d’n HaDeejer | 25 Blinde schutter Patrick Schuurmans gebruikt zijn oren Uiterst rechts op de schietbaan richt Patrick Schuurmans zijn geweer op het kaartje waar de scores op staan, zo’n tien meter van hem vandaan. Het kaartje is fel verlicht met een lamp. Het geweer zendt een lichtsignaal uit dat via het licht van het kaartje teruggezonden wordt naar het wapen. Hoe dichter Patrick met zijn geweer op de roos mikt, hoe meer licht wordt teruggekaatst. En: hoe hoger het geluid klinkt dat door het lichtsignaal wordt omgezet. Na een aantal schoten komt het kaartje via een soort kabelbaan naar de schutter toe. Als Patrick het kaartje in de lucht houdt en het licht schijnt er van achter op, kan hij - met het kleine beetje dat hij kan zien - zijn scores zien. “Patrick schiet met zijn oren,” zegt Frans Jacobs van Hedilo met een glimlach. Ome Jan “Ik weet niet beter dan dat ik erg slechtziend ben,” zegt Patrick, afkomstig uit Den Dungen en nu woonachtig in Sint-Michielsgestel. Op het terras voor het cultureel centrum Sint Servaes geniet hij op een zonnige vrijdagavond van zijn cola. “Via ome Jan (Schuurmans) ben ik twee jaar geleden bij Hedilo terechtgekomen. Er was een familiedag en ik heb eens geprobeerd om te schieten. Dat was wel interessant.” Schuurmans voelde zich al snel thuis bij Hedilo en het schieten gaat hem goed af. Met een gemiddelde score van 9,93 van de tien is Patrick minstens net zo goed als de valide schieters. Schuurmans zou prima naar de Paralympische Spelen kunnen en willen, maar voor schutters met een visuele handicap zijn er geen spelen. Voor Hedilo-schutter Joep van Lankveld, die in een rolstoel zit, zijn de regels anders. Joep kan zich dit jaar kwalificeren voor de Paralympische Spelen. “Als ik zou mogen gaan zou ik dat heel gaaf vinden,” jubelt Schuurmans. Competitie “In mijn SH3-klasse mis ik het wedstrijdelement. De districtkampioenschappen en de afdelingskampioenschappen hebben niet veel deelnemers. Soms zijn we met zijn tweeën. Het voordeel van mijn handicap is dat ik thuis een volle prijzenkast heb staan!,” zegt Schuurmans met een lach. Daarna zegt hij serieus: “Ik ben wel blij dat de bond (KNSA) iets voor ons regelt. Ze hadden natuurlijk ook net zo goed kunnen zeggen dat die paar gehandicapte schutters die er zijn het lekker uit kunnen zoeken,” zegt Patrick, die iedere week door vader Rob naar Heeswijk-Dinther wordt gebracht. Toegankelijk In oktober vorig jaar kreeg Hedilo een oorkonde van het Integraal Platform van Gehandicapten voor de meest toegankelijke sportclub van de gemeente Bernheze. Naast Schuurmans schieten ook de eerder genoemde Joep van Lankveld (beperkingen door huidspierziekte) en Iris van Oosterhout (energiestofwisselingsziekte) bij Hedilo. “Ik ben blij met Hedilo,” zegt Schuurmans. “Het is niet zo dat ik alles af aan het struinen was om een sportvereniging te vinden, maar iets buiten de deur zou ik wel leuk vinden,” zegt Patrick. “Voetbal leek me wel leuk, maar dat gaat natuurlijk niet.” Callcentre In het dagelijks leven werkt Patrick in een callcentre voor soft- en hardware. “Ik ga graag fietsen met mijn vrouw op de tandem als het lekker weer is, of wandelen op bekende plekken. Computeren lukt me wel aardig. Ik doe verder eigenlijk vrij weinig, daarom ben ik zo blij dat ik iedere vrijdag naar Hedilo kan.” tekst Matthijs van Lierop fotografie Lianne Gabriëls Schietsportvereniging Hedilo is de meest toegankelijke sportvereniging van Bernheze. Zelfs een blinde schutter is welkom. Patrick Schuurmans (36) voelt zich al twee jaar thuis bij de club in Heeswijk-Dinther.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=