19 Gezeten aan de keukentafel van zijn huis aan de Kaathovensedijk (“Het laatste huis van Heeswijk, verder van Dinther af kan ik niet zitten, zet dat er maar in”) doet de 41-jarige Jan van Lieshout zijn verhaal. Een spannend jongensboek lijkt het wel. Hoe hij als vrachtwagenchauffeur toevallig via een vriend belandde in het circus van rondtrekkende bands. Eerst als chauffeur, later ook als podiumbouwer. Bon Jovi was zijn eerste band.Wat volgde is een indrukwekkend rijtje artiesten. Tina Turner, U2, AC/DC, Metallica, Joe Cocker en James Brown. En natuurlijk de Stones, waar Jan zes seizoenen lang mee toerde. In totaal deed hij het werk dertien jaar. “De eerste jaren altijd gecombineerd met mijn werk als chauffeur. In de zomer toerde ik, in de winter zat ik op de vrachtwagen. De laatste jaren ging ik het hele jaar door met de band mee. In Noord- en Zuid-Amerika, Australië en Europa, ik ben overal geweest. Vorig jaar heb ik het hele jaar zomer gehad, ik heb misschien drie keer een regenbui meegemaakt.” Jan van Lieshout werkte bij Stageco, een bedrijf uit België, dat een van de twee grootste podiumbouwers ter wereld is. “Vijf dagen voor een concert beginnen wij met de bouw van het podium. De eerste drie dagen het staalwerk, daarna het licht en geluid en de testen. Na de show breken we alles meteen weer af, we moeten immers meteen door naar de volgende locatie. Eigenlijk staat het podium er maar een paar uur, tijdens de show zelf.” Luizenbaantje “De Stones gebruiken tijdens deze tour, de Bigger Bang Tour, het grootste podium dat ooit op een tour is gebruikt. Dertig trailers met staalwerk en nog eens veertig voor het licht en geluid. Mijn specialiteit was het uitzetten van het podium en het klimwerk. Het is geen luizenbaantje, om 8 uur ’s ochtends begin je en om 19.00 uur stop je. En op concertdagen werk je nog langer. Het is fysiek slopend.” Daar komt nog bij dat tussen de bedrijven door de roadies ook het leven leiden van popsterren. Dat betekent veel reizen, Jan heeft de halve aardbol gezien en gelukkig was er altijd wel een vrije dag ingepland voor sightseeing. Slapen in exclusieve hotels (‘Geweldig die gezichten als je in zo’n sjiek hotel in je werkplunje binnen komt lopen’), dure feestjes en het bekende sex and drugs and rock ‘n’ roll. “Al die verhalen die je hoort, ze zijn allemaal waar”, lacht Jan. “In onze vrije tijd bezochten we exclusieve feestjes, we hoefden nooit in de rij te staan, er was gratis drank en drugs. Hotelkamers werden gesloopt. Of die eigenaren dat erg vonden? Echt niet, ze vinden het alleen maar leuk, die extra aandacht. De meeste collega’s gebruikten ook drugs. Ik was een van de weinigen die niets gebruikte, ik rook nog geen joint, ik houd het bij een pilsje. Daar zijn ze dan heel verbaasd over. Het verdient goed, maar bij veel van de collega’s ging alles op aan drugs. We hadden zelfs een eigen dealer mee, als die er niet was brak er totale paniek uit.” “De keerzijden leer je ook kennen. Twee collega’s zijn gestorven aan een overdosis, een derde pleegde zelfmoord. En het is een nepwereld. Mensen vinden je alleen maar aardig omdat je bij een grote artiest hoort.” Maar als je er boven staat, is er geen mooier leven, aldus Jan: “Je bent met een gemotiveerde club onderweg en je hebt maar één doel, dat streef je na. Het is een uitdaging, wat er ook gebeurt, dat podium moet er staan. En daar doe je alles voor. The show must go on.” Moordwijf Het rijtje artiesten waar Jan mee werkte is niet mis. De bands kies je niet zelf, je wordt gewoon per toer ingepland. Tina Turner is volgens Jan een ‘moordwijf ’: “Die ging met ons mee op stap en was altijd erg geïnteresseerd in de mensen die het podium bouwen. De Stones idem: dat zijn working class jongens, die drinken bier uit een fles. Mick Jagger is heel geordend en leeft supergezond, Keith Richards is een regelrechte junk. Dat die man nog leeft snapt niemand. Bon Jovi vond ik een beetje te veel kapsones hebben en Bono van U2 is echt heel begaan met de wereld en het milieu, dat speelt hij niet. Hoe groter de band, hoe fijner ze zijn om mee te werken. Zo hoorde ik van collega’s dat zo’n bandje als Oasis, dat vanuit het niets opeens opkomt, echt vreselijk is om mee te werken. Snoop Doggy Dog idem, daar hebben we ooit bijna ruzie mee gehad, zo’n kapsones die vent. Maar AC/DC was weer erg leuk, wist je dat Agnus Young (de gitarist) zijn kleren in een kinderkledingzaak moet kopen? Zo klein is hij.” Nu hebben de sterren en het luxe leventje plaatsgemaakt voor een leven als vrachtwagenchauffeur. Een vijfsterren hotel in Rio de Janeiro is de cabine van zijn vrachtwagen geworden. Het Hilton heeft plaatsgemaakt voor de oude boerderij aan de Kaathovensedijk waar Jan en vriendin Sigrid tijdelijk wonen tot het nieuwe huis klaar is. Hun droomhuis moet het worden. Hij is, zoals hijzelf zegt, weer een ‘gewone burger’. Niks geen Hilton meer, maar op vakantie met de tent. En VIP-plaatsen bij concerten zodat je oog in oog staat met Bono? Gewoon een kaartje kopen en opgaan in de massa. Jan vindt het goed zo. Hij kijkt uit naar het gewone leven en vooral ook naar de bouw van zijn nieuwe huis. Bedankbrieven van de bands, cadeau’s en vooral heel veel t-shirts herinneren aan het leven als roadie. En hij heeft er een aardig centje aan overgehouden, niet opgesnoven zoals veel van zijn collega’s. Spijt?“Tja, als ik nu in de vrachtwagen zit en het regent, denk ik wel eens bij mezelf ‘Wat doe ik hier?’ En dan word ik ook nog regelmatig gebeld of ik geen zin heb terug te komen. Maar het is mooi geweest. Het is een slopend leven, ik was niet voor niets een van de oudsten.” Als de Rolling Stones straks in Nijmegen staan, gaat hij wellicht als ‘gewone burger’ kijken. Jan van Lieshout zei het sterrendom vaarwel. En de Stones? “Ach, die blijven doorgaan tot ze neervallen.Wat moeten ze anders? Het hele jaar door in een hangmat op de Caraïben liggen, is ook niet alles.” AvdA ‘Ik heb misschien drie keer een regenbui meegemaakt” “Mensen vinden je alleen maar aardig omdat je bij een grote artiest hoort” Jan in zijn werktenue met helm en uitrusting
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=