dan denk ik aan………….. werd gaandeweg uitgebreid met fietsen van voor die tijd beroemde merken als Union, Empo en Phoenix. Ook driegaatskachels als Etna, Faber, Jaarsma en Pelgrim vonden de weg naar de diverse klanten. Zowel voor olie- als kolengebruik, want Frans legde ook olieleidingen aan en daarnaast nog waterleidingen. Weesgegroetjes Veel klanten van overal vandaan vonden de weg naar de smidse van Frans. Uit Heeswijk, Dinther en Loosbroek, maar ook uit verder weg liggende dorpen. In de jaren vijftig lieten boeren gewoonlijk hun paarden op maandagmorgen beslaan en een rij van zes paarden in de Abdijstraat was toen geen ongewoon verschijnsel. Voor dit doel had de opa van Frans met diens broer al in Aarle-Rixtel een nog steeds te bezichtigen hoefstal gebouwd waarin de paarden werden gezet. Overigens mochten er geen paarden worden beslagen op Goede Vrijdag. Dit had te maken met het feit dat Christus op deze dag aan het kruis werd genageld en bij het beslaan werden immers ook nagels (spijkers) gebruikt. Naast boeren en burgers deden ook de zusters van het toen nog tegenover gelegen klooster regelmatig een beroep op Frans, bij voorbeeld bij ‘stukken aan de fiets’. Eens kwam er zuster in een rolstoel met een lekke band. ‘Geen nood’, zei Frans, ‘stap maar uit’. Maar dat ging moeizaam want de zuster moest eerst haar kunstbeen uitdraaien. Tot grote verwarring van de smid. Na het plakken van de band wilde de zuster afrekenen. Frans wuifde dat echter weg. ‘Dan zal ik wel een weesgegroetje voor je bidden’, was haar reactie. En zo heeft Frans Thomassen als loon heel wat weesgegroetjes van de zusters geïnd en wie weet hebben die hun dienst gedaan toen hij boven bij Petrus aan de hemelpoort klopte in 1999 toen de smid overleed. De winkel werd nog een tijdlang bediend door Marietje, maar de loop ging er steeds meer uit. Dat was al in gang gezet toen de centrale verwarming haar intrede deed en kachels overbodig werden. Er kwam ook steeds minder aanloop in de keuken. Daarvóór was het gebruikelijk dat wachtende klanten door Frans steevast werden doorverwezen naar Marietje die hen van koffie voorzag.‘Het was soms net een sociale bijeenkomst’, zegt ze, ‘van alles werd er bepraat’. Rijksmonument In 2000 kwam het huis door toedoen van bouwkundige Piet Bardoel in aanmerking voor de aanduiding als rijksmonument. Zoon Mari woont inmiddels met vrouw en kinderen aan de linkerkant van het gerestaureerde pand en Marietje in het gedeelte waar vroeger de winkel was. Het pand dat sterk verwaarloosd was, heeft een grondige verbouwing ondergaan waarover lang en breed is nagedacht. Het huis staat nu op naam van Mari en ziet er zowel van binnen als van buiten pront uit. Een fraai aangelegde voortuin geeft er nog extra cachet aan. De werkplaats waar de mannen Thomassen de ijzers lieten gloeien, is echter nog wel steeds in tact. Mari is namelijk van plan, zodra de tijd het toelaat, nog eens uitgebreid te gaan klussen op de plaats waar zijn voorvaderen geschiedenis hebben geschreven. De moeite waard om er eens langs te fietsen! RM Dan denk ik dat het hier goed en gezellig is. Het is goed leven hier. Het is veilig, gemoedelijk en de mensen zijn warm. Ik heb zelf nog nooit niks gemerkt van de onderlinge rivaliteit maar dat komt natuurlijk omdat ik aan de goeie kant zit (grapje…). Ria Janssen (59) Dan denk ik aan een middelmatig gat. Het is niet klein, het is niet groot. Er is hier niet heel veel te doen maar het kan hier wel gezellig zijn. Ik mis hier wel een gezellig café of zo. De mensen hier zijn wel gezellig. Koen v.d. Heijden (19) Dan denk ik aan gezelligheid en aan sport. Eerst waren Heeswijk en Dinther heel erg gescheiden maar zeker op sportief gebied is Heeswijk-Dinther het veel meer eens geworden. In de nieuwe wijken zie je het ook. Daar zitten Heeswijk, Dinther en buitendorps allemaal door elkaar en dat gaat goed. Tonnie Lucius (52) 23 Foto links: Rond 1924: de familieThomassen vóór de smederij Foto rechts: Tot in de jaren negentig was Frans Thomassen bezig met het beslaan van paarden
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=