d'n Hadeejer mei 2005

~derduikers ·tijdens Tweede Wereldoorlog waar hun oog viel op de deur waarachter Diny zich ophield. Toos met de slaapka– merdeursleutel in haar hand gaf echter stoutmoedig aan dat daar het 'tweede' dienstmeisje sliep. De twee mannen trap– ten in haar leugen en verlieten daarop het huis, alle bewoners in grote dankbaarheid en opluchting achterlatend. Razzia Het kon natuurlijk niet uitblijven dat de familie van Toos lucht kreeg van de echte situatie op het kasteel. Toos' moeder, beducht als ze was voor haar doch– ter, verbood haar dan ook nog langer te werken op het kasteel. Toos kon haar echter overreden toestemming te geven om alleen overdag op het kasteel te zijn. Hoewel daar ook de nodige risico's aan kleefden, zoals een ophanden zijnde razzia waarover huisarts Kerssemakers uit Veghel hen tipte. En het was Toos die met de vier mensen zo snel mogelijk op Dorshout het 'lucifersbos' invluchtte, waar de baron haar tenslotte het teken gaf dat de kust veilig was. Waakzaamheid was immer geboden en de sfeer was dan ook nooit echt ontspannen . Toos kan er heel wat over verhalen, net als over het voedselgebrek dat er altijd was, ondanks de goedhartigheid van Toos' moeder die de onderduikers eenmaal per week op Archieffoto l 998 een broodmaaltijd aan haar eigen dis trak– teerde. Herinneringen In weerwil van alle spannende en ang– stige ervaringen heeft Toos er nooit nachtmerries over gehad . Ze kijkt met goede herinneringen terug naar die tijd. Op 15 december 1985 ontving ze voor haar moedig gedrag van het Israëlisch Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie 'Yad Vashem' de Medaille der Rechtvaardi- gen, een geschenk waar ze trots op is. Met Diny Oppenheimer-Frank, die regelmatig lezingen houdt over de Dintherse oorlogs– tijd in een synagoge in Los Angeles, heeft ze regelmatig contact. Er hangt daar zelfs een foto van Toos, als symbool van het verzet. Toos is er heel nuchter onder. 'Ik deed wat ik moest doen, en ik zou het zo weer over doen'. RM in de Hoofdstraat/St. Servatiusstraat verbeteren?