Renzo van Dijk (13) Ja, ik ben er wel voor maar het maakt me eigenlijk niet zo heel veel uit. Ik heb zelf niet zo heel veel last van het vrachtverkeer. Ik denk dat de eerste optie de beste is want dat is zo te zien de kortste weg. Ik denk wel dat het zal gaan schelen want ze hoeven er niet voor om te rijden. Helma ter Heerd (37) Ja, ik ben zeker voor een ontsluitingsweg, dan wordt het bij ons in de Abdijstraat misschien ook wat rustiger. Ik denk ook zeker dat er dan minder vrachtverkeer in het dorp komt. Optie 3 lijkt me de meest gunstige optie, deze geeft het minste overlast voor mensen. De andere twee opties worden ook veel gebruikt door fietsers die naar het kanaal toe willen. Rien Scheffers (60) Ja, een heel verstandig idee, zo snel mogelijk naar het kanaal. Wat hier dagelijks door de Hoofdstraat boldert is wel heel veel en dan kunnen ook gelijk de drempels weg. Ik kies voor optie 3, de snelste weg. De mensen die daarvoor weggekocht moeten worden dienen wel goed schadeloos gesteld te worden. Verantwoord verkeer gaat boven de natuur, ik vind de mens belangrijker dan de natuur. AJ Ontsluitingsweg: goed idee of niet? 23 petroleum te voorzien. Aanvankelijk gebeurde dit met kannetjes van vier liter, naderhand kwam de jerrycan. De petroleumkar, in de beginperiode voortgetrokken door een hond, werd naderhand vervangen door een duwkar. In een later stadium kocht de olieman een vrachtfiets waarmee hij langs de deur ging. Het was zwaar werk, maar hij was nooit ziek en bovendien beresterk, ondanks het feit dat hij maar klein van stuk was. Het huis met het rieten dak dat het gezin Jacobs bewoonde was klein en telde naast een kamer, keuken en bijkeuken (de geut) drie bedsteden voor de kinderen. Het echtelijk bed stond een trapje hoger. In die tijd hadden alle bedden een strooien matras dat dagelijks opgeschud werd. Van een allergie voor stro had in die tijd niemand ooit gehoord, laat staan last van hebben. Marietje, die aanvankelijk op een atelier in Den Bosch werkte, moest haar baan opzeggen omdat in de petroleumhandel haar hulp geboden was. Ook tijdens haar huwelijk bediende ze nog regelmatig de jerrycan. En dat kon ook makkelijk, want ze ging wonen in het huis achter de oliehandel van haar vader. In de tweekapper die nu gesloopt gaat worden en die haar man Martinus als metselaar in 1959 bouwde samen met haar broer, Antoon Jacobs. Het ‘hûske ten halve’ De situatie van toen is nu nog nauwelijks voor te stellen. Een oliehandel vlak tegen de Hoofdstraat aan met daarnaast een ‘Eigen weg’ geflankeerd door twee lindebomen. Omdat het huis van Bertje Jacobs precies op de grens van Heeswijk en Dinther lag, werd het ‘hûske ten halve’ genoemd. Op deze plaats werd naderhand in 1969 het gezamenlijke Plein 1969 aangelegd. Tot ongeveer zijn 85e heeft Bertje gewerkt en in 1966 werd de petroleumhandel opgeheven.Toen was het op voor hem. Zijn vrouw was inmiddels in Bakel opgenomen en ook hijzelf kwam later terecht in het bejaardenhuis in Dinther waar zijn vrouw zich naderhand bij hem voegde. De twee huizen op de hoek van de Hoofdstraat/Plein 1969 zijn binnenkort geschiedenis. Voor het echtpaar Van Padua was het aanvankelijk bepaald niet makkelijk om dit huis te moeten verlaten, zeker niet voor Marietje wier wieg op deze plaats stond. Maar ze hebben zich met de situatie verzoend en wonen nu met grote tevredenheid aan het speeltuintje waar het veel rustiger is dan in de nu zo hectische Hoofdstraat. In de Willebrordstraat waar ze hopen dat ze samen nog vele jaren in goede gezondheid mogen doorbrengen. RM ‘Het huis van oliehandelaar Bertje Jacobs. Op de foto links Willem Snelders, rechts Bertje Jacobs’. ‘Er moesten immers de nodige monden gevoed worden, en dat waren er heel wat in die tijd’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=