d'n Hadeejer december 2007

Helga van Boxtel is studente Bedrijfscommunicatie aan de Radboud Univer– siteit Nijmegen. Zij deed enkele maanden onderzoek rond HIV/AIDS commu– nicatie in Limpopo, de meest noordelijke provincie van Zuid-Afrika. Helga is opgegroeid aan de Meerstraat in Heeswijk en 22 jaarjong. In dit nummer ver– telt zij de tweede keer over haar ervaringen. Inmiddels zijn we alweer een maandje verder en ga ik over een paar dagen de University of Limpopo verlaten. Ik heb me prima ver– maakt tussen de 'zwartjes' en ga het leven en de mensen hier dan ook zeker missen. Dat geldt iets minder voor de ' witjes'. Zoals ik al verteld heb, is de verhouding tussen zwart en wit gete– kend door Apartheid. Apartheid is afgeschaft in 1994, maar nog steeds merkbaar in het dagelijks leven rond Polokwane (voorheen Pietersburg). Er wordt beweerd dat Apartheid bedacht is door de Britten en dat de blanke Boere Afrikaners (o.a. afstammelingen van Nederlanders) hier buiten staan. Daarnaast staan de Britten en de Boere ook niet echt op goede voet met elkaar, vanwege hun geschie– denis. Echter, er zijn veel Boere in deze provincie die hun 'voorkeur' niet onder stoelen of banken steken. Maar goed, dat is wellicht be– grijpelijk aangezien in Limpopo zwarten in totaal de meeste Boere hebben vermoord. STAANP IR BLA TAXI R FORWH 'Manana mafiana' Toch lijken de zwarten me toegeeflijker: "Wees niet zo hard voor de blanke Boere Afrikaners, zij hebben de Apartheid niet bedacht. Bovendien heb- ben ze nergens een plek om zich thuis te voelen, ze zijn geen 'echte' Afrikanen én geen Ne– derlanders. De Engelsen hebben tenminste altijd een land om naar terug te keren. Dus bekritiseer ze niet zo, het zijn hardwerkende lui, die Zuid-Afrika hebben opgebouwd". Wat dat betreft hebben deze mensen een punt: als het van de zwarten afhangt is het ' ma– fiana mafiana'. Bovendien leeft de zwarte gemeenschap 'like there is no tomorrow'; ze rijden in dikke auto's terwijl het woonhuis op instorten staat. En álles op afbetaling. De blanken, daarentegen, zijn bang dat het land waar zij zo hard voor gewerkt hebben, ingepikt wordt door zwarten. Bang dat een baan weggekaapt wordt. Dat hun kinderen in de toekomst geen kans op een goede baan hebben door 'die zwarten'. Dat ze puur die baan krijgen omdat ze zwart zijn (positieve discriminatie), niet omdat ze die baan nou eenmaal verdiend hebben. Slachtoffer Rond Polokwane hangt een raar sfeertje. En dan bedoel ik tussen zwarten, Brit– ten en Boere. Dit komt doordat Polo– kwane de hoofdstad is van Limpopo, waar het bestuur van de provincie gecentreerd is en waar alle belangrijke besluiten worden ge– nomen, zoals: "Nemen we nou een zwarte of een witte?" Zowel zwart áls wit is slachtoffer van het systeem. Beiden zijn anders, maar ieder goed op hun eigen manier. Gelukkig sta ik erbuiten, beide partijen merken meteen dat je geen blanke Afrikaner bent, en krijg ik dus gemoedelijke reacties. Zo waarderen de zwarten het ontzettend dat je een beetje hun taal (Sepedi) spreekt of dat je überhaupt met ze spreekt. En de Boere reactie: ' Oh Nederland, daar komen onze voorouders vandaan'. Ze identifice– ren zich met jou, maar tegenwoordig zijn een Ne– derlander en een Afrikaner niet hetzelfde. Blanke Afrikaners zijn hier conservatief, wat inhoudt dat ze erg gelovig en antihomo zijn (geldt ook voor de zwarte bevolking). Stichting Bambanani Om positief af te sluiten, en om te laten zien dat zwart en wit ook anders kan, wil ik graag iets vertellen over Stichting Bambanani (www.bambanani.nl ). Via Familie Rakhorst, vrienden van Bambanani, ben ik in contact gekomen met deze stichting. Bambanani is gevestigd in Phalaborwa (Limpopo) en zet zich in voor kansarme zwarte kindjes. De stichting steunt di– verse crèches en scholen. In november heb ik onder begeleiding van Nol en José Janssen (Nederlandse kracht achter Bambanani en woonachtig in Phalaborwa) een bezoek gebracht aan deze projec– ten. Kinderen krijgen hier iedere dag goede verzorging, onderwijs en vers voedsel met het oog op de toekomst. Deze kinderen kun– nen later met recht zeggen: "Ik verdien deze baan, omdat ik nou eenmaal de beste ben''. Tot in januari! Helga 23