Ik word gewekt door -het is niet te geloven- een liedje dat ze spelen, nogmaals en nog een keer, voor een uur lang. Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik dat er een radio in de hoek van de kamer lag die op ‘repeat’ stond. Maar toen ik uit het raam boog, hoorde ik dat het geluid van de overkant van het hostel kwam. Dit gebeurt elke dag om zes uur ’s ochtends. Nou oké, prima. Ik kleed me aan en probeer daarbij te letten op wat ik aantrek. Ik mag geen blote knieën en schouders laten zien. Ik draag dus lange broeken en dan hebben ze het liefst dat ik shirtjes draag met lange mouwen tot de elleboog. Warm eten Als ik beneden kom en de grote zaal in loop, kijken 62 paar grote, zwarte ogen me aan. Dan zegt er één: ‘goodmorning madam (ma’am)!’ en de overige 61 volgen. Het is zó lief. Ik stel me voor als ‘Stella’, omdat de naam Sterre te moeilijk is om uit te spreken. De zusters knikken me lief toe en ik krijg een bord met warm eten voorgeschoteld. Ik was even vergeten dat ze hier ook warm eten in de ochtend (rijst, noodles, boontjes vooral), dus dat was even wennen voor mij. Ze eten hier drie keer per dag warm. Schooluniformen Dan is het tijd voor een rondje door de school. Die staat 100 meter verder van het hostel en beide gebouwen bevinden zich op één stuk grond. Ik loop erheen met een zuster. We lopen door de ingang naar binnen en ik kom op een enorm schoolplein, met daaromheen de school gebouwd. Er huppelen kinderen rond in schooluniformen, en ze staan op slag stil als ze het meisje met de rare huidskleur en de donkerblonde haren zien. Maar dan beseffen ze dat ze onbeleefd zijn, roepen: ‘goodmorning ma’am!’ en huppelen door. Ik loop de gangen door en gluur door de ramen van de klaslokalen naar binnen. De lokalen zijn enorm: er zitten 45-55 kinderen in één lokaal. Ik kijk vanaf het balkon naar beneden op het schoolplein en daar zie ik dat er rijen worden gemaakt van kinderen. Dan lopen ze één voor één richting de uitgang. Een meisje krijgt me in de gaten en zwaait. Ik zwaai terug en de meisjes achter haar kijken ook omhoog. Ze blijven zo naar me kijken, dat ze niet doorhebben dat ze aan de beurt zijn om weg te lopen. Ik wijs naar de uitgang en het meisje draait zich verschrikt om en rent weg. De rest rent achter haar aan. Foundation Vandaag op school zag ik een heel jong, klein blank meisje met blonde vlechtjes. Ze liep samen met haar klasgenootjes door de gangen, en toen zag ik haar van dichtbij. Haar gezicht was besmeurd met bruine vlekken; haar blanke huid was gepoederd met bruine foundation. Er zaten slordige, zwarte plukken in haar blonde haar. Het leek alsof haar vlechtjes waren geverfd met donker spul, om een zwarte haardos te creëren. Ze had die ochtend haar best gedaan om eruit te zien als al haar klasgenootjes. Eigenlijk als al haar schoolgenootjes, als iedereen in de stad. Voor mij is het anders. Ik weet dat er een plek is met allemaal mensen die dezelfde kleur haren en huid hebben als ik. Daar zal ik op een dag weer naar toe gaan en ik hoef niet te doen alsof. ‘Ze staan op slag stil als ze het meisje met de rare huidskleur en de donkerblonde haren zien’ De miljoenenstad Indore, in de provincie Madya Pradesh, ligt in het noorden van India. De achttienjarige Sterre Steins Bisschop zit momenteel in een ‘gapyear’ en geeft gedurende drie maanden Engelse les op een school waar ze al eerder is geweest. Sterre Steins Bisschop geeft les in India Drie keer per dag warm eten Groeten van Sterre In de rubriek ‘HaDeejers over de grens’ krijgen jongeren de gelegenheid iets te vertellen over hun verblijf in het buitenland. Wil jij je ervaringen met ons delen of ken je iemand die we kunnen benaderen? Stuur een berichtje naar: redactie@hadeejer.eu HaDeejers over de grens India Kinderen kijken naar de ondergaande zon Tekst: Sterre Steins Bisschop, eigen foto’s 25 | november 2010
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=