Op 29 april 1987 werd de toneelvereniging Kantlijn opgericht. Althans volgens de notariële akte. Maar in werkelijkheid had de groep al meerdere malen gespeeld. Dat was in de jongerensoos. Maar daar konden te weinig mensen van de voorstelling genieten. En als je een half jaar hard aan een stuk hebt gewerkt, dan wil je ook dat er zoveel mogelijk mensen plezier aan beleven. Definitief onderdak werd gevonden bij Jan en Annie van Erp en sindsdien wordt elk jaar 3 of 4 avonden voor goed gevulde zalen gespeeld. Een gesprek met twee mensen van het eerste uur, van het eerste stuk uit 1987: ‘Contact met Kootje’. Nadat er een vaste stek gevonden was, kwam Kantlijn van de grond. Voor het decor deed men een beroep op de middenstand: verf bij Van Lieshout, latten bij Jacobs, bijdragen van 2,50 of 5 gulden. Vanaf het begin was Mano van Venrooij de spil waar alles om draaide. Volgens Rene van der Pas was hij: initiatiefnemer, directeur, opperhoofd, spreekstalmeester, motor, etc. “En dat is hij nog steeds,” vult Ans Sparidans aan. En vanaf het begin moeten ook Jan en Annie van Erp genoemd worden als ondersteuning. Voor repetities en opbouw van het decor waren zij de hele week de zaal kwijt. Kluchten Gedurende het hele bestaan werden kluchten gespeeld, in ieder geval lichtvoetige blijspelen. Op de vraag of dat op de duur wel leuk blijft is het antwoord bevestigend. “Het gaat niet zozeer om het hoge literaire gehalte,” vindt Ans. “Daarvoor kon ik prima terecht bij De Kersouwe.” “Nee,” zegt Rene. “Het is veel meer de gezelligheid, het dorpseigene. Spelen voor familie, vrienden en kennissen, buren en andere bezoekers uit je eigen dorp. Soms hoor je iemand lachten en dan weet je al: dat is die en die.” “En,” voegt Ans eraan toe, “vergeet niet dat kluchten spelen best hartstikke moeilijk is. Als Rene opkomt met een raar hoedje heeft hij de lachers al op zijn hand. Maar na vijf minuten zijn ze aan dat hoedje gewend en moet je gewoon lekker en goed spelen, want dat hoedje blijft niet werken.” De vereniging Kantlijn is supergezellig vinden ze allebei. En een toneelvereniging is toch ook een andere club dan bijvoorbeeld een sportclub. De meeste leden zijn wat extraverter, zijn iets meer mondfiat. “Dat moet ook wel, want bij toneelspelen werk je met emoties,”zegt Ans. “Je moet je meer blootgeven,” vult Rene aan. “Alleen al dat je elkaar aan moet raken verkleint de afstand tussen de mensen. Bij voetballen gebeurt dat ook wel, maar dan alleen op de enkels en dan fluit de scheidsrechter meteen. Misschien moet je wel beschikken over een vleugje exhibitionisme.” Kootje Het eerste stuk van de officiële vereniging Kantlijn was “Contact met Kootje.” Tot hun eigen verbazing herinneren ze zich amper iets van het stuk. Waar ging het ook al weer over? Als ze naar de foto van de medespelers kijken is er zelfs één waarvan ze niet meer weten hoe die heet. En tot hun verbazing zien ze Annemieke van der Aa, onze hoofdredacteur in haar prille jaren. Het herkennen van Wil Geerts maakt de tongen los. “Prima regisseur! Stelde hoge eisen. Wist waarover ze het had.” Beiden betreuren haar overlijden zeer. Één opmerking overheerst: “Goh, wat waren we nog jong.” “En mooi,” zegt Rene lachend. Tekst: Bart van Schijnel Foto’s: Jacques Worms Toneelclub viert 25-jarig bestaan Een kwart eeuw speelplezier bij kantlijn Foto links: Rene van der Pas, Rinie van Esch, Judith v.d. Mosselaar, Gerdien Janssen, Mano v. Venrooij Middelste rij: Annemiek v.d. Aa, Annet v. Esch, Ans Sparidans Onderste rij: Arna v. Venrooij, Wil de Jong Foto rechts: Ans Sparidans, Rene van de Pas 15 | augustus 2012
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=