d’n HaDeejer | 9 6. de heer Van Aaken, kapelaan van de St. Willibrordusparochie te Heeswijk, in de functie van moderator, 7. de heer Harrie Jansen, kuikenbroeder, consul van de ANWB, wonende in Veghel. Dit waren de zeven grondleggers van De Wildhorst, die ook het eerste bestuur zouden vormen, behalve Harry Jansen, die (met salaris) beheerder werd. Op 13 augustus 1957 (9 maanden na de oprichtingsvergadering) volgde de officiële opening met een rondleiding en een hapje en een drankje. Alle begin is moeilijk Het begin was hoopvol. Na nog geen jaar konden de eerste inkomsten al worden bijgeschreven. Maar de aangegane leningen drukten zwaar op het project. De rode draad gedurende de eerste vijf jaar is dan ook het chronisch gebrek aan geld. Verschillende keren dreigt men het bijltje erbij neer te gooien. En in plaats van een zelfstandig park wordt men steeds afhankelijker van de ‘rijke oom’, de gemeente Heeswijk. Al snel komt men er achter dat het oorspronkelijke plan te bescheiden was opgezet om exploitabel te kunnen zijn. Dacht men in 1956 nog aan 10 huisjes en voorzieningen, in 1958 was men al tot de conclusie gekomen dat pas bij 25 huisjes de zaak rendabel was en in 1959 was men tot de conclusie gekomen dat 40 bungalows het minimum was. Men leende geld waar men kon (Boerenleenbank, Van Lanschot, Heineken, een Verzekeringsbank) en vrijwel altijd stond de gemeente garant voor rente en aflossing. Een aantal jaren modderde men zo voort, maar men kon het noodlot niet keren. Na het uitroepen van de noodtoestand eindigden in september 1961 de notulen met “De Burgemeester komt nu met het voorstel, de hele boel maar te verkopen. Aldus wordt besloten”. Het experiment had 5 jaar geduurd! geen verkoop, mAAr doorstArt De verkooppogingen mislukten. Er is zelfs sprake geweest van een psychiatrisch rusthuis met een hoofdgebouw voor behandelingen met meer dan 200 bedden en tot rust komen in de bungalows. Er was ook wel belangstelling van diverse zijden, maar écht tot zaken kon men nergens komen. Uiteindelijk besloot men tot een doorstart, waarbij de stichtingsvorm wel bleef bestaan, maar wel een stichting waarin de gemeente Heeswijk een dikke vinger in de beheerspap zou hebben. In 1964 wordt burgemeester Breukel voorzitter, Louis van Dortmont, ambtenaar bij de gemeente, wordt secretaris/penningmeester en de heren Van Lith en Pittens, leden van de gemeenteraad, komen eveneens in het bestuur. De heer Schoemans wordt aangesteld als beheerder. Hij zal 7 jaar blijven tot 1971 en wordt opgevolgd door C. van Vliet, die weer gedurende 4 jaar de scepter zal zwaaien tot 1975. In die elf jaar van 1964 tot 1975 ging het op en af; jaren dat er met winst werd gewerkt, en er waren jaren met grote verliezen. Ingegeven door het gevoel dat alleen een groter park met meer mogelijkheden uiteindelijk rendabel te maken zou zijn, kwam men tot een camping (een recreatiemogelijkheid die steeds populairder werd) en een zwembad. Het zwembad werd aangelegd met een tweeledig doel: de inwoners van Heeswijk-Dinther zouden over een mooie zwemaccommodatie kunnen beschikken en het recreatieoord zou voor haar gasten de verblijfsservice in niet geringe mate vergroten. DE LAATSTE PERIODE VOOR DE PRIVATISERING In 1975 wordt Kees de Been benoemd tot directeur. Langzaam klimt men vanaf 1978/1979 uit het dal. De verliezen worden kleiner tot in de jaren 1982/1984 zelfs een bescheiden winst wordt gemaakt. Het bungalowpark, de minigolfbaan en de camping noteren positieve cijfers. Alleen het zwembad blijft een financieel blok aan het been. In 1985 neemt de Stichting het zwembad van de gemeente over. Een winwin situatie: de inwoners van Heeswijk-Dinther kunnen blijven zwemmen, terwijl de jaarlijkse exploitatielasten voor de gemeente stevig dalen en na 5 jaar zijn verdwenen; en het Recreatieoord krijgt zeggenschap over het zwembad en mogelijkheden om de camping uit te breiden op een flink gedeelte van de ligweide van het bad. Nadat de Stichting zo eigenaar geworden was van het zwembad, besloot men om groots te investeren en zo het park concurrerend maken. Men maakte plannen voor een modern, royaal opgezet en van alle gemakken voorzien all-round recreatiepark. Maar het lukte niet om de nodige financiën bij elkaar te krijgen om dit waar te maken. Waar het de Stichting niet lukte om kapitaal te verzamelen, slaagde Kees de Been er wél in om het benodigde geld bij elkaar te brengen. Hij deed in 1987 een bod op De Wildhorst. Voor de continuïteit van het project achtte het bestuur het beter om te privatiseren en zo werd op 1 september 1988 het park overgedragen aan De Wildhorst bv, i.c. Kees de Been. Met de verkoop van De Wildhorst in 1988 eindigt een avontuur dat in 1956 begon en 32 jaar later uiteindelijk een levensvatbaar, modern recreatiebedrijf opleverde.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=