d’n HaDeejer | 29 Ni hăo, Ondanks dat het niet zo voelt, woon ik op het moment van schrijven al vier maanden in Beijing. Terugkijkend is het allemaal ontzettend snel gegaan en ben ik blij dat ik nog twee maanden voor me heb om te genieten van deze prachtige stad en dit fascinerende land. Nadat ik in september vorig jaar mijn Master afgerond had, wilde ik nog een laatste uitdaging aangaan, voordat ik me in het werkende leven in Nederland zou storten. De keuze voor China was snel gemaakt. Het land maakt op alle vlakken een stormachtige ontwikkeling door en om daar middenin te zitten is fantastisch. In maart ben ik begonnen bij Schouten China, het Chinese zusterbedrijf van Schouten & Nelissen. Schouten China is zeven jaar geleden opgericht en heeft inmiddels 30 medewerkers verdeeld over twee kantoren. In mijn rol als Business Development intern help ik de sales teams in Beijing en Shanghai met het structureren en verbeteren van hun sales processen. Naast mijn werk bij Schouten China studeer ik zes uur per week Chinees (Mandarijn) aan de Hutong School. De lessen zijn gericht op het opbouwen van woordenschat, het verbeteren van de uitspraak en het leren lezen en schrijven van Chinese karakters. Veel verder dan eten bestellen en taxichauffeurs vertellen waar ik naartoe wil, kom ik helaas nog niet. Het belang van de uitspraak maakt het spreken van de taal erg lastig. Het Chinees kent vier tonen die de uitspraak van een letter bepalen. Een simpel woord als ‘ma’ betekent met verschillende tonen op de ‘A’ bijvoorbeeld moeder (māmā), paard (mă) en schelden (mà), maar kan ook aan het einde van een zin geplaatst worden om deze vragend te maken (ma). Buiten de taallessen verzorgt de school ook huisvesting en sociale activiteiten voor haar studenten. Zo ook mijn huisvesting. Ik woon samen met twee andere studenten in de wijk Jintailu. Ik fiets dagelijks naar mijn werk in de wijk Sanlitun, waar ook de Hutong School gevestigd is. Tijdens deze fietstocht worden twee van de grootste problemen in Beijing duidelijk zichtbaar, het verkeer en de smog. Beijing is na Congqing (±28 miljoen) en Shanghai (±23 miljoen) de derde grootste stad van China met ongeveer 20 miljoen inwoners. De stad is de afgelopen decennia keer op keer uit zijn voegen gegroeid en het wegennet is duidelijk niet bestand tegen het aantal verkeersdeelnemers. De lokale overheid heeft verschillende maatregelen genomen om de drukte in te perken. Zo mag je afhankelijk van je nummerbord één dag in de week niet op de weg komen en duurt het aanvragen van een vergunning voor een nieuwe auto meer dan een jaar. Daarnaast is het openbaar vervoer spotgoedkoop. Een busrit kost € 0,05 en reizen met de metro kost gemiddeld € 0,25. Helaas hebben deze maatregelen ook nog geen grote impact gehad op de smog die over Beijing heen hangt. De Air Quality Index (standaard meeteenheid voor luchtvervuiling) schommelt in deze maanden tussen de 100 en 330, drie tot tien keer hoger dan in Nederland. Dit tot grote onvrede van de inwoners van de stad. De lokale overheid heeft nu het plan opgepakt om de smog voor 2017 met 25% te verminderen en heeft hier in totaal 160 miljard (!) USD voor uitgetrokken. Ik zou nog pagina’s kunnen vullen over de stad, de mensen, de natuur en de cultuur, maar aangezien vanavond Nederland – Argentinië op het programma staat, is het lastig om nog ergens anders aan te denken. Ondanks dat de Chinezen totaal niet kunnen voetballen, leeft het WK hier enorm. Het is 24 uur per dag op tv en op elke hoek van de straat word je er aan herinnerd. Ik heb dus gelukkig nog niks hoeven missen van het WK, al moet ik wel om half vier uur ’s nachts mijn bed uit om de wedstrijden te kunnen zien. Zàijiàn, Thijs van Kaathoven Thijs van Kaathoven in Beijing Over de grens
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=