name uit HaDee, Vorstenbosch, Nistelrode en Loosbroek. We hebben een actieve diaconie. Dat is heel fijn samenwerken, vanuit gedrevenheid en betrokkenheid bij de medemens. Dat heb ik altijd uitgedragen. Doe als gemeenschap mee op maatschappelijk terrein. Zoek verbinding met het bestuur van de gemeente. We hebben ook goede contacten met de abdij. We organiseren soms avonden samen zoals discussieavonden over maatschappelijke thema’s. Het belangrijkste daarbij is voor mij: ‘hoe laat je zien dat je mens bent?’ Ik hoop dat dat blijft bestaan, maar hierin heb ik alle vertrouwen in mijn opvolger.” Veranderingen in de kerk In 12 jaar tijd kan er veel veranderen. Pieter: “Veranderingen gaan geleidelijk. Ik denk dat we hechter geworden zijn, doordat we gemerkt hebben wat het betekent als we niet bij elkaar kunnen komen. De coronatijd heeft daar mede voor gezorgd. Mensen zijn nu nog meer op zoek naar de onderlinge verbinding. Dat is voor mij de bevestiging, hoe belangrijk het is om elkaar in de ogen te kijken. Uit het negatieve komt zo toch iets positiefs voort. Verder is het wat vrolijker geworden in de kerk. Daar heb ik zelf ook aan bijgedragen. Ik houd van improviseren en vind dat er humor in moet zitten. Ik heb echt kunnen doen wat ik wilde. Er was wel eens een meningsverschil, maar we kwamen er altijd uit. Als je vertrouwen hebt in mensen, kunnen mensen jou vertrouwen. In de maatschappij zie je dat het vertrouwen minder wordt. Ik vind het heel fijn dat dat binnen onze kerkgemeenschap wel goed voelt. Ik hoop dan ook dat dat blijft bestaan.” Afscheid nemen In mei was Pieters’ officiële afscheid. De laatste zondag van november begon zijn opvolger. “Ik heb een fijn afscheid gehad. Er waren veel mensen aanwezig met wie ik afgelopen jaren heb samengewerkt of voor wie ik wat heb mogen betekenen. Ik vind het best lastig om afscheid te nemen, want ik heb het met veel liefde gedaan. Nu laat ik het werk in de protestantse kerk los, anders zit ik in het vaarwater van mijn opvolger. Het is goed zo. Ik heb prachtige jaren gehad. Ik draag het nu vol vertrouwen over.”
Pater van den Elsenlaan 21 - 5462 GG Veghel - 0413-292894 mail@vanschaykvof.nl - www.vanschaykvof.nl Meer weten over onze dienstverlening? Neem vrijblijvend contact met ons op. ACCOUNTANTS EN BELASTINGADVISEURS S arema ‘Wij maken u wegwijs in de wereld van administratie en belastingen’ Accountant lid van chayk van Administratie- en belastingadviseurs Raadhuisplaza 2-4 5473 CX Heeswijk Dinther FITNESS 0413 - 22 84 21 FYSIO 0413 - 22 85 09 info@mtc-bernheze.nl www.mtc-bernheze.nl Bouwmaatwerk in o.a.: Aan- en verbouw woning / bedrijfspand Overkappingen / carports Renovatie / onderhoud Interieurmaatwerk in o.a.: Keukens en keukenrenovaties Badkamermeubels Kasten en schuifkasten Heeswijk-Dinther | M. 06-10069604 | www.kerkhofmaatwerk.nl
d’n HaDeejer - 31 Verhuizen zit hen in het bloed. Zowel Jos en Huib Burger als hun dochter Merel en haar man Freek woonden op tientallen plekken in binnen- en buitenland. Sinds enkele jaren wonen ze in Heeswijk-Dinther. Met heel veel plezier. “Hier zouden we oud kunnen worden. Hoewel, met ons weet je het maar nooit. We blijven nomaden.” Tekst Liseth Kuijs Fotografie Ronald van Hastenberg Vormgeving Monique Raaijmakers Noest dorp Ze voelen zich hier thuis. “Het is een prachtig dorp om te wonen. Je wordt niet anders behandeld als je niet van hier bent. De mensen zijn allemaal even vriendelijk en warm,” zegt Jos. “En er wordt heel hard gewerkt,” vult Merel aan. Jos: “Ja, het is een noest dorp; mensen zijn ijverig en ondernemen van alles. Dat is echt niet overal zo. Veel mensen werken in de zorg en er wordt ook volop deelgenomen aan het verenigingsleven.” Freek: “En er wordt veel georganiseerd.” In principe is er geen reden om nog eens te verhuizen, maar als het beter is om dat wel te doen, dan hebben ze daar geen problemen mee. Freek: “Het is geen intrinsieke behoefte aan verandering, maar we vinden verandering niet erg.” Merel: ”Dan moeten we wel allemaal regels opschrijven voor degenen die na ons in dit huis komen wonen. Net zoals Jos Heijmans ons instructies gaf over het voeren van de vogels.” ‘Home is where the heart is’ Fijne plek “Uiteindelijk is het zo dat je je aanpast aan waar je woont”, vindt Jos. “Het allerbelangrijkste is wie je meeneemt. Als je je gezin, je huisdieren en een paar spullen waaraan je gehecht bent, mee kunt nemen, dan is het goed. Wij graven overal een nieuwe vijver en dan gaan de vissen er weer in. ‘Home is where the heart is’.” Merel: “Ik zie het gezin als een eiland waar je samen op zit. De rest komt af en toe met een bootje naar je toe. Het geeft heel veel rust om op een fijne plek te kunnen zijn met je gezin.” IMPORT VIER NOMADEN IN HADEE V.l.n.r.: Freek, Merel en Roland Huib en Jos
www.hadeejer.nlRkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=