Carlo en Trees van de Bilt leerden elkaar kennen in hun studententijd. Ze waren nog twintigers, hadden hun hele leven nog voor zich en waren bezield van idealen. Dat bleek al uit de studierichting die ze gekozen hadden en hun bedoelingen met die opleiding (huisarts). Een ander ideaal was er wel, maar nog niet geconcretiseerd. Ze wilden ook iets doen voor de allerarmsten onder de mensen, de verschoppelingen, degenen die uitgebuit en verstoten worden. En zoals het vaak gaat met wat vagere plannen, ging het ook met dit voornemen. Ze worden uitgesteld en er komen andere en concretere voor in de plaats. De omstandigheden zijn er ook niet altijd naar. In hun geval moest Carlo in militaire dienst, ze wilden samen een gezin stichten en er moest een huisartsenpraktijk worden opgericht. En de mooie plannen werden op de langere termijn geschoven. 18 Maar na een vruchtbaar, werkzaam leven als huisartsenpaar in Heeswijk kregen Carlo en Trees toch de kans om hun oude ideaal gestalte te geven. Ze werden daartoe geïnspireerd door Jan van Schijndel. Deze Norbertijn werkte een leven lang als arts in India en had zich daar vooral toegelegd op medische zorg. Als huisarts begeleidde Carlo van de Bilt Jan van Schijndel in zijn laatste levensfase (die hij doorbracht op de Abdij) en tijdens de vele gesprekken maakte Jan hen enthousiast voor wat hij in India had gedaan. Hij spoorde hen aan om een keer te gaan kijken en vroeg hen: “Zouden jullie daar niet iets willen doen?” En dat was eigenlijk het prille begin van hun betrokkenheid bij India. De volgende stap was dat het afscheidsgeschenk, dat de patiënten bij de pensionering van het artsenpaar bijeen brachten, bestemd werd voor een medisch project in India. Carlo en Trees gingen de gift persoonlijk brengen en tijdens deze reis werd duidelijk: “Geld bijeenbrengen om iets te beginnen is mooi, maar er moet ook continuïteit zijn.” Dit gevoel leidde tot de oprichting van de Stichting Medisch Werk Mumbai. Behalve een maand per jaar, die Carlo en Trees in India doorbrengen, besteden ze de rest van het jaar tenminste twee dagen per week om de Stichting tot bloei te brengen en vooral: mensen motiveren en geld inzamelen voor de projecten in India. Noodzaak India (1.2 miljard mensen) staat niet echt bekend als het armste derdewereldland ter wereld. Als er bedreigingen worden genoemd voor de westerse economie, wordt niet alleen China genoemd, maar ook India. Waarom is het dan toch noodzakelijk om in India hulp te verlenen? In de Indiase cultuur en godsdienst kent men al eeuwenlang het kastensysteem. Dat was, eenvoudig gezegd, een verdeling van de mensen om de maatschappij wat overzichtelijker te maken. Het probleem zit hem vooral bij de kastelozen die onder de laagste kaste komen, de zogenaamde Dalits en Tribals of onaanraakbaren. Zij worden vaak met grof geweld op hun plaats gewezen. Deze groep mensen doen het vuile werk van de maatschappij. Ze werken als slagers en leerlooiers, werken met afval en in bedrijven waar met gevaarlijke stoffen wordt gewerkt of waar het werk lichamelijk te zwaar en te gevaarlijk is. Vroeger waren er zelfs huursoldaten en huurmoordenaars bij. Tegenwoordig is een zeer groot deel van deze kastelozen werkeloos of is dagloner zonder enige sociale zekerheid. De ontwikkeling in “Booming India” gaat vooral ten koste van deze armen. In deze eeuwenoude cultuur wordt dit kastensysteem, alhoewel officieel bij wet afgeschaft, nog steeds geaccepteerd. Daar kwam nog bij dat de godsdienst van het merendeel van deze mensen (het Hindoeïsme) berusting in het lot voorschrijft en aanvaarding van het lijden, dat tot loutering leidt. Daardoor komt het dat de “bovengroep” in het kastensysteem geen behoefte voelt om sociaal werk te doen, want het hoort zo, je moet je erbij neerleggen. Mede daarom is er in India geen sociale wetgeving en geen zorg voor de zwakken. Zelfs de grote groep van kastelozen beschouwt hun eigen lot min of meer als normaal en komt niet in het verweer tegen hun vaak afschuwelijke lot. Meer dan 400 miljoen (!) mensen verkeren daardoor in erbarmelijke omstandigheden. En de zorg voor deze mensen is niet de eerste prioriteit van de Indiase overheid. Daarom bestaat het werk van de stichting Medisch Werk Mumbai voor deze groep van kanslozen eigenlijk altijd uit twee doelen: de rechtstreekse medische hulp, maar ook de bewustwording van het feit dat mensen mensen zijn, uit welke kaste ze ook komen en dat ze daarom recht hebben op een menswaardig bestaan. “Als je de ellende hebt gezien moet je iets doen” Voormalig huisartsenechtpaar Carlo en Trees van de Bilt actief voor de armsten in India Carlo en Trees van de Bilt
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=