Veertig kilometer rijden voor een visite Over de grens Frankrijk Het is een bergachtig (laaggebergte) agrarisch gebied. Veel bos, van oudsher veel eikenhout, tegenwoordig veel aanplant van naaldhout (Douglas voor het hout, kerstsparren voor in huis met Kerst). Men houdt er Charolais koeien, een vleesras, witte koeien, die in romantische weiden lopen. Het is hier prachtig in alle seizoenen. In de winter is het kouder dan in Nederland, met meer sneeuw. Met de kale bomen heb je dan zeer mooi uitzicht op het landschap. Het voorjaar heeft bossen, velden en weiden vol boshyacinten, wilde narcissen, lelietjes van dalen, orchideeën. In de zomer is het iets warmer dan in Nederland. Je kunt heerlijk zwemmen in de vele stuwmeren. Er komen dan ook redelijk wat toeristen. Helaas regent het ook vaak, wat wel de vele riviertjes verklaart en de altijd groene weiden. In de herfst gaat iedereen paddenstoelen zoeken om op te eten. Het barst van de reeën, wilde zwijnen, dassen, vossen en roofvogels. Er wordt veel gejaagd en gevist. sPoeDgevallen Ik werk in een maison médicale met twee mannelijke collega’s. De consulten duren hier 20 minuten in plaats van 10 en er is ook spreekuur elke avond tussen 17.00 en 20.00 uur en op zaterdagochtend. De mensen rekenen contant af. We doen ook het werk van de consultatiebureaus. Ikzelf doe er veel gynaecologisch spreekuur bij. De Franse vrouwen gaan in principe voor alles op dit gebied naar een gynaecoloog, maar die zijn dun gezaaid en zitten hier ver vandaan. De ziekenhuizen zijn op bijna een uur rijden. Daarom zien we ook veel spoedgevallen. We zien veel botbreuken en hechten veel wonden. Er is een röntgenapparaat in de praktijk. Ik gips zelf (nog) niet, mijn collega’s eventueel wel. We zijn met z’n drieën, dus 1 op 3 dienst. Vroeger in Heeswijk-Dinther, vóór de dokterspost was dat 1 op 4. Bij levensbedreigende zaken moet je meerijden op de ambulance tot het punt, dat er een EHBO-arts van het ziekenhuis in de ambulance komt. Het zijn ambulances van de Pompiers, de brandweer, die hier dus ook de eerste opvang van slachtoffers verzorgt met opgeleide vrijwilligers. Ik ben inmiddels ook médecin pompiers, capitaine, en heb een aantal nascholingen urgences gedaan. Bij echt levensbedreigende zaken kun je ook een helikopter laten komen, daar mag je dan zelf helaas niet mee. bergtarief De visites kosten veel tijd, want je moet ver rijden, soms wel 20 km (40 km heen en terug). De kilometers worden wel goed betaald, want we vallen onder het bergtarief. Het lukt steeds beter de patiënten te vinden. Er zijn bijna nooit straatnamen en huisnummers. Verder ga ik ook nog 3 keer in de week naar een bejaardenhuis in een dorp verderop. Wel bijzonder, om in een Frans team klaar te staan voor deze Franse hoogbejaarden en afhankelijke mensen. Het is overigens allemaal veel soberder daar, behalve het eten. De Morvan is een gebied, wat qua bevolking leegloopt. Er zijn weinig kansen voor de jeugd, voor het tweede deel van de middelbare school moet je al op internaat. Bijna iedereen, die een beetje kan studeren gaat hier weg. Er wonen relatief veel oude mensen. Veel huizen staan in de winter leeg. Het zijn vaak tweede huizen van mensen, die hier ooit vertrokken zijn, van Parijzenaars of van Nederlanders. Er is een tekort aan huisartsen in dit soort dunbevolkte, agrarische gebieden. Ze werken liever in de grote steden en in het zuiden bij de Middellandse Zee. Mijn collega’s zijn blij met versterking uit het buitenland. Je voelt je zeer welkom hier . Het is het drukste in de zomer, in juli en augustus neem ik dan ook geen vakantie, heb ik mijn collega’s beloofd. Oud-huisarts in HaDee Ine van Osta is sinds twee jaar werkzaam als huisarts in Montsauche-les-Settons, een gemeente van een kleine 600 zielen in de Morvan, een regionaal natuurpark in de Bourgogne in Frankrijk. d’n HaDeejer | 25
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=