d’n HaDeejer | 13 Lucas van den Boom brengt tent naar vluchtelingenkamp Retourtje Syrische grens met Ford Fiësta De reis Een maat van Lucas, Jesse Kloosterman uit Utrecht, had een journalist ontmoet die contacten had met Syriërs en had beloofd een tent te brengen. De tent was van die journalist. Lucas: “Ik werd gebeld om die tent met Jesse weg te brengen. We wilden liften met een aanhanger, maar dat lukte niet. Toen hebben we een autotje gekocht voor 300 euro. Het was een soort schafttent, compleet met stokken en al, circa 30 m2. Het was krap zitten in onze Ford Fiësta, diesel special. We moesten naar Iskandurun in Turkije aan de grens met Syrië. In drie dagen zijn we non-stop door Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Servië, Bulgarije en Turkije gereden. We hadden genoeg eten meegenomen voor onderweg en zittend geslapen, meestal bij een tankstation. Onderweg werden we wel aangeklampt door mensen die geld wilden, maar de reis is niet gevaarlijk geweest. We reden om de beurt als in een soort roes van ‘rijen-rijen in ’n wagentje’. En we bereikten Iskandurun.” gebarentaal Zo’n dertig kilometer vanaf de Syrische grens, in Iskandurun, ontmoetten Lucas en Jesse enkele Turken die hen wel aardig vonden. Daar hebben ze gewoond zolang ze alles moesten regelen. “Onze journalist had namelijk contact gehad met een Syrische vrouw, Safa Fahi,” vertelt Lucas van den Boom. “Zij woonde in een vluchtelingenkamp en gaf kinderen tekenles. Zij had geen ruimtes en dus moest alles buiten. Voor haar was die tent. We hebben twee van haar broers ontmoet. Het kamp was wel in Syrië en het was moeilijk om de grens over te komen. We moesten alles regelen met gebarentaal, want men kent echt geen woord Engels. We lieten de auto overschrijven met Syrische bewijzen en toen de eigenaar een Syriër was, mocht hij over de grens zonder kenteken. Het opplakteken was er af gehaald. Safa kreeg de auto en de tent, en kon zo voortaan de tent zelfstandig (laten) verplaatsen.” bom ontploFt Toen de twee in niemandsland waren, werd het nog even bijzonder spannend. “Zo’n 300 m vanaf de grens ontplofte er namelijk een bom,” zegt Lucas. “Iedereen in paniek. We waren net aan het onderhandelen. Iemand wilde per se 50 dollar hebben om terug naar Turkije te gaan. Ik bood hem een pot appelstroop aan. Toen ontplofte de bom en hij rende weg. Wij vlug terug naar Iskandurun.” De auto was ook cadeau gedaan en dus moesten Jesse en Lucas terug met het vliegtuig. Lucas: “We gingen met de bus naar Andana en toen naar Istanbul. Daar zijn we nog een nachtje uit geweest, voordat we naar Schiphol vlogen. Financieel is de hele reis gesponsord en zelf hebben we ook nog wat geleend. Totaal zijn we zo’n anderhalve week weggeweest.” contact Jesse heeft nog contact gehad met Safa Fahi en alles klopte volgens haar. Er zat nog flink wat diesel in de Ford, dus ze kon mooi vooruit. Via een tussenpersoon hebben ze tekeningen meegekregen van de kinderen, tekeningen van tanks, maar ook vrolijke bijvoorbeeld van de natuur zoals een regenboog. “Dat was voor ons tevens een herkenningspunt, en ze worden nog geëxposeerd,” zegt Lucas. “Ik ga zeker terug als het weer vrede is. We hebben te maken gehad met heel aardige mensen.” We weten allemaal wat zich momenteel in Syrië afspeelt. En welke ellende dit meebrengt voor de bevolking en dat er daarom zeer veel vluchtelingen zijn, die een veilig heenkomen zoeken naar de Turkse grens. En dat er daardoor een groot tekort is aan voedsel en onderdak. Wat is dan mooier om die mensen te helpen met bijvoorbeeld een flink onderkomen. Meestal is dat voorbehouden aan (inter)nationale organisaties. Maar privé? Toch nam Lucas van den Boom half maart samen met een maat de handschoen op en trok naar de Turkse grens van Syrië. Met een grote tent. Hierbij een verslag van zijn ervaringen. tekst en foto Ad van Schijndel Lucas van den Boom Samen met Jesse Kloosterman, voorbereidingen voor de reis.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=