Graaie is skôn. Dè vonnik vruger teminste. Op de kermis en fisjes waar d’r alted wel unnen grabbelton. Doar konde dan lekker ùt graaie en wè ik ôk ha, ik waar alted blèj. Mense zen nou immol graaiers. ’t Is nie anders. Pasgeléje nog op ’n bijeenkomst. Ik ging bè ’n dil vrimde òn toffel zitte en int midde van de toffel ston ’n bekske mè penne. Lotter krége we allemol ’n pepier en dè moesse we invulle. Iedereen viejt netjes één pen um d’r pepier in te vulle en toen we kloor ware, zette iedereen netjes z’n pen trug int bèkske. Mar ònt eind van d’n oavend zin dè mens mè de mikrefoon, dè we die pen móchte hauwe. Nou dè hoefde ie gin twee kirres te zegge. Grijpgrage haand graaiden in de bekskes en binne ’n por telle ware alle penne verdwene in binnetesse. Ik ha efkes bedenktijd nòdig. Efkes docht ik dè ik tuis al penne zat ha en dè dees penne lilluk ware. M’n bedenktijd duurde mar ’n seconde mar dè waar lang zat ùm alle penne te ziejn verdwène. Sommigte mense han dus twee penne, en sommige zô ès ik ginéén. Al waart mar ’n stom pen, ik baalde gruweluk. Bè de super hebbe ze ’n koffieautemaat. Doar kunde dan ’n bekske koffie vatte en soms litter ’n skaaltje bè mè lekker dinger derin. Nojt zie ik iemes doar koffie drinke, mar ’t skaaltje is aaltet leeg. Soms ligge d’r nog wè krummelkes van banket of sjokela. Graaie is alleen skôn ès ge vlug bent. Wie ’t uurst kùmt, wie ’t uurst graait. Gelukkig ist ôk ojt anders. Dan wurt er toch wè meer òn mekare gedocht. Nie in de winkel trouwes, want verléje week waar ’t skaaltje gewoon wer leeg. Mar ik zaag unne pliesieagent die geel pepierkes ont ùtdèle waar. Unne mens waar druk tege dieje mens int blauw ònt buurte; hij waar ’t er nie mè ins. Ik liejp nor munnen auto en hurde de twee steggele. Hij von dettie goewd geparkeerd ston, en de pliesie von van nie. Hij kreeg ’n pepierke van dieje pliesie, en ’t leek offie d’r nie blèj mè waar. Ik ston langs dieje mens geparkeerd. Sosjaal ès dieje mens waar, dochtie ôk òn men en zin tege de pliesie: “Es ik verkeerd geparkeerd sto, dan sti hij ’t ôk.” De pliesieagent begos te skrève en ik kreeg ôk netjes zo’n skôn geel pepierke. Ik heb dieje mens hartelek bedankt! ToKo column En bedankt wanne Toon “Door mijn neef ben ik aan de wandel geraakt,” antwoordt Toon van Munster. “Die vroeg in 1961, ik was toen 21 jaar, of ik met collega’s van vleesfabriek Zwanenburg meedeed aan de Vierdaagse. Die tocht heb ik toen 4 maal gelopen.” Nu wandelt hij elke dag 5 kilometer. Volgens de nierspecialist, waarbij hij onder controle staat, is dat goed voor zijn gezondheid. “En ik sla nooit over,” zegt hij. “Weer en wind, zomer en winter.” De Aa-brugstraat, Droevendaal en dan richting kanaal, dat is zijn route. “Ik ben geen clubman, wel een sportman. Alleen wandelen is prima voor mij.” Maar één keer per maand heeft Toon meerdere maatjes. HaDeejers brengt hij rond. “Maar na drie kwartier ben ik die allemaal kwijt,” vertelt hij met een glimlach. Lekker alleen wandelen d ’ n hadee j er 31
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=