d'n Hadeejer december 2005

15 December Opnieuw is er zowat een jaar verstreken, De kerstmisdeuntjes klinken overal. De zoon van God ligt ook weer in zijn stal, Al wordt steeds minder naar hem omgekeken. Mijn pad liep deze tweeënvijftig weken Soms over bergen en soms door een dal. Mijn leeftijd steeg opnieuw met één getal, Maar och, ik heb nog steeds geen hartgebreken. Het jaar vergaat: de kans lijkt haast verkeken Dat ik mijn doel dit jaar bereiken zal. Het leek zo lang, maar is weer kort gebleken, Ons leven lijkt een snelle waterval. Ik kan de tijd wel op mijn knieën smeken Maar weet al lang: dat helpt in geen geval. Hans Manders Weer geen prijs “Kom je bij ons eten met de kerst?” wordt mij elk jaar weer een paar keer gevraagd. Mensen vinden het vaak sneu als jede feestdagen alleendoor- brengt. Het hele jaar door bereid ik alleen mijn kostje en met de kerst is dat in een keer zielig. Nou, daar heb ikwataan.Nodigalsjeblieftiemanduit die er wel op zit tewachten. Laat voor eens enaltijdduidelijk zijn: ik vindhet niet altijd fijn omalleen te eten. Maar, rond de kerst dank ik God dat hij me ook dit jaar weer ontzien heeft vande schoonfamiliebrunchendekonijnen- botjes. Met zijn allen verplicht rond een stervende of juist onverganke- lijkeboomzitten. De kerstgedachte is dus of tijdelijk, of nep. Ik ben blij dat ik daar geen onderdeel van uitmaak. Als je mij gezocht hebt met de kerst, dan heb je mij waarschijnlijk kunnen vinden in een van de kroegen van HD of in bed. Of er ergens tussenin. Ook de TV laat ik uit tot 1 januari. Want ik heb geen lot voor de oudejaars- loterij en dus ook dit jaar weer geen prijs. Het geluk zal wel weer van het nieuwe jaar af moeten komen. Ik kan iedereen, inclusief mijzelf, alleen maar het beste toewen- sen. Harrie Droesen HaDee-Kupke Rien van Hooren “oud snevelbokkensik” en hoofdonderwijzer in ruste Spreuk van de maand: Degemeenteserviceloopt de spuigaten uit Uniek werk Afgelopen juni kreeg ik de kans om een al jarenlang bestaande droom waar te maken: in Indonesië met orang-oetans werken. Ik realiseer me nu nog dagelijks hoe uniek dit is, omdat het ongelooflijk moeilijk is – zelfs bijna onmogelijk – om met deze sterk bedreigde diersoort te werken. Veel tijdommezelf voor te berei- denwas er niet. Ik leerdewat Indonesisch enprobeerdezoveelmogelijkovermens- apente lezen, tegelijkertijdmethet afstu- deren voor de opleiding fysiotherapie. Op dit moment doe ik vrijwilligerswerk in Indonesië, in het ‘Smutzer Primate Centre’in Jakarta. Dit primatencentrum is geopend in 2002 en huisvest vierentwin- tig verschillende soorten primaten. De orang-oetansinhetcentrumzijnallemaal verkregen middels confiscatie. Gedurendedriemaandenhoudikmehier onder andere bezig met het leren van een spel aan een groepje orang-oetans, gericht op interactie met bezoekers (via glas). Het heeft tot doel de intelligentie vandeorang-oetanonderdeaandacht te brengen en is tegelijkertijd voor hen een uitdaging. CORRECTIE In het vorige nummer is een artikel verschenen van Mirelle van Soest. Door een storing zijn enkele regels van haar verhaal weggevallen waarvoor onze excuses. Hieronder kunt u de juiste tekst lezen: