D’r zen veul sorte vèrkes: ge het scharrelvèrkes en stekelvèrkes, spoarvèrkes en fistvèrkes, en bons in de wèj lage moddervèrkes die wij ès slachtvèrkes oan de leer zage hange. Zelf ben ik ok ’n vèrke, want volges de Chinese dierenriem ist um de twelf joar ’t joar vant vèrke, en dè waar in 1947, dus wie in ’59 of 71 of pas in ’83 gebóre is, is ok ’n vèrke en dan hedde de eigeschappe vant vèrke: dè wil zegge ge bent tolerant en gevuleg, ge hawt van de worrent ok al ist lasteg, ge it gère lekker en ge het goei relasies mè den hond, de gèit en den draak. Ik ben opgegroeid tusse de kiepe, koei en vèrkes, mar ha toch ’t miste mè de bagge en de zeug, ik leerde mè de twelf al bagge vange ès onze vodder noa de leste mis gin ted ha, umdettie nog ‘nen borrel moes gon vatte, heb ons moeder dik ‘kût, kût, kût’ heure roepe ès die lelleke bagge mar nie d’r hok in wôn, ik leerde bagge snèje mè ’n scheermeske, én leerde al jong geniete van kooijkes, zult, balkenbrèj, bloedworst, gebakken léver en gedreugde ham uit de schouw; ik heb ok jorre kèrmenèj nor de pustoor gebrocht. Ik waar ’n vèrke tusse de vèrkes, en ès ik de schop of schuur binnenkwaam, dan begonne ze al skon te knorre, want ze kenden menne treej en geur. Unne keer waar ik weze fietse mè m’n mètje, en ze waar tege men oan gereje en ik waar in de modder langs de weg gevalle. Ons moeder zin tuis dè ik eruit zaag ès ’n vèrke en ik zin: ‘Moeder, skonder kompliment kunde me nie géve, ik denk dè ik dees mètje mar oan hauw’. ’t Mètje kwam uit De Rips. Doar zegge ze ‘kuus’ tege jong vèrkes. Dè hebbik ze vergéve, want ’t waar ’n skon kûtje. Vèrkes, bagge, zeug Tekst Ad van Schijndel Fotografie Lianne Gabriëls bij ‘Òp ´t Erf’ bij Rob Juijn en Nanda van Beekveld d ’ n hadee j er 23
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=