nieuwe huisarts. Hij had haar al naar verschillende specialisten gestuurd, maar niets hielp zo goed als de zalf van haar oude huisarts. Of hij het recept mocht hebben. Het was een echte centenzalf, kostte bijna niets maar werkte wel!” Lebeau Na de oorlog ging Pim verder studeren. Paula werd onderwijzeres op een basisschool. “Ik heb acht jaar gewerkt, in Amsterdam en Laren. We zijn ook acht jaar verloofd geweest, en dat is geen toeval. Voor mij was het heel makkelijk een baan te krijgen, er was een tekort aan onderwijzeressen. Maar als je trouwde in die tijd, werd je ontslagen. Getrouwde vrouwen werkten niet buitenshuis. Dat vond je normaal, meestal kreeg je na een jaar je eerste kind en gezinnen waren groot, wij hebben zelf ook zes kinderen gekregen, je had werk genoeg. Maar toen mijn man afstudeerde, was er bijna geen plaats voor huisartsen. De dienstplicht voor de lichting uit de oorlog ging niet door, behalve voor artsen. Dus wij trouwden en daarna ging Pim naar Den Haag om te vragen wanneer hij op moest komen. Dan konden we tot die tijd op huwelijksreis. Kreeg hij te horen dat artsen van zijn leeftijd niet in dienst hoefden! Nou, toen hadden we een probleem, want geen inkomen. Hij wilde gaan waarnemen, maar ook daar was niets in te vinden. De enige plek die er was, was als assistent bij dokter Lebeau in Dinther. Dat heeft hij toen maar gedaan.” En ze hebben er nooit spijt van gekregen. Woonruimte was in die tijd niet te vinden, en Paula had zich al neergelegd bij een weekendhuwelijk, toen dokter Lebeau en zijn vrouw aanboden dat ze bij hen in mochten trekken. “Dat vond ik geweldig, en het ging ook heel goed. Mijn eerste kind is ook bij hen in huis geboren.” Burgemeesterswoning Na een aantal jaar ging Pim Luykx zelfstandig als huisarts verder. Praktijkruimte was snel gevonden, de oude burgemeesterswoning tegenover de benzinepomp. Vanuit dit huis is Paula ook begonnen met haar inzet als vrijwilligster. “Er was een nieuwe directrice in het bejaardenhuis, mevrouw Loomans. Zij was erg creatief en maakte zelf knuffels. Dat was wat in die tijd, want die waren er bijna niet, alleen heel dure in de winkel. Haar man werkte bij De Sok, de textielfabriek in Schijndel, en bracht restanten mee. Met de bejaarden samen knutselden we die tot knuffels, en we breiden ook sokken. Dat was altijd erg gezellig. Eén keer per jaar organiseerden we een fancyfair waar we alle gemaakte spullen verkochten. En van de opbrengst kochten we dan weer wol voor nieuwe sokken.” Toen de nieuwbouw van Ter Weer kwam, is Paula doorgegaan met haar vrijwilligerswerk en ook nu nog is ze twee keer per week tussen vijf en zeven op haar vaste groep te vinden. “Nu help ik met tafeldekken, opruimen en dat soort dingen.” Gaat het na zo’n tijd niet vervelen, altijd maar voor anderen klaar te staan? Paula vindt van niet. “Het is leuk om te doen, ik ben nog gezond en wil er graag nog lang mee doorgaan. Je komt onder de mensen en we hebben gewoon veel lol samen. Ik leer ook nog dagelijks van andere mensen, hoe ze omgaan met het leven. Dat is iets moois.” Zelf wil ze nog lang doorgaan met haar inzet, ook als oppas voor haar kleinkinderen. “Mijn man overleed toen hij 62 was, na een half jaar ziekte. Dat was een zware tijd. Vlak na zijn overlijden werd ons eerste kleinkind geboren, daar heb ik veel op gepast. Dat was mijn uitlaatklep.” Veranderd “Ik woon nu 54 jaar in Dinther, en in die tijd is veel veranderd,” zegt Paula. “Vooral het gebruik van de pil is daar een oorzaak van. Je ziet nu dat mannen en vrouwen werken. Mensen roepen wel eens dat de jeugd van tegenwoordig niets meer wil doen, maar daar ben ik het niet mee eens. Mensen doen zoveel, als je soms ziet wat zelfs kleine kinderen als vrijwilliger voor acties organiseren, daar heb ik bewondering voor. Natuurlijk, kinderen zijn verwend, maar daar doen wij als opa’s en oma’s natuurlijk aan mee! Het leven gaat door, en als je terugkijkt naar het verleden zie je natuurlijk vooral de leuke dingen.” ‘Als je terugkijkt naar het verleden zie je natuurlijk vooral de leuke dingen’ 19 | oktober 2010
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=