Tekst: Lobke Verhagen Foto: Piet van Zutphen Hebbes “Hedde de went in de rug, dan gòdde harder vort dan trug”. Nee, di is ginnen weerspreuk van Johan Verskure. Ok gin spreuk op ’n tegeltje in de pleej. ’t Zóter wel inne kunne zen want ze zegge aalt: “Niks zô sjermant, dan ’n spreuk òn de wand”. Nee, tis ’n èiges bedochte spreuk. Zómar bedocht vandeweek, want vandeweek zaat ’t me ollemol meej. Ja, zellefs de went. Toennik vruger nar skool fietste, hak smèrges aalt went tege. En tege d’n tet dè de skool ùt waar, dan waar de went gedrèjt, dus dan hakkem wir tege. Elleken dag wir. Mar vandeweek nie, toen hakkem meej. Op de heenweg én de trugweg! Gruweluk hard fietste ik dùr ’t tùrp op m’n superfiets mè zeuve versnellinge. Ik hatter goewd de vaart in zitte en ’t ding ston nog mar in z’n vééf. Ik vuulde me goewd, de zon skeen, en de mense die me zage fietse, zaag ik vol bewondering kéke en ik hurde ze denke “Sowee, die fietst goewd. En zo soepel, wè unnen atleet.” Unne mens die vùr me fietste, reej ik mè groot gemak vùrbè, alsof ie stilston. En die ha nota bene nog ’n hulpmoterke ôk nog ôk. Toen ik bè de winkel ònkwaam, waar ik nie ins muug. ’t Brood waar unne keer nie op, en zellefs bè ’t koffiemesjien laag nog ’n olling stukske krakeling. Ja, ’t waar ’n goei week. ’t Buitekròntje, worvan ik docht dettie te winter bevròrre waar, bleek ’t gewoon te doen en ôk de bluumkes in de tuin die hopeloos verskrompeld waare bloeiden gewoon wir op. En zo kan ik nog wel efkes dùrgòn, want ’t zaat gelijk meej. De réje van al dè geluk: de vondst van een dubbeltje. Men geluksdubbeltje. D’r laag er één langs de stroat en ik ha ‘m opgerapt. En blèj dek waar jonge. ’n Olling dubbeltje, tien hele sente, vùr men allinnig. De naam dubbeltje kùmt van ‘dubbele stuiver’, ik weet dè want in de guldentet hebbik ojt nog is dubbeltjes gespoard. En ôk in ’t middelste gòtje van ’n CD paast precies ’n dubbeltje. En nou hakker één zommar gevonde en net ès ’n klavertje vier en ’n hoefèzer brengt dè geluk. Kik bevurbild mar nar Dagobert Duck. Die hi ôk ’n geluksdubbeltje en die hi zoveul geld dettie d’r letterluk in zwemt. En mè ’t geld zal ’t bè men ôk wel goewd komme; ’t dubbeltje hebbik al ToKo NieuwbijD’nHaDeejer: Lobke Verhagen “Mijn naam is Lobke Verhagen en ben 25 lentes jong. Sinds kort woon ik niet meer in Heeswijk-Dinther, maar ben ik verhuisd naar een mooi appartementje in Berlicum. Vanuit hier vertrek ik elke dag naar mijn werk bij een arbodienst in Son. Als gezondheidscoördinator probeer ik samen met bedrijfsartsen zieke medewerkers te laten re-integreren op het werk. Sinds een paar weken houd ik me ook als gezondheidscoach bezig met de preventieve kant van verzuim. Mijn uitdaging daarin is mensen weer aan het bewegen te krijgen! Het is soms een hele klus, maar je krijgt er veel waardering voor terug. Mijn eigen beweging haal ik uit het basketballen bij Tenderfeet. Samen met mijn teamgenoten strijden we tegen andere recreantenteams uit de omgeving. Ik vind het heerlijk om te sporten en kan in basketbal mijn energie goed kwijt. Daarlangs geef ik ook nog dansles aan een klein clubje van jonge kinderen in Loosbroek. Samen met een vriendin leer ik de kinderen een dans en swingen we tijdens de lessen heel wat af! Aan het einde van het seizoen mogen ze de dans opvoeren tijdens de Bonte Avonden. Als journalist van de HaDeejer heb ik er nu nog een hobby bij. Een hele uitdaging, aangezien ik nog helemaal geen ervaring heb. Daarentegen heb ik er wel veel zin in. Want ondanks dat ik niet meer in Heeswijk-Dinther woon, ben ik toch erg nieuwsgierig naar wat mensen hier beweegt.” We hebben er sinds kort weer een nieuwe medewerkster bij: Lobke Verhagen. Zij stelt zich even voor: column Toon 13 | april 2010
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=