Langs de Baron van den Bogaerdelaan staat een stenen monument voor de op 9 september 2006 verongelukte Daan Maréchal. En daar komt binnenkort een tweede monument bij. Maar nu van papier. In april verschijnt het boek ‘Geluk is niet gewoon’, geschreven door zijn moeder, Carla Maréchal. Tekst: Margriet Cobben Foto’s: Astrid van den Broek “Toen Daan een maand of drie dood was bedacht ik al dat ik een boek wilde schrijven. Voor hem. Maar ook omdat ik de hele tijd bang was dat ik dingen zou vergeten. Dat ik hem kwijt zou raken.” Carla, een frêle blonde vrouw, gooit regelmatig grapjes door haar verhaal. Haar manier om met de realiteit om te gaan. Cynisme noemt ze het, maar er zit vooral veel liefde in. “Ik heb ook geschreven omdat ik wilde dat Daan trots op me zou zijn. Het was zo’n stoere jongen, hij troostte mij vaak.” Het boek gaat niet alleen over Daan, maar ook over Carla’s eigen leven. Een behoorlijke opstapeling van ellende, die de meeste mensen nog niet in vele levens bij elkaar meemaken. Toch is het boek volgens uitgever Mauritz geen zwartgallig verhaal geworden. Het boek is opgebouwd uit verschillende elementen. Deels dagboekfragmenten, deels een lopend verhaal, deels briefjes aan Daan. Gelukkig Carla Maréchal is geboren in Schijndel en getrouwd met Peer. Ze kregen drie kinderen, Janneke (1982), Daan (1983) en Wout (1985). Peer had een aannemersbedrijf en Carla werkte als maatschappelijk werkster in Drunen. Het gezin verhuisde naar de Zandstraat in Dinther toen hun bedrijf in Schijndel vanwege de aanleg van de Structuurweg moest verhuizen. Een gelukkig gezin, ondanks dat Carla het fysiek niet makkelijk had. Bij haar geboorte kreeg ze een tweezijdige verlamming van bepaalde zenuwen in haar armen. Maar daar kon ze mee leven en werken. Later kwam hier echter een nekhernia bij, een operatie, een bijna volledige dwarslaesie. Nu, in 2011, loopt ze ‘op haar spasmen’ met een rollator. Haar hele lijf is aangetast, het enige dat nog echt goed gaat is praten en schrijven. Toen dochter Janneke dertien was, werd ze ziek. “De artsen dachten lang dat het tussen haar oren zat. Maar het bleek een stofwisselingsziekte te zijn. Complex I deficiëntie.” Bij deze ziekte zorgt het ontbreken van bepaalde enzymen voor een tekort aan energie in de cellen. Terwijl Carla zelf steeds moeilijker kon lopen, belandde Janneke, de mooie blonde meid met de vlotte babbel, in een rolstoel. Zondagavond 21 augustus 2004 ging Daan Maréchal een eindje rijden met zijn motor. De volgende dag zou zijn eerste werkdag zijn in zijn eigen aannemersbedrijf. Buiten zijn schuld werd hij aangereden door een auto. Een paar weken later was hij blind. Twee jaar later, 8 september 2006, ging Daan een biertje drinken in De Toren. Daarna stapte hij bij een kennis in de auto. “Wat Daan niet wist, was dat deze jongen al gedronken had”, zegt Carla. Bij de brug over de Aa vloog de auto uit de bocht. En nu? Peer heeft het boek deels gelezen, Wout is halverwege en Janneke wil het niet lezen. Alledrie zijn ze trots op Carla, dat die dit voor elkaar heeft gekregen. “Het is een ode aan Daan”, zegt Wout. “En mooi geschreven.” Janneke: “Het is ook fijn als de losse stukjes verhaal die door het dorp gaan in een geheel geplaatst worden. Wel vreemd dat ons eigen leven zo openbaar wordt.” Hoe ga je verder in je leven, als zoiets je overkomt? “De glans is er wel af” zegt Wout. “Het is moeilijk om zomaar ergens blij of gelukkig over te zijn.” Zus Janneke beaamt dat. “Je kunt wel zeggen, het komt wel goed, maar dit komt niet meer goed.” “Ik ben een andere vrouw geworden”, zegt Carla zelf. “En ik heb een andere man gekregen.” “Materiële zaken zijn niet meer belangrijk”, stelt haar man Peer. “Ik ben altijd een carrièreman geweest, hard gewerkt. Dat is allemaal weg. Een goed leven, samen met de mensen waar je van houdt, dat is het voornaamste.” Een uitspraak die de rest van het gezin volmondig beaamt. Carla Maréchal schrijft een boek voor overleden zoon Een papieren monument voor Daan 11 | maart 2011
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=