d’n HaDeejer | 23 was allemaal nog in de goede oude tijd. Goud van oud. We zijn van alle markten thuis. Ik heb zelfs eens bij mensen de wc gesaust. Ben ik net bezig, komt juffrouw Tibosch daar op huisbezoek. ‘Maria, daar zijn we niet voor!’ was haar reactie.” Francien: “Met een vrouw die haar arm had gebroken, ging ik met haar en de kinderen naar de dierentuin, dat kon toen nog allemaal. Voor dierenarts spelen deden we er ook nog bij. ‘Zuster, ik ben mun huntje kwet’!’ Ik ben gaan zoeken, vond het hondje meer dood dan levend, legde het beestje bij de kachel, en het ‘huntje’ knapte weer op. Een collega moest met ‘Mientje’, zullen we haar maar noemen, naar de tandarts. Maar ‘Mientje’ was nogal zenuwachtig van aard en een rustgevend pilletje zou wonderen doen. ‘Mientje’ had ook medicatie en wist precies wat ze in moest nemen. Een pilletje meer zou ze zeker niet doen. Dan maar het medicijn in een bonbon bij de koffie. Gooit ze dus juist die bonbon voor haar hondje. Nou dat werd me een commotie, die collega moest dus wel die bonbon weer bij de hond uit zijn mond pakken.” Luisterend oor De bezuinigingen die nu doorgevoerd worden, brengen voor Maria en Francien grote veranderingen. Zowel negatief voor de een, en positief voor de ander. Maria: “Het budget voor de zorg is allemaal naar de gemeentes gegaan. De landelijke overheid geeft door bezuinigingen veel minder geld aan de gemeentes. Die moeten op hun beurt weer inkopen bij de zorginstelling, in ons geval Pantein. En Pantein kan voor dat geld niet de zorg leveren die de mensen gewend waren. Nu zijn wij de klos, en de klanten ook natuurlijk. Het loon voor mensen die in de oude zorg-cao vallen, gaat omlaag. Ontslagen zijn niet uitgesloten. Op dit moment is de gemeente samen met Pantein een rondgang aan het maken langs de klanten. Waar en hoe kan er bezuinigd worden? Mantelzorgers zullen een deel van ons werk over moeten nemen. Familie, buren, vrienden, wie kan er een handje helpen? Voor ons betekent het ook dat we er alleen maar zijn om te werken, niet even een praatje maken, een luisterend oor. We moeten op onze tenen gaan lopen, en dan nog het gevoel hebben dat je het werk maar half kunt doen. Kleinschalig gaan werken, in kleine teams, zit ook in de planning. We moeten straks veel zelf gaan regelen. Dat zou geen probleem moeten zijn, maar dan moet wel iedereen dezelfde motivatie hebben.” Uitdaging Voor Francien vallen de bezuinigingen nog wel mee, hebben zelfs een positieve uitwerking. Ze is verzorgende in het wijkteam HeeswijkDinther-Loosbroek. “De mensen moeten nu zo lang als mogelijk in hun eigen omgeving verzorgd worden. En eigenlijk willen ze niet anders. Er wordt bij ons op een andere manier bezuinigd, met kortere lijnen naar de klanten toe. We doen nu ook werkzaamheden buiten de primaire verpleging en verzorging. WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning red.) aanvragen, een rollator die er moet komen, een tillift, noem maar op. Planning doen we voortaan zelf binnen het team, zelfs nieuwe mensen aannemen en daarbij sollicitatiegesprekken voeren. Scheelt een dure manager. Ook het financieel beheer hebben we zelf in de hand. We weten nu precies hoeveel handschoenen er gebruikt worden. Een klein voorbeeld, maar daar begint het wel mee. We zijn nu een half jaar bezig en het begint al vorm te krijgen. Met alles wat we doen, weten we wat het gaat kosten, we hebben zicht op wat we uitgeven. Als er een nieuwe medewerkster komt, beslist het team: gaan we met deze persoon verder of niet. Er komt wel veel op je af, maar ik vind het een leuke uitdaging. Voor de klant is het beter en voor ons ook. Het nieuwe model is kostenbesparend, doordat de top is uitgedund. In de praktijk zijn we veel dichter betrokken bij het werk. Voor ons is het er alleen maar beter op geworden.” Ondanks de veranderingen binnen de zorg delen de zusjes Heesakkers één ding. Ze blijven positief. Maria: “En nog steeds vind ik het heel leuk werk. Als ik vakantie heb dan mis ik de mensen gewoon. Hoe zou het ze vergaan?” Francien tot slot: ”Ik kom nu bij sommige mensen wel vijf keer per dag. Dan krijg je vanzelf een binding. Ik werk na 41 jaar nog steeds met heel veel plezier in de zorg.” “Zuster, ik ben mun huntje kwet!” Maria Janssen Francien van de Veerdonk
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=