19 | oktober 2008 journalistieke achtergrond heb, ben ik al gauw gevraagd om hoofdredacteur van D´n HaDeejer te worden.” Basis Of D’n HaDeejer er anders uit zou hebben gezien als ze er part noch deel aan gehad had, durft ze wel met ja te beantwoorden, zonder arrogant uit de hoek te komen. “Als er niemand met een journalistieke basis of achtergrond aan het blad zou meewerken, dan heb je toch een grotere kans dat het uiteindelijk niks wordt.” Ze kon dan ook moeilijk weigeren om de redactie aan te gaan sturen en zelf regelmatig de hoofdartikelen te gaan schrijven. “Het is niet dat ik iedereen in Heeswijk-Dinther ken, maar dat hoeft ook niet. In de redactie vullen wij elkaar in die zin perfect aan. Zo is de een heel goed op het gebied van foto´s, terwijl de ander diep geworteld is in het verenigingsleven en van alles op de hoogte is. En ik weet toevallig weer hoe je een journalistiek product moet maken.” De basis was en is nog steeds het ongeremde enthousiasme waarmee de bijna 35-koppige schare louter vrijwillige medewerkers het blad in elkaar zet. Een enkele keer is het wel zweten om op tijd klaar te zijn, geeft Annemieke toe. “Soms heb je een verhaal gepland dat op het laatste moment niet doorgaat. Als dat dan het hoofdverhaal is, kun je wel in de problemen komen. Maar gelukkig kan ik altijd een beroep doen op onze medewerkers om een alternatief te maken.” Timmerman De hoofdredacteur van D´n HaDeejer geniet vooral van de samenwerking met het hele team. Samen iets produceren, daar houdt ze van. “Het mooie is dat zowel jong als oud meewerkt aan het blad. De mensen zijn ook heel divers, van timmerman tot neerlandicus.” Een redactiestatuut, een soort referentiekader waarin het doel en de uitgangspunten van het blad worden omschreven, heeft het licht nooit gezien bij D’n Hadeejer. “Is ook helemaal niet nodig”, schetst Annemieke. “Het doel is namelijk heel simpel: D’n HaDeejer is een blad voor en door Heeswijk-Dinthernaren.” Of iedereen het magazine in Heeswijk-Dinther leest? “Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen want dat is nog nooit onderzocht, maar wat ik zo hoor en merk is toch van wel. In ieder geval is het blad heel erg bekend. Er schijnt ook wel eens om gevochten te worden als hij net in de bus ligt.” Ze zou het betreuren als mensen het magazine ongelezen bij het oud papier gooien. “Dan zou ik ze eigenlijk liever terug willen, want je moet eens weten hoeveel mensen soms een extra nummer willen hebben.” NOS-journaal Het gegeven dat D’n HaDeejer een blad is voor de inwoner van Heeswijk-Dinther, maakt het er niet altijd even gemakkelijk op, erkent Annemieke. “Dat klinkt wel mooi, maar de vraag is natuurlijk wel wie die inwoner van Heeswijk-Dinther nou precies is. Dat is moeilijk vast te stellen want er wonen erg verschillende mensen in het dorp. De meeste media werken voor een specifieke doelgroep maar wij niet. Alleen is er die link met Heeswijk-Dinther dan. Eigenlijk doen wij hetzelfde als het NOS-journaal: ook dat heeft een heel erg algemene en brede doelgroep.” Het recept om een zo groot mogelijk doelgroep aan te spreken is door het aanbieden van breed aansprekende verhalen. Volgens haar slaagt D’n HaDeejer daar meestal wel goed in, al zouden er wel meer verhalen voor en over jongeren geschreven mogen worden. “Ik weet echt niet of alle jongeren nog wel tijdschriften lezen, maar we willen ze er heel graag bij betrekken.” Annemieke prijst zich gelukkig dat de adverteerders uit Heeswijk-Dinther het blad ook massaal hebben omarmd. “Als lokale ondernemer kun je het je eigenlijk niet veroorloven om niet in het blad te staan, zei redactiechef Wouter ter Haar van het Brabants Dagblad ooit treffend in ons blad. Wij verkeren, misschien wel als enig medium in Nederland, in de ontzettend luxe positie dat wij soms nee moeten verkopen tegen adverteerders omdat het blad echt niet meer dikker kan worden.” Aanvankelijk was er bij de hoofdredacteur wel enige zorg of er in het dorp genoeg gebeurt om de kopijstroom jaren op peil te houden. Die twijfel is helemaal weggeëbd. Ze heeft gemerkt dat Heeswijk-Dinther een erg bedrijvige plaats is met een bevolking die bepaald niet stil zit. Pittiger Hoewel Annemieke in de regel tevreden is over de kwaliteit van het blad, “met als hoogtepunt het laatste kerstnummer”, vindt ze sommige nummers wel wat minder geslaagd. “Vaak komt dat dan door de tijdsdruk. Samen proberen we natuurlijk het beste te maken van een editie, maar de ene keer lukt dat uiteraard beter dan de andere keer.” Wat zijn haar wensen voor de toekomst? Eentje springt er duidelijk uit. “Inhoudelijk gezien zou ik wel wat meer politieke onderwerpen in D’n HaDeejer terug willen zien. Daardoor wordt het magazine ook weer pittiger.” Een mooi voorbeeld van hoe het moet, noemt ze de vurige discussie over de te hoge drempels in de gemeente, die in het begin van D’n HaDejeer de kolommen geregeld vulde. Voorlopig denkt Annemieke zelf zeker niet aan stoppen. Het in elkaar zetten van het blad kost haar soms behoorlijk wat tijd, maar ze heeft er nog steeds lol in. Samen met de anderen. “Ooit zal het moment wel komen, als de uitdaging en het plezier er niet meer zijn, maar niemand is onmisbaar.” ‘Wij verkeren in de ontzettend luxe positie dat wij soms nee moeten verkopen aan adverteerders’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=