d’n HaDeejer | 29 Het is 5.30 uur in de morgen, de zon staat al hoog aan de hemel en de luidsprekers van de moskee (die pal naast het appartement staat) hebben me een uurtje geleden met het bekende gebed gewekt. Ik ga even hardlopen en omdat het buiten rond de 40 graden is, weet ik zeker dat er niet veel mensen op staat zullen zijn, laat staan in het schaduwloze park naast het vliegveld. Gisteren viel me op dat er een blanke dame, in mouwloos shirt maar wel met lange broek, samen met mij aan het trainen was. Soms wordt er gevoetbald, maar dit keer waren wij de enige twee. Dagelijks kom ik mensen tegen uit alle windstreken. Naar schatting zijn 75% van de inwoners van Qatar buitenlanders. De islamitische cultuur is onder de autochtonen dominant en er wordt door velen vijf keer per dag gebeden. De meeste moslimvrouwen dragen burka’s, terwijl de Qatari mannen rondlopen in de traditionele outfit, met een wat autoritaire houding. Geld hebben zij in overvloed, lijkt wel. Er zijn maar heel weinig blanke mensen in de wijk waar ik woon. De ghetto noem ik het... als grap natuurlijk. De meeste westerse mensen wonen in ruime villa’s in compounds of in hoge wolkenkrabbers, omringd door weelde, in het andere gedeelte van de stad. Hier in de wijk zijn het voornamelijk Indiaanse, Srilankese, Nepalese, Irakese, Syriers en Libanese mensen en natuurlijk een knaap uit Heeswijk-Dinther. Het lokale straatbeeld wordt gekenmerkt door zo nu en dan lekker gorgelende en spugende mensen, heerlijke of vieze luchten - het is maar hoe je het bekijkt- en extreme chaos in het verkeer (niet door mij overigens), eten voor een prikkie en een behandeling bij een van de twintig kappers die meer wegheeft van een dag kuren in een spa, inclusief een knipbeurt. Het leventje in de hotels (waar ik voornamelijk optreed) is totaal anders. Hier kun je alles verwachten wat je in het westen ook ziet, maar dan tot de macht tien. De Ferraries, Lamborghinies, Jaguars en Bentleys staan voor de enorme ingang van het hotel. Op het moment dat je binnenloopt, verandert de temperatuur (airco) en de sfeer. Je wordt op je wenken bediend. Mijn versterker, gitaar en concerttas worden voor me gedragen, als ik dat zou willen. Ik draag het vaak liever zelf, ben namelijk nog jong en gezond zeg maar. Eerst moet ik langs het buffet voordat ik bij het podium kom. Mijn maag knort, er is verrukkelijk eten en drinken in overvloed. Zo dadelijk eerst eens even aanvallen! Tijdens het spelen kan er gedanst, gegeten, gedronken (ook alcoholische dranken), geflirt en gefeest worden. Ook na het spelen kan dit, wat betekent dat ik er ook van kan genieten. De hotelgasten gaan vast nog even in de zee zwemmen, terwijl het voor mij zo ongeveer bedtijd is. Het is vrijdag. Dat betekent twee dagen vrij van het lesgeven op de muziekschool. Als ik niet hoef op te treden, sta ik ‘s ochtends rond achten rustig op om te ontbijten. Misschien sport ik wat van tevoren en word ik een beetje vreemd aangeken door mannen met lange baarden in witte jurken als ze een HD’er zien touwtje springen in de zon. Maar ach, ik kijk gewoon vreemd terug, glimlach en groet ze met “Salaam aleikum!” Rond het middaguur ga ik met bekenden naar een zeer Arabisch hoteletje om daar vervolgens op het stand te gaan liggen. We nemen een Shisha en eten lekker veel ongezonde dingen. Als ik niet hoef te rijden, neem ik misschien nog wel een paar biertjes gedurende de dag. Mocht het zo zijn dat een Qatari man met me aan de praat is tijdens het eten of tijdens de bestelling, dan hoef ik er niet vreemd van staan te kijken, als hij even voor mij betaalt. Gewoon, zomaar... Dit is me overigens ook twee maal aan de kassa overkomen in de supermarkt. Enfin, iets typisch van dit en enkel bij dit hotel (naar mijn weten) is dat, wanneer een stelletje elkaar een tikkeltje te lang vasthoudt, er wordt gefloten vanaf het strand met een scheidrechtersfluitje. Het is in dit specifieke hotel dus niet gepast om in het openbaar je liefde voor iemand te tonen. Raar misschien, maar waar...! Veel mensen voelen zich onprettig in de strikte Arabische cultuur en ik kan me dat heel goed voorstellen. Alhoewel er ook gezegd moet worden (vind ik) dat ik niets anders dan respect hier ontvang van de meeste mensen. Ik voel me, ondanks alle strenge regels en wetten, toch zo vrij als een vogel en kan dus voor mijn gevoel doen en laten wat ik wil. Ik heb veel moslims ontmoet met wie ik openlijk goede gesprekken kon voeren, waarbij ik oprecht het meest gevoelige onderwerp ‘hun geloof’ op de proef mocht stellen. Met oprecht wederzijdsrespect kom je een heel eind. Laat dat het uitgangspunt zijn en kom gerust eens kijken in het Midden Oosten! Sjoerd Arts in Qatar Bloedheet in Doha over de grens ‘Zo vrij als een vogel’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=