d'n Hadeejer december 2005

17 enierswinkel tot supermarkt bij Schuitema; ik was 52 jaar en we wisten dat onze kinderen niet in de zaak wilden. We zochten contact met Hans en Nettie de Visser en zijn samen begonnen met de bedoeling dat wij ons na enkele jaren zou- den terugtrekken. Na anderhalf jaar over- leed Hans echter en toen hebben wij toch maar de zaak voortgezet.” Hebben jullie er toen aan gedacht om ermee te stoppen? Annie: “Nee, dat konden we niet. Ik was pas 53 en de zaak liep nog niet goed ge- noeg. We hadden er zoveel energie inge- stoken. Er moest meer uit te halen zijn.We hadden een grote winkel met een slagerij erin.Wewarengeenkruideniermeermaar managers met personeel en vulploeg. We werkten van zes uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds.” En toen kwam daar opeens de Jumbo bij! Michel: “Wij werden door Schuitema be- naderdomeenC1000winkel tebeginnen, maar we wisten dat ook Jumbo plannen had. Natuurlijk heb je wel eens last van el- kaar, maar door onze versproducten zoals groente, fruitenvleeshebbenwehetgoed gedaan. We hebben ook wel eens een dip gehad. Bovendien is het zo dat het altijd gaat met pieken en dalen. Als je bijvoor- beeld je winkel hebt verbouwd, trek je weer meer klanten. En och… ‘alle heggen schudden wind’.” Op een gegeven moment moet je toch aan de opvolging gaan denken. Hoe ging dat bij jullie? Michel: “Onze ouders hadden een groot gezin met 14 kinderen. Enkelen studeer- den verder, maar de rest moest gewoon gaanwerken. Ik heb gekozen voor dewin- kel.Mijnkinderen toondengeen interesse, dus we gingenmaar door. Toinewas leraar gewordenenop ’ndag kwamhij thuismet het gevoel alsof hij voor joker voor de klas had gestaan. Hij had geen plezier meer in zijn werk, terwijl het hem duidelijk was dat ikmet mijn vele uren toch altijd goede zin had. Toen vroeg hij of het aanbod nog steeds gold om in de zaak te komen.” Was dat een heuglijke mededeling? Annie:“Ja, datwel,maar tochblijf je zorgen houden over hoe het gaat. Het botste wel eens ’n keer, maar dat moet kunnen. Hij hadandereideeën,wasjongerengoedge- lovig. Michel was in dewinkel te vinden en ik verzorgde de administratie. Toine deed eerst het kw-gedeelte en is later de zaak gaan runnen. Ook ging hij de vergaderin- gen leiden. In 2000 is Toine voor zichzelf begonnen.” “In 2000 is Michel gestopt, terwijl ik nog tweejaardeadministratiedeed.Dezorgen zijn in de loop der jaren veel groter gewor- den. Wij begonnen met zijn tweeën plus één meisje. Nu zijn er ongeveer 60 per- soneelsleden. Het werk hebben we altijd graag gedaan. De mensen van nu zijn niet altijd gemakkelijk, maar dat was vroeger evenmin. Omdat je toen bij vele mensen thuiskwam, hoorde je natuurlijk erg veel. We zouden een boek kunnen schrijven over de persoonlijke dingen die we ge- hoordhebben. Dat het nuonpersoonlijker zou zijn, kan ik niet zeggen. Misschien ken jenietmeer iedereenvannaam,maar toch zeker wel van gezicht.” 2005 is voor jullie uitgedraaid op een rampjaar. Annie: “Ja, dat kan je wel zeggen door het overlijdenvanToine. Hij heeft Corineende kinderen van 9, 7 en 3 jaar achter moeten laten.Ditisniettebevatten;allesvaltindui- gen, zowel zakelijk als persoonlijk. Corine is heel dapper en wij vinden het natuurlijk fijndatdekleinkinderenvaakbinnenlopen. Corine gaat de zaak niet voortzetten, maar ze heeft Toine altijd volop gesteund. We zitten nu in een vreselijk moeilijke tijd. Als je de zaak zou moeten verkopen omdat je het niet kunt bolwerken, dan is dat wat anders. Maar de manier waarop het nu is gelopen.... “ Michel:“De zaak loopt als een trein en dan isafscheidnemenhéélmoeilijk.Op17sep- tember is de officiële overdracht geweest en dat was emotioneel een zware dag. De zaakisovergedragenaanSchuitemaenwe hebben inmiddels gehoord dat er per 1 maart gelukkig weer een nieuwe zelfstan- dige ondernemer in komt.” Maar er is ook een einde gekomen aan de Haeve-dynastie… Annie:“Ja, maar we hebben niet beseft dat er eeneinde is gekomenaan familieHaeve in de supermarkt. Dat is toch ook totaal onbelangrijk. Het doet ons niets. De ma- nierwaarophet gelopen is, dat doet vrese- lijk veel pijn. Het is nooit een straf voor ons geweest, want hardwerkenwas ons leven en als je iets graagdoet, lijd je er nietsmee. Alsdekleinkinderenouderwarengeweest, danhaddenwehengraagwillenhelpende zaak voort te zetten. Maar goed, we proberen nu een andere weginteslaan.Alleen…echtgenietenvan het leven, dat zit er nog niet in.” AvdA/JvdM De voormalige Vegé-winkel van Annie en Michel Haeve aan de Abdijstraat