Hij is op vijftig meter afstand geboren van het huis aan de Hoofdstraat waar hij sinds eind jaren ´90 woont. Op de plek voor het oude gemeentehuis van Heeswijk-Dinther aan Plein 1969, waar nu de bushalte richting Den Bosch staat, werd Willy van der Steijn 61 jaar geleden geboren. Als oudste uit een gezin van negen kinderen. Zijn vader was aanvankelijk botermaker maar werkte later bij de legendarische kousenfabriek Jansen de Wit in Schijndel. ``Ik ben wel eens dagje mee gaan kijken met mijn vader. Het personeel dat achter de lopende band stond, wachtte al tien minuten voor sluitingstijd bij de deuren om zo snel mogelijk weg te kunnen.” Aan wat hij toen zag, ontleent Willy zijn gedrevenheid. “Ik dacht, ik ga er alles aan doen dat dat mij nooit overkomt.” Willy van der Steijn zoekt ook nu nog in alles het plezier en de uitdaging. Eruit halen wat er in zit. “Als ik iets doe, wil ik het goed doen.” Meegenomen was dat hij als jongetje vroeger goed kon leren. “Na de lagere jongensschool Sint-Servatius aan de Schoolstraat in Dinther mocht ik naar de hbs in Veghel. Huiswerk maken deed ik in een klein hoekje in onze altijd drukke woonkamer omdat er zoveel kinderen thuis waren. We woonden toen inmiddels in een gemeentewoning aan de Heilige Stokstraat. Toen ik eenmaal op de hbs zat kwam de directeur van de school op een gegeven moment naar mijn vader om te zeggen dat ik toch beter naar de mulo in Schijndel kon gaan. Het leren zou mij volgens hem teveel moeite gaan kosten met al dat rumoer bij ons thuis. Natuurlijk volgde mijn vader dat advies op, maar ik heb het altijd jammer gevonden.” Belastingdienst Na de mulo stond hij voor de keuze om rijksambtenaar te worden bij de Belastingdienst of de PTT, toen nog een plechtstatig staatsbedrijf. “Mijn oom, broer van mijn vader, raadde de Belastingdienst af omdat ie daar zelf slechte ervaringen mee had”, lacht Willy. Van loketmedewerker in Veghel klom hij op tot districtsmanager voor alle postkantoren in Zuid-Nederland. In de jaren tachtig haalde hij geregeld vakbladen en kranten als pionier van de automatisering binnen het bedrijf, waaronder de opening van de eerste Giromaat. Met als hoogtepunt het gemoderniseerde kantoor van de PTT in de Bossche Kerkstraat, destijds een onmiskenbaar toonbeeld van de vooruitgang. Na de verzelfstandiging van het bedrijf in 1989 reisde hij voor de onderneming de hele wereld rond. Zo gaf hij op de Antillen leiding aan het opzetten van een nieuwe Postkantorenformule. In het post-communistische Praag mocht hij gaan uitleggen hoe een grote bank ter plekke klantgerichter kon gaan werken. Hij manoeuvreerde de directieleden in de rol van klant en confronteerde ze in die hoedanigheid met hun eigen producten. “De beste manier om te laten zien hoe ze met klanten moesten omgaan was door ze het zelf te laten ervaren.” In 2004 nam hij na vier decennia afscheid van het bedrijf. Vindt hij het vervelend dat alle postkantoren verder gaan als onderdeel van de ING-banken of als loket in winkels? Hij haalt een blad voor de dag dat hij ter gelegenheid van zijn afscheid van collega´s kreeg. ´Heeft het bedrijf nog wel bestaansrecht als een vakman als jij vertrekt´, staat er als grapje te lezen. “Het lijkt wel alsof ze gelijk gekregen hebben”, lacht Willy. “In ieder geval blijven de postkantoren als zelfstandige organisatie niet meer bestaan. Dat is wel jammer”, vindt de man die de glorietijd van het bedrijf van a tot z meemaakte. Als er iemand actief is in het verenigingsleven van Heeswijk-Dinther, is het Willy van der Steijn wel. Jarenlang was hij onder meer bestuurslid van harmonie Sint-Servaes maar de laatste jaren is hij vooral bezig met de stichting die de restauratie van de Kilsdonkse Molen eindelijk rond kreeg. Het woord ‘nee’ lijkt niet in zijn vocabulaire voor te komen. Portret van een ‘geboren organisator’. Tekst: Tom Vos Foto’s: Marlies Dortmans Geboren organisator Willy van der Steijn ‘Als ik het niet druk heb, voel ik me niet lekker’ ‘Ik dacht, ik ga er alles aan doen dat dat mij nooit overkomt’ HaDeeinterview 18 | juli 2009
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=