d'n Hadeejer augustus 2005

Henk De meeste mensen zijn terug van vakantie en weer overgegaan tot de orde van de dag. In mijn laatste column beloofde ik, om tijdens de vakantie, op Heeswijk- Dinther te passen, hetgeen veel hila- rische reacties opleverde. Toch had ik het goed voor elkaar, want, terwijl er opdiversevakantiebestemmingen,zo- als Spanje, Egypte, Turkije en Londen terroristische aanslagen werden gepleegd, is er inHeeswijk-Dinther toch mooi niks gebeurd. Geen bomaanslag op de C1000, geen zelfmoordactie in de Kersouwe, geen exploderende vuilnisbakken en zelfs de Dintherse kerktoren staat nog trots naar de hemel te wijzen. Terwijl ik dit schrijf, blader ik door de laatste HaDeejer.“Verrekt”, denk ik, “alweer een pagina over VV Heeswijk”. Nadat ze naar Barcelona zijn geweest, waar de spelers zich, voor hun doen, redelijkhebbengedragen,begintvoor de selectie het nieuwe seizoen in de derde klasse. Terug op het oude nest is Ron Heesakkers.“Ik ben geen techni- sche speler, maar moet het van sjou- wen hebben”, zegt hij over zichzelf. Dus, zoals ze vroeger bij Feyenoord ‘IJzeren Rinus’hadden en‘Theo de Tank’, hebben ze nu bij VV Heeswijk ‘Heesakkers Beton’. Verder bladerend door d’n HaDeejer kom ikbij het interviewmet Anne-Marie Rakhorst. “Ik zal mijn hele leven een Heziks meidje blijven”, sprak zij dapper. “Ja juist”, denk ik, “daarom lust jij dus geen Dintherse Broeder.” Ik sla d’n HaDeejer dicht en staar naar de foto, op de voorpagina, van een trimmende burgemeester Heijmans. “Gelukkig”, denk ik opgelucht, “ben ik niet de enigste in Heeswijk-Dinther met lelijke benen”. Henk Habraken Terugblikje Deze maand zijn we in gesprek met geboren Dintherse Anne Kivits-Mik- kers. Zij en haar man Will raakten bij hun eerste bezoek aan Zuid-Afrika zo verliefd op het land, dat ze er op de laatste dag van dat bezoek met vrienden een huis kochten. Annewerd in1951 inde Kerkstraat geboren alsmiddelste van elf kinderen in het gezin Mikkers. Ze ging in Heeswijk naar de huis- houdschool, want in die tijd was studeren voorbehouden aan de jongens. Meisjes gingen trouwenen voor het gezin zorgen. Op haar achttiende trouwde ze met Will en verhuisde naar Waalwijk, waar ze ging werken in een supermarkt. Modezaken en wijn In 1975 begon ze als vierentwintigjarige een zaak in exclusieve damesmode in Waalwijk. Ook Will zag in de mode grote mogelijkhedenenookhijstartteeendames- modezaak. Omdat de zaken goed gingen vonden ze ook tijd voor andere leuke din- gen, zoals reizen en het ontdekken van wijnen. Will heeft als hobby ook nog een wijnhuis waarin hij wijnen verkoopt aan met name de voetbalstadions van Neder- land. Maar hoe kom je dan in Zuid-Afrika terecht? ‘In 1996 gingen we met een wijnreis naar Zuid-Afrika om de heerlijke wijnen uit de streek rond Stellenbosch te leren kennen. Het was er zo mooi en de mensen waren zo vriendelijk datwemet eenpaar vrienden besloten er een huis te kopen. Toen was datooknogergbetaalbaar.Dehuizenprijzen stijgende laatste jarenhard: vorig jaarmet maar liefst 30%. Sinds die tijdvlogenwe er twee maal per jaar naar toe op vakantie.’ Maar vakantie of permanent vestigen, dat is toch een groot verschil? ‘In 2002 verkocht ik de zaak en in 2003 nam onze dochter de zaak van Will over. We hadden intussen een flink stuk grond gekocht in Zuid-Afrika, want Will’s droom was om een klein luxe hotel te bouwen. Dit hebben we na een half jaar af moeten blazen, omdat we geen medewerking kre- gen. Intussen kregenwe lucht van een an- dere schitterende locatie om ons project van de grond te krijgen. Hier kregen we naaanvankelijketegenwerkingtochgoed- keuring van de gemeentemet name door de hulp van buurtbewoners. Het bouwen van een guesthouse met 12 luxe suites van 75 m² kost veel geld, maar ookveel inspanningentoewijding.Webe- sloten ons huis in Sprang-Capelle te ver- kopen en ons permanent te vestigen in de woning die we naast het hotel zouden bouwen.’ Ging dat echt zo gemakkelijk? ‘Nee, niet iedereen kan zich zomaar vesti- gen in Zuid-Afrika. We moesten heel wat procedures doorlopen, ons medisch dos- sier,onzefinanciënenonzeachtergronden werden doorgelicht. Normaal kan zo’n procedure tot vier jaar duren,maarmet de hulpvaneengespecialiseerdbureau lukte het ons binnen één jaar. Het gaat econo- misch erg goed in het land en de overheid werkt er hardaanomdeomstandigheden voor iedereen te verbeteren. Zo is het strevenom in2015 iedereen ineen stenen huis onderdak te kunnen bieden.’ En hoe nu verder? ‘We genieten nu van elke dag, maar ko- men zo’n vier keer per jaar terug naar Ne- derland omonze dochter, schoonzoon en kleindochter weer te zien. Half oktober zal het hotel worden opgeleverd. We ver- wachtenvanafdecemberdevijfsterrenac- commodaties te kunnen aanbieden, mid- den inhetwijngebied,met tiengolfbanen in de directe omgeving, op zo’n twintig minuten van het vliegveld en 40 minuten van Kaap de Goede Hoop. Verder wor- den in september onze wijnstruiken ge- plant, waar we over drie jaar dan de eer- ste vruchten van krijgen, go ed voor zo’n 45.000 flessen Shiraz-wijn.’ Wilt u zien hoe het hotel van Anne en Will vordert? Kijk dan eens op de site: www.africanvalleyestate.com, waaropeen impressie staat vanhet te realiserenproject. over HaDee 7