Een gespieste hagedis op de veranda Beste HaDeejers, Het leven in een indianenstam begint al aardig te wennen.Wat een verschil met thuis. In Nederland heb ik altijd iets te doen en kom ik iedere dag tijd te kort. Eigenlijk leven we maar in een gestresste samenleving. Hier kennen ze geen stress. Er is niks wat moet gebeuren. Lukt het vandaag niet dan doen ze het toch morgen? Het enige wat moet, is iedere dag voor eten zorgen. Stap ik thuis in de auto en rijd ik naar de supermarkt, hier stappen ze in hun korjalen en peddelen naar hun kostgrondje. Een kostgrondje kun je een beetje vergelijken met een volkstuintje. Iedere familie heeft een eigen kostgrondje. De kostgronden liggen verspreid langs de rivier. Hoe groter de familie, hoe groter de kostgrond. Ze verbouwen van alles. Het lekkerste fruit komt voorbij: ananassen, sinaasappels, watermeloenen en bananen. Maar fruit is niet het enige. Er worden verschillende cassavesoorten verbouwd en maïs, suikerriet en namisi (’n aardappelsoort). Kasiri, een alcoholische drank Van cassaves maken ze cassavebroden. Deze zien er uit als grote pannenkoeken met een doorsnede van ± 1 meter. Voordat ze een brood kunnen bakken, moeten de cassaves geschild en geraspt worden. Daarna moet het vocht eruit wat ze opvangen en waarvan ze kasiri maken (een zure alcoholische drank). Zodra er feest is, is er kasiri. En feest is er hier vaak. Iedere verjaardag wordt uitbundig gevierd. Het hele dorp loopt uit. De jarige is niet speciaal, het gaat om de kasiri, bij jong en oud. En dan niet uit een glas, nee, uit een steelpan of grote soeplepel. Geen pijl en boog maar een jachtgeweer Natuurlijk wordt er hier ook gejaagd. Als ik aan indianen en jagen denk, denk ik aan het jagen met pijl en boog. Hier, tussen de indianen, zag ik al snel wat anders. De mannen kwamen hier voorbij met grote jachtgeweren. Toch net iets anders dan die verwachte pijl en boog. Er is nog één oudere man die met gifpijlen en boog jaagt. Ze jagen hier op bijna alles: pakira, pingo, powisi, hert, konijn, boshaas, tapir en gordeldier. Maar ook op apen, vogels, kaaimannen en schildpadden. Gevist wordt er onder meer op piranha’s en amoejara. De kinderen in het dorp zie je vaak met pijl en boog. Regelmatig komen ze de veranda op met een aangespieste hagedis. “Alsjeblieft juffroew” en dan ligt er weer een dode hagedis bij ons en de kinderen zijn weg . . . . Taken zijn verdeeld Bij de indianen is er een duidelijke taakverdeling. De mannen doen vooral het ‘zware’werk. Zij bouwen de huizen en leggen de kostgrondjes aan en gaan jagen en vissen. De vrouwen doen de overige dingen. Zij houden de kostgrond bij, maken cassavebroden en kasiri, slachten de dieren, maken hangmatten en zorgen voor de kinderen. Over kinderen gesproken. Het is hier heel normaal dat meisjes rond hun 14e kinderen krijgen. Maar ook moeder blijft doorgaan met kinderen krijgen. Zo kan het dus gebeuren dat een oom/tante jonger is dan hun neefje/nichtje. Wie doet de was? Het meest bijzondere is hier nog wel het wassen van de kleren. Allereerst springen de kinderen met kleren aan in de rivier. Vervolgens klimmen ze op de kant en zepen zich met kleren aan in. Daarna springen ze weer terug de rivier in en spoelen alles af. Wat doen wij dan toch moeilijk met alle verschillende wasvoorschriften en programma’s... De groeten uit de rimboe, Dorris Heijmeriks HaDeejers over de grens: in Suriname Op 3 januari is Dorris Heijmeriks naar Suriname vertrokken voor een stage van 3 maanden. Als paboleerlinge verblijft zij die periode temidden van een indianenstam, diep in het oerwoud, verstoken van elektriciteit, internet en telefoonverkeer. Door middel van brieven zal Dorris ons op de hoogte houden van haar belevenissen. Dorris Heijmeriks 21 OPROEP In de rubriek ‘HaDeejers over de grens’ krijgen jongeren de gelegenheid iets te vertellen over hun buitenlandstage. Wil jij je ervaringen met ons delen? Stuur een berichtje naar redactie@hadeejer.eu
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=