Tekst: Berry van de Wetering Illustratie: Elke Donders Oma en haar Scandinavische sneeuwruimer - een kerstgedachte - Door mijn baan teveel vrije tijd? Vrouwentic? Verwijfd? Oké, ik beken: ik ga graag winkelen. Alleen? Prima, ik vermaak me wel. Lekker rondneuzen. Samen met mijn vriendin? Gezellig! Vooral het vaste onderdeel “mensen kijken” en elkaar vervolgens knipogend begrijpen. Met een groepje vrienden? Ook tof! Hoewel het kiezen van winkels door de grootte van de groep steeds lastiger wordt, is het toch leuk vanwege het afsluitende etentje en drankje in een sfeervolle eetkroeg. Vooral in de decembermaand is het winkelcentrum gezellig druk. Lampjes, muziekje, vroeg donker: allemaal sfeerelementen, die het plaatje compleet maken. Maar net als je dan iets leuks ziet staan in een schap, en je buigt voorover om het goed te bekijken, voel je de wieltjes tegen je hakken aan schuren. De rollator maakt als een Scandinavische sneeuwruimer de weg vrij. Gelukkig maakt de vriendelijke glimlach in het oude rimpelgezicht alles goed. Want om respect draait het toch in deze wereld? Die lieve mevrouw kan er toch ook niks aan doen dat de Bart Smit elke vierkante centimeter volpropt, zodat er soms zelfs geen peuter meer tussendoor kan kruipen? Ze koopt een klein cadeautje en met een vriendelijk knikje verlaat ze de zaak. Ik weet niet waarom, maar ik besluit haar te volgen. Op een afstandje zie ik haar de Jamin in gaan. Ze laat het jonge grietje achter de kassa eens voelen wat werken is, wanneer ze haar kris kras de winkel doorjaagt, om snoepgoed voor haar te halen. Wat zal haar tafel ook dit jaar weer overvol staan met het prachtigste en heerlijkste snoepgoed! De wandeling naar de volgende bestemming duurt wel een dikke 20 minuten. Dat komt omdat ze loopt op een manier, waarop wij vroeger een voetbalpartijtje begonnen. Voetje voor voetje bepaalden wij wie er mocht beginnen, met het kiezen van medespelers. Zij lijkt het nu te gaan winnen, vanwege haar eindeloos geschuifel. Omdat ze zo langzaam beweegt, weet ik ook pas op het laatste moment welke winkel ze binnenschiet. Het wordt de AH. Ze gaat dus voor de bonuskortingen. Maar ondanks de economische malaise lijkt het hier wel voor niks. De kerstboodschappen passen soms zelfs niet in één karretje. De brede rijen zijn afgeladen vol met winkelwagentjes. Stressende stellen kiezen de ingrediënten voor hun kerstdiner. Het oude vrouwtje stuurt behendig tussen de mensen- en wagentjesmassa door. Het verbaast me, dat ze straks mijn hakken te pakken had. Na een tiental producten zoekt ze de kassa op. Vol vertrouwen laat ze de caissière het geld uit haar portemonnee halen. Dan begint ze aan de terugtocht naar haar bejaardenflat. Ik volg haar op gepaste afstand en als de voordeur in het slot valt keer ik huiswaarts. ’s Nachts kan ik de slaap niet vatten. Ik heb wel eens wakker gelegen van een prachtige brunette, maar deze keer herhaalt zich in mijn hoofd de film van haar boodschappentocht. De oude vrouw met haar grootste rijkdom: haar rollator. Op 1e kerstdag ga ik na het vijfgangendiner wandelen. Bewust loop ik langs de bejaardenflat. Door de opengeschoven glasgordijnen zie ik haar zitten. De tafel staat boordevol met heerlijk snoep en een klein, nog ingepakt cadeautje. Er zijn alleen geen gasten. Op de tafel achter haar staat een leeggegeten bord. Ze is dus door niemand uitgenodigd voor het kerstdiner. Ze zit in een heerlijke fauteuil, alleen Kerstmis te vieren. Het ultieme André Hazes-gevoel. Oh nee, niet alleen. Ze is samen met haar steun en toeverlaat. Haar contact met de buitenwereld. Haar geleidehond zonder uitwerpselen en uitvallende haren. De oude vrouw en haar rollator. Het is een plaatje om te zien, vol emotie. Maar ook een schrikbeeld voor de jongeren. Zo wil je er toch niet bij zitten als je later oud bent? Toon dan wat respect en nodig oma gewoon uit voor het kerstdiner! 21 | december 2009
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=