vrijwilligers uit heel Europa hebben we vier dagen lang gesproken over health and safety, conflict solving, Turkse geschiedenis en politiek en onze verwachtingen van de tijd in Turkije. Tijdens de training vergeleken we het land met een ui, die heeft veel lagen voor je bij de kern komt. De buitenste laag zijn alle zintuiglijk waarneembare dingen, zoals het eten, de muziek, de geuren. Verder naar binnen vind je gebaren, gewoonten, geschiedenis, de taal en rolmodellen. De cücük, de ziel, het hart, het meest lekkere stukje ui is het moeilijkst te bereiken. Verder hebben we veel gegeten (ook ui). Echt luxe om in een viersterrenhotel te verblijven met een gigantisch ontbijtbuffet, driegangen lunches en diners en schalen vol met koekjes voor bij de -ja, je raadt het al- oploskoffie. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel gegeten als die dagen. Maar meer nog dan van het eten en de luxe genoot ik van de mensen. We hadden een ontzettend gezellige groep en het is fijn om ervaringen uit te wisselen met mensen die ongeveer hetzelfde meemaken als jij. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het goed heb getroffen met dit project. De laatste avond gingen we naar een restaurant met Turkse muziek, zo mooi. Al verstond ik er geen woord van, de muziek en de taal laten het je voelen en ik denk zelfs dat ik een beetje tot de cücük ben doorgedrongen. Of de muziek in mijn cücük . Ook zijn we naar het Ataturk mausoleum gegaan, de begraafplaats van Mustafa Kemal Ataturk (vader van de Turken). Behalve mausoleum is er ook een museum, en wauw, wat was dat alles indrukwekkend. Niet vanwege de grootsheid van dit complex (gigantisch), maar vanwege de mate van aanbidding voor deze man. Ongelofelijk. Ataturk is een deel van de Turkse ziel, dat voor mij moeilijk te begrijpen is. Ataturk is zo diep in de Turkse cücük doorgedrongen, en voor iemand uit een land zonder rolmodellen, zonder helden, zonder vereringscultuur is dat niet te bevatten. Althans voor mij. Bovendien is het vreemd dat een man zo vereerd wordt, dat alle slechts onbesproken blijft. Voorzichtig probeerde ik de gids te vragen naar de grote veranderingen die ‘de vader der Turken’ bewerkstelligde, en of die niet op weerstand hebben gestuit, maar daar werd niet op geantwoord. Iemand anders vroeg naar zijn drinkgewoonten (A. was alcoholist en stierf aan drankmisbruik), maar ‘no comment on that question’. Benadrukt werd wat voor goeds hij wel niet had gedaan, en de gevochten veldslagen waren geen slachtveld, nee, ‘a gentleman’s war’. En dan het museum! Alles wat ooit door Ataturk’s handen is beroerd, is in goud veranderd en wordt als relikwie met de hoogste eerbied behandeld. Je kunt je vergapen aan Ataturk’s kleding, handtekening, scheermes, parfum, en o, met dit potlood heeft hij ooit een briefje geschreven. Toppunt van dit alles is zijn nagemaakte werkkamer, waar een wassen Ataturk aan zijn bureau zit met aan zijn voeten zijn opgezette hond! Politiek is een groot ding hier. Niet alleen in GAF, HaDeejers over de grens: Turkije Leonie Langenhuizen verblijft maanden in Turkije De ‘cücük’: het meest lekkere stukje ui Een tijdje terug had ik een uitje in Ankara voor een on arrival training. Iedereen die deelneemt aan EVS (European Voluntary Service) krijgt zo’n training van de EU. Met zo’n twintig De ‘cücük’: het meest lekkere stukje ui Leonie Langenhuizen verblijft maanden in Turkije Leonie Langenhuizen 21
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=