Au Vis is gezond zegge ze. Mar ès ik ojt heur wè ze ollemol in zeej dumpe, dan twijfel ik doaròn. Mar ik weet ôk nie wor ze dieje rommel anders moet bewoare. Ik heb op menne zulder ôk venalterante rommel. Soms dan denk ik van “wè moeker toch ollemol mé”. Mar ’t gi me dan te wijt ùm ’t mar in de zeej te dumpe. Sommige mense zen goewd in ’t oprùime, mar ik ben toch meer van ’t bewoare. Dur ’hil m’n huis versprèijd vènde unnen hóóp zooj die nog wel is ojt van pas zo’n kunne komme. Penne bevurblild. Ik moet honderde van die dinger hebbe. Soms zie ik die dinger opins overal ligge. Dan vattik ze ollemol bè mekare en stop ze netjes in ’n dèuske, bèkske, kisje, kèsje of loajke. Mar mistal moetik dan munèige nòdderhand kepot zuke en vroag ik munèige af wor ik al die kleredinger heb geloate. Op munne zulder li venalterand prulgrèi. In al die benanedoze vènde de gekste dinger. Sommige dinger bewoar ik bekant m’n hille léve al. Tja wittenie “Sunt ùm weg te gôjje.” Bekant nojt, mar toch heel soms dan hebbik iets noddig van dè bewoarspul. Eén vur één gòn dan alle doze ope en -ge zòt ’t verekke- in de allerlèste doos zit ’t dan eindeluk. Altet kom ik dan steeds dezelfde dinger tege. Dinger wor ik niks òn heb, mar ik denk dan toch van “och loat mar ligge, ’t it gin brood.” En hogùt ins in de tien joor goj ik wè dinger eweg, umdè munne zulder dan te vol is. Zô hebbik altet nog unne skoenlippel bewoard. Gin ideej wor dettie ojt vendòn gekomme is en ik hebbem nog nojt gebrùikt. Mar d’r zit unnen lange beweegbare steel òn. Mooi bewerkt leer derùm, en ’n besnéje houte handvat. En ’t lippelke mooi blinkend. Teminste, ès ik ’t unne keer wè oppoets. Pas hak unne keer wè laast van munne rug. Vùral bè ’t ontrekke van m’n skoewn. Umdè ik langer ben dan gemiddeld moet ik bè ’t skoewn òntrekke dus ôk wijer krom. Toen docht ik òn m’n skoenlippelke. Eindeluk kwaam ’t van pas. Mar “tju toch”, docht ik meej deraachteròn. Dè zulde aalt zien. Ik ha ’t velèje week meejgegéve òn die mense van de rommelmert. ’n Olling doos vol mè greij dè ik al zo lang ha stòn. Ik ha nog getwijfeld bè ’t skoenlippelke, mar ik docht “ik bewoor dè ding al twintig joor. Och ik zal ’t toch wel nie mer noddig hebbe.” ToKo column Toon 13 | mei 2011 Op landgoed Zwanenburg, waar zij nagenoeg geheel haar leven heeft gewoond en gewerkt, heeft Mien Spierings (86 jr) een naar haar genoemde boom geplant. Na het planten sprak Mien de woorden: “Het is een mooie boom. Dat hij goed mag groeien en vele vruchten mag dragen wat weer goed is voor de vogeltjes. En dat hij zeker zo oud mag worden als ik nu ben.” De boom is een zwarte moerbei, die framboosachtige vruchten draagt en honderden jaren oud kan worden. Het planten gebeurde op initiatief van Petruscha en Eugène van Bouwdijk Bastiaanse, waarbij Eugène nog opmerkte dat de meeste voetstappen op het landgoed waarschijnlijk van Mien Spierings zijn. Mien Spieringsboom geplant Tekst: Jacques van der Meijden Foto’s: Piet van Zutphen Mien Spieringsboom
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=