19 | maart 2009 je plunjetas de wijde wereld in. En de aandacht die je krijgt, die is natuurlijk ook wel leuk.” Nachtclubs Peer van Vreede is geboren in Sint-Michielsgestel, maar inmiddels al weer 32 jaar woonachtig in Heeswijk. “De eerste jaren van ons huwelijk (Peer is getrouwd met Maria de Visser, van de Marskramer, red.) woonden we in Gestel maar omdat Maria heimwee kreeg zijn we hierheen verhuisd.” Niet dat het Peer zelf wat uitmaakte waar hij zetelde. Als fulltime muzikant was hij immers altijd onderweg. Met de band JetSet speelde hij ruim tien jaar lang iedere avond tot 4 uur ’s nachts in Duitse nachtclubs. Of er waren de optredens op Amerikaanse bases overal in Europa. Met militairen die volgens Peer ‘uit hun dak gingen’ van de muziek: stevige pop en rock uit de jaren zestig en zeventig. Dat was toen zijn ding en dat is het nog steeds. “Die muziek is tenminste echt. Geweldige tijden waren het. Het zwervende bestaan mis ik nog steeds wel. Maar het was na al die jaren ook mooi geweest, vermoeiend ook. En ik had inmiddels een kind dat ik graag wilde zien opgroeien”, zo verklaart Peer zijn beslissing om ermee te stoppen. “Ik heb daarna nog bij een studio in Den Bosch gewerkt en zestien jaar geleden ben ik bij Houthandel Molenheide gaan werken. Dat doe ik nog steeds.” Hippie De basgitaar werd aan de wilgen gehangen, tien jaar lang bleven de snaren onaangeroerd. Tot hem bij Harleyclub Den Bosch werd gevraagd of hij interesse had in een band te spelen. De muzikale keuze lag voor de hand (stevige pop/rock), een naam was gauw gevonden (Herrie Davidson Band) en al snel was de formatie een graag geziene gast op motortreffens. Met de komst van drummer Ton van de Veerdonk en René Habraken (zang) kreeg de band een hoog HaDee-gehalte. Inmiddels zijn er ook geregeld optredens buiten het treffenwereldje om. “Maar we treden maar sporadisch op, gemiddeld zo’n één keer per maand”, zegt Peer. “We zien de band puur als een hobby en het enige dat we willen hebben, is een onkostenvergoeding. En we doen geen concessies. We spelen alleen onze muziek en op het podium rook ik mijn shaggie, rookverbod of niet. Als de kroegeigenaar dat niet wil, komen we niet. Even goede vrienden. Wat dat betreft ben ik toch altijd wel een beetje een rebelse hippie gebleven.” Rusland Het is niet de muziek, maar die andere grote liefde die hem letterlijk en figuurlijk over verre grenzen voerde. De Harley Davidson. Een Supertreffen (een evenement waar Harleyrijders uit heel Europa een keer per jaar samen komen en waar Peer ieder jaar van de partij is) in Finland bracht hem op een wild plan: met de motor via Rusland en Alaska afzakken naar Milwaukee om daar aanwezig te zijn bij de viering van het 100-jarig bestaan van het illustere motormerk. Jarenlang is hij met de voorbereidingen bezig geweest. “Het was veel uitzoekwerk, want je hebt geen voorbeelden van mensen die met de motor door het noorden van Rusland hebben gereisd. Voorbij Moskou wisten we totaal niet wat we zouden aantreffen”, vertelt Peer. Met een maat ging hij het avontuur in 2003 aan. Geweldig zijn de verhalen over kleiwegen die onbegaanbaar zijn, valpartijen in de modder en oneindige Russische steppen. Maar het was vooral de gastvrije bevolking die indruk op hem maakte. Overdag veel kilometers maken, dan zoeken naar een hotelletje, wat sleutelen, een biertje drinken en slapen. “Die mensen keken in eerste instantie wel een beetje raar op van twee van die mannen op een Harley, maar we kregen overal een gastvrije ontvangst. Met eten en natuurlijk veel wodka, de verhalen dat er veel wodka wordt gedronken zijn allemaal waar. De mensen hebben niet veel maar zijn tevreden. Dat heb ik wel geleerd, genoeg is genoeg, je hebt niet veel nodig. Ik ben later nog eens op bezoek geweest bij de burgemeester in een van die dorpen, echt mooi.” “Het verschil tussen de mensen daar en in de westerse wereld werd wel duidelijk toen we écht niet meer verder konden met de motor en we van alles moesten regelen om de Harley’s op de trein te krijgen. Iedereen was hulpvaardig en zonder veel problemen konden we eerst met de trein en vervolgens met het vliegtuig naar Alaska. Daar krijg je dan met een andere mentaliteit te maken. Regels, regels en regels, niets mocht meer. Voordat we de papierhandel daar eens voor elkaar hadden…. Ik heb wel even gedacht dat we nooit meer weg zouden komen. En dan al die verboden, nergens mocht je roken of een pilsje drinken. Maar de natuur maakte veel goed. Schitterend. De ‘Top of the world-highway’ in Alaska, zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Dat is een weg die letterlijk over de top van een bergketen gaat.” Chauvinistisch De tocht voerde verder naar het zuiden van de VS, naar Milwaukee waar een immens groot festival werd gehouden om het eeuwfeest van Harley-Davidson te vieren. Het eindpunt was de fabriek van Harley en daar aangekomen was er toch een koude kermis. “Wij dachten dat we toch wel iets bijzonders hadden gedaan, maar die Amerikanen zijn totaal niet in je geïnteresseerd als je niet uit Amerika komt. Wij vertelden dat we vanuit Europa via Siberië waren gekomen en het was van ‘Oh that’s nice’. Europa, Rusland, het zegt ze niets. Een man die vanuit Californië naar Milwaukee was gereisd werd uitgebreid in het zonnetje gezet. Zo chauvinistisch.” Maar de tocht van drie maanden en 23.000 kilometer heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Het thuisfront werd met foto’s en verhalen op de hoogte gehouden en later waren er de lezingen bij verschillende motorclubs. De volgende grote trip is weer naar Finland waar dit jaar in mei het Supertreffen wordt gehouden. Peer kijkt er naar uit, en onderwijl geniet hij van tochten in het weekeinde met zijn Harley en de optredens met de band. Een volgende groot project? “Ach, het is nog niet concreet of zo, maar ik zou ooit nog wel eens een tocht vanuit het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika naar huis willen maken. Het zou mooi zijn als het er nog ooit van zou komen.” ‘Op het podium rook ik mijn shaggie, rookverbod of niet’ ‘Van Zuid-Amerika naar huis met de Harley, dat zou ik nog wel eens willen doen’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=