de sociale academie een tijdje heb gewerkt. Dat kreeg ik een ‘nu weet ik het gevoel!’. Ik was er precies in de lammertijd.” Hoe ben je in Heeswijk-Dinther verzeild geraakt? “Ik kom oorspronkelijk uit Schijndel, maar heb op Bernrode gezeten. Aanvankelijk woonden mijn man en ik later in Nijmegen, waar we ook onze eerste twee kinderen kregen. Maar ik wilde terug naar Brabant en het dorpse. Heeswijk-Dinther, daar had ik goede herinneringen aan. Het is een levendig dorp. Ik wilde mijn kinderen ook niet in de stad laten opgroeien.” Hoe frequent is gemiddeld het contact met een zwangere vrouw die je begeleidt? “Gemiddeld twaalf tot dertien keer gedurende de zwangerschap, daarnaast nog bij de bevalling, een keer of vijf in het kraambed en na zes weken een nacontrole. Niet veel meer dan vroeger maar wel met uitgebreidere consulten omdat het kwaliteitsniveau steeds hoger wordt. Niet voor niets worden wij vaak opnieuw bijgeschoold. Alles is erop gericht dat een vrouw zo optimaal mogelijk bevalt en dat ook zo ervaart.” Wat vind je van de steeds verdergaande prenatale controles en screening? “De techniek maakt het mogelijk. Het is positief dat we, nog voordat een baby geboren wordt, al heel veel kunnen weten. Daardoor kom je tijdens bevallingen minder voor verrassingen te staan. 95 Procent van de zwangere mensen maakt gebruik van de mogelijkheid om een 20-weken echo te laten maken, om te kijken of er geen ernstige aangeboren afwijkingen zijn. Of een baby een verhoogd risico op het Syndroom van Down heeft, laat ongeveer een kwart van de zwangere vrouwen onderzoeken. Prenatale screening maakt het werk er zeker niet gemakkelijker op. Het komt voor dat mensen geconfronteerd worden met ernstige afwijkingen of Down. Dan kom je als stel voor heel moeilijke keuzes te staan, die je als verloskundige goed moet kunnen begeleiden.” Hoe druk is het bij jullie? “We krijgen elk jaar ongeveer 530 zwangere vrouwen in de praktijk. Zelf was ik dus al bij zo´n duizend bevallingen aanwezig, sinds ik in 1995 begon. Ik vind het heel bijzonder om deelgenoot te zijn van dergelijke intense levensmomenten. Geboortes zijn indrukwekkend en emotioneel. Ja, een voorrecht om daarbij te zijn.” Is de man er altijd bij? “In de regel wel, zeker. Maar ik heb wel eens meegemaakt dat de vader ver van huis was en zich naar huis spoedde omdat zijn vrouw al aan het bevallen was. Hij kon het onmogelijk halen en toen hebben we hem via de telefoon alles laten volgen. Op een parkeerplaats aan de snelweg heeft hij toen een rondedansje gemaakt en is hij gefeliciteerd door een paar stomverbaasde vrachtwagenchauffeurs.” Ook zelf wel eens te laat op een adres verschenen? “Ja, toen ik nog geen TomTom had. Ik belde onderweg de aanstaande vader op die me uitlegde waar ik naartoe moest rijden. Maar hij praatte nogal dialect en zei op een gegeven moment: dan doedde noar achtere. Ik dacht dat ie bedoelde dat ik achterom moest komen, maar hij bedoelde gewoon rechtdoor rijden naar achter. Een paar tellen later riep hij al: ´t kupke is er al. Toen heb ik hem door de telefoon uitgelegd wat te doen. Gelukkig is het allemaal goed gegaan.” In hoeveel van de gevallen doen jullie als verloskundigen zelf de bevallingen? “Veertig procent. Waarvan 30 procent thuisbevallingen en 10 procent in het ziekenhuis. In de resterende 60 procent van de gevallen komt er een gynaecoloog aan te pas, vanwege meestal een medische indicatie.” Wat is de langste bevalling ooit geweest? “Kan ik zo niet zeggen. Het hangt ervan af wat je als beginpunt van een bevalling neemt, of je bijvoorbeeld het ´rommelen´ meetelt. Maar je kunt zeggen dat een bevalling te lang duurt, als je echte weeën hebt maar er gedurende vier uur geen vooruitgang te zien is.” Hoe lang zijn jullie als Veghelse maatschap in HeeswijkDinther actief? “Wij zijn begonnen kort nadat huisartsenechtpaar Van de Bilt met pensioen was gegaan. De andere huisartsen in het dorp deden toen ook nog zelf de bevallingen, maar zijn op dat moment daar ook mee gestopt. Sindsdien hebben wij deze taken overgenomen.” Heb je nog wel tijd voor andere dingen? Want je hebt geregeld oproepdienst. “Klopt, maar ik maak tijd vrij voor muziek en zingen. Eens in de drie weken ben ik in De Zwaan om te zingen met smartlappenkoor de Borrelnoten. Ik mag ook graag hardlopen en ben actief bij het Medisch Training Centrum. En fotograferen. Tijdens de expositie in Ter Weer heb ik het levensverhaal van mijn vader, die een jaar geleden op 80-jarige leeftijd overleed, verteld met foto´s. In een oogopslag zag je zijn leven voorbijkomen. Een eenvoudig maar mooi en rijk leven. Leven, dat is iets bijzonders.” Meer informatie: www.calamaris.nl 19 | april 2009
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=