d'n Hadeejer oktober 2005

ImportoverHeeswijk-Dinther In deze rubriek geven ‘immigranten’ maandelijks hun visie over het wo- nen in Heeswijk-Dinther. De zussen Pogosian heeft iedereen wel eens zien fietsen, een aanleiding om deze maand hun gezin eens te bezoeken. Vader Tigran Pogosian (43) en moeder Karolina Kagramanova (42) werden ge- boren in Bakoe, de hoofdstad van Az- erbeidzjan. Karolina studeerdeEngels aan de universiteit en haar man volgde na de middelbare school een beroepsopleiding tot kleermaker. In 1988 werd de onrust in dit land hen echter te veel. Als christenen voelden ze zich niet op hun plaats in een overwegend islamitisch land. Ze vonden het geen goede basis om een gezin te stichtenengingenopzoeknaareenplaats waar de toekomst er zonniger uitzag. Tijdens hun omzwervingen door Rusland werden de dochters Zarina (13) en Lia (12) geboren. Een goede kennis nam hen mee naar Nederland, waar ze uiteindelijk rust vonden. Asiel In 1997 kwamen ze in een asielzoekers- centrum in Oisterwijk terecht en na drie maanden verhuisden ze naar Hoeven. Karolinagingdeeerstemaandenmethaar kinderen mee naar school. Ze was zo ge- hecht aan het steeds samen zijn, dat ze de kinderen niet kon losla- ten en zo leerde ook zij sneldeNederlandsetaal. Op 13 oktober 1998 kregen ze de sleutel van hun huis aan de Kastan- jedreef in Dinther, ein- delijk een plek om hun leven te starten na tien jaar van onzekerheid. Edgar-P Karolina volgde een ad- ministratieve opleiding met de computer en op 23 december 2002 werd hun ge- lukkig samenzijn nog eens bekroondmet de geboorte van hun zoon Edgar. Tigran bouwdeintussenaaneeneigenbedrijf,dat hij ook naar zijn zoon vernoemde: Edgar- P. Hij vermaakt kledingvoor een twintigtal kledingzaken vooral uit Den Bosch, maar ook particulieren weten hem intussen te vinden. Hoe bevalt het hier? ‘Hoewel H-D dus geen bewuste keuze was, het werd gewoon aangewezen, be- valt het hier prima’, vertelt Karolina. ‘De mensengroetenelkaaropstraatenzijnerg vriendelijk, ook in de winkels. Ik wil ook graagdezegelegenheidaangrijpenomeen paarmenseninhetbijzondertebedanken. Met name Theo Ellerman, Mia van Doorn en Riet en Ger Mariën hebben vanaf onze komst naar het dorp altijd voor ons klaar- gestaan. Hun steun was enorm. De do- centen en begeleiders van basisschool ’t Palet hebbenons erggeholpenmet hun extra aandacht voor onze dochters en ook de mensen in onze buurt staan altijd voor ons klaar als we vragen hebben.’ Wat mis je in HaDee? ‘In materiële zin missen we hier natuurlijk niets. Maar soms heb ik echt behoefte om met andere vrouwen te kunnen kletsen in mijneigen taal.Mensenvragensteedsnaar vroeger en hoe het leven in ons land was. Maar we leven nu en hier! Ik wil ook kun- nen kletsen over hoe ik mij nu voel en wat we hier meemaken.’ CB ’t Blèf ’n hil gewinkel dè winkele. ’n Pôr kirre in de week moe’k ‘r op ùt um kola, sjips, mik, vlis en dè sort dinge te gôn kope. En ‘tis aalt iets. Lèst waar ‘k bè de slager vur ’n goei stuk vlis. Ik hou wel van ’n grapje dus ik zin tege ’t meiske aachter de balie: “Doe mar ’n bief -stuk.” In plôts van dè ze begos te lage, hakte ze de- monstratief dùr n groot stuk platte rib. Mar ’t makte me nie ùt. Ik moes gehakt hebbe. Half ùm half zo ès dè dan hèt. Half vèrke en half koew. Ik bestelde ’n pond gehakt. Ze zin: “Mag ’t ietskes meer zèn?” Eigeluk hèk dè liever nie. ’n Pond is ’n pond wanne? Margoed, ik ben de kojste nie, dus ik zin “ja, dès goewd, doe mar vèèf grammeer.” Achter mèn wier d’r opins gefluisterd en ’t meiske kèèk mèn heel wijs ôn. Wùrrum, dè week ôk nie. Toen ging ‘k nor d’n bèkker. Ik vroeg ùm ’n bruin brood. “Wat voor bruin brood?”, wier d’r gevroagd. Ik denk: “Hoezo waffur bruin?” Ikke denke en toen zinnik: “Nou, doemar ’n heel. Of nee, doemar gesneje.” Ôk hier wir ’n wijze blik. “Gè bent zeker de leukste thuis”, wier d’r gezit. “Wilde ’n boerretèrwe, ’nun tijger, volkore, mi moânzôôt, kesino, knip, ge zegt ‘t mar.” Ik ston mi m’n ôre te klappere. Ik zeg: “Nee, nee, ginnen appellepap, ik wil gewoon ’n bruin brood. En inpakke èst kan.” “Oh”, zinnik, “en kund ‘t miskien in twee zèkskes doen?” “Dan kannik d’n helluft in d’n diepvries doen.” Mè nun hele diepe zucht kreeg ‘k twee zèkskes brood, en ik denk bè muneige:“Nounou, ik stel tochmar ’n heel gewoon vroag!” Toen nor de groentenboer. Lekker èppelkes. Unnen appel lus ik op zunnen tèt goewd.Vandie sappigegrùùn: Krennie Smit. Ik zeg tegen diejen groentenboer:“Doeter mar vier, of nee, doetter mar zès, want ‘k kreg tôvend nog vollek”, zinnik. “En wel goei astem- blief, dus zonder duts.” “Zonder wat?” zittie. Ik zeg: “Zonder duts; sommigteappel hebbenunnedutsvantbutse”.Hijmoesek- kes prakkezere en toen dinnie 6 appel in ’n zèkske. Ik zeg: “Zitte d’r gin gedutste bè?” Hij zi: “Och ‘t is net ès mè mense. Mè of zonder duts; `t gi um de binnekant.” “Dè kan wel zèn”, zinnik, “mar ik zie toch liever ’n lekker jong èppelke mè’n strakke skel, dan unnen auwen appel mè ’n voal duts.” TK ‘t Winkele 11