11 Import over HaDee Olaf en Ellen Sleutjes zijn zeventien jaar getrouwd. Olaf heeft een eigen bedrijf in geluidsisolatie, Redumax. Ellen werkt bij hem op kantoor. Eigenlijk bracht de liefde voor dieren het stel naar HaDee. Ellen was op zoek naar een plek om haar paard te stallen en vond die in Heeswijk. Olaf kweekte parkieten en leerde zo Jo van Zutphen kennen. “Via hem kwam ik in contact met zijn zoon die een makelaarskantoor heeft. Wij waren het op en neer rijden voor de paarden beu en bovendien wilden we vooral voor de kinderen ‘buiten’ wonen. Toen dit huis in beeld kwam, hoefden we niet lang na te denken’, aldus Olaf. Wat is het verschil tussen wonen op de Maaspoort en in HaDee? Ellen: “In de Maaspoort heeft niemand veel contact met elkaar. De mensen zijn hier veel vriendelijker en hulpvaardiger dan in Den Bosch. Via school en clubs hebben we veel mensen leren kennen. Je moet er als ‘buitenstaander’ natuurlijk wel voor open staan om contacten te leggen.” Olaf: “We merkten het bijvoorbeeld tijdens de verbouwing van ons huis. Mensen zijn oprecht geïnteresseerd en bieden hun hulp aan.” Wat vinden jullie van HaDee? Olaf: “We kunnen absoluut niets negatiefs verzinnen. Ook de kinderen willen hier nooit meer weg. Mijn bedrijf is ook mee verhuisd naar HaDee. Dat zegt denk ik wel genoeg!” Missen jullie iets in HaDee? Olaf: “Nee, eigenlijk niet. Het valt op dat er geen echt centrum is, maar dat ervaar ik niet als iets negatiefs of zo. In Uden of Veghel ben je zo met de auto.” Ellen: “Veel winkels zijn er niet, maar er is wel een lingeriezaak. Dat vind ik nou weer leuk!” Merken jullie iets van de strijd tussen Ha en Dee? Olaf: “Nee hoor voor ons is het gewoon een dorp. Misschien dat het wel leeft bij de wat oudere mensen, maar wij merken er niets van.” AvdA In deze rubriek geven ‘immigranten’ maandelijks hun visie op het wonen in HaDee. Deze keer gingen we op bezoek bij Olaf (38 jaar) en Ellen (38) Sleutjes en hun kinderen Sanne (11) en Erick (6). Olaf en Ellen komen uit Den Bosch waar zij ook hun hele leven woonden. In juli 2004 verkasten ze van de Maaspoort naar HaDee, in de Flerustraat hebben ze hun ‘droomplekje’ gevonden. En ze hebben het prima naar hun zin in HaDee; “We gaan hier nooit meer weg.” Top 3 van èrgernisse Mense kunne dur èige nogal ergere. ’t Skènt dè veul mense dur èige nogal druk make over bevurbild drempels. Nou, ik kan doar nie in meej. Wè kan men ’t toch skille. Of ik nou moet remme vùr unnen bocht of vùr unnen drempel: ’t makt me niks ùt. Of bumperklevers. Maak ik mun èige ôk al nie druk um. Ze rèje mar zo kort aachter mèn ès ze wille: ik wor d’r nie wèrum of kauw van. Mar toch zèn d’r wel n pôr dinge wor ik mun èige ôn kan ergere. Ik moes wel ekkes denke, mar ik ben gekomme tot ’n top driej. Op 3: Onève mik. Dè zit zo: ik eet altèt boterhamme. Dormè bedoel ik twee snéje mik op mekare, mè iets dertusse.Mar soms heb ik unne onève mik. Dan hou ik op ’t eind van de mik één sneej over. Ja, wè moet ik nou mè die één sneej? Weggôje is sunt, mar wè dan? Ik ergur d’r mun èige kepot ôn. Op 2: Sjokeladebol. Ik heb een haat/liefde verhouding mè de sjokeladebol. Op ’n fisje kan ik ze nojt lôte ligge; ik vèin ze zô gruwelek lekker. Mar ik kan ze nie éte. Heel vurzichtig gô ik alted ôn de gang. Uurst eet ik rontelum de sjokela deraf zodè ik dan lèkker de slagroom deraf kan lèkke. Mar doar giggut alted mis. Es ik van de sjokela ont happe ben, dan vruuger of lôtter: flats. Doar gi de slagroom. Of d’n dùvel d’r mè spult. Wè ik ôk prebeer, ’t gi altèt flats. Klôre sunt, en ’n bron van ergernis. Op 1 (mè stip) Vroage nor de bekende weg. Toenlèst gebeurde ’t wir. Iemand vroeg nor de bekende weg. Ik stôn nameluk bè de bezinepomp en kreeg munnen tenkdop d’r nie af. Ik ston doar mar te ùrgele mi die rotsleutel, die ik mar nie umgedrèjt krig. Ik kreeg onderhand kooj zin van dè geïmmer mè dè ding. Nô ’n uur frotte kumter ôk nog één of andere pias ôngelope, en die vrùgt: “Luktut?” Verskrikkeluk, hoe kunde zo iets vroage? Nou, doar kan ik muneige nog is ôn ergere. “Nou brikt m’n...sleutel.” Zô waar ’t ôk toen ik pasgeleje midden int tùrp struikelde. Dè waar nog erger. Unnen grote winkelhoak in m’n boks, munne knie kepot. Ikke bloeje ès ’n vèrke en skruwde ’t ùt van de pijn. Kumter iemand, en die vrùgt: “Dugut zeer?”. Gotsammenogtoe. “Nee, ik ben ont oefene vur stroatmuzikant!” TK V.l.n.r.: Erick, Ellen, Olaf en Sanne.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=