Hoi! Ik ben Ruth. Voor vijf maanden woon ik in Finland om daar mijn minor Digital Marketing Communications te volgen. De eerste dag word ik door mijn behulpzame tutor gedropt in mijn appartementje voor de komende maanden. Ze moet naar een meeting op school en neemt daarom afscheid van me. Daar sta je dan, in een tweepersoons-appartement in Finland, zonder tweede persoon. “Waar te beginnen?” denk je dan. Ach genoeg te doen: boodschappen uitladen die ik daarvoor snel met mijn tutor heb gehaald, mijn koffer uitpakken en last but not least: ETEN! Figuurlijk kapot van de reis en letterlijk kapot in mijn mond van de te hete pizza ben ik die avond om 22:00 gaan slapen. Elke daarna volgende dag word ik wakker in mijn heerlijke, comfortabele bed. Melk bij m’n ontbijt: “Huh, hier zit een raar smaakje aan?” Mijn ogen glijden naar de ingrediëntenlijst (in het Zweeds weliswaar; hier kon ik toch wat meer uit opmaken): ‘Ingredienser: mjölk och vitamin D.’ “Ok,” dacht ik, zoals mijn vader mij zou antwoorden op een verhaal van drie paragrafen in WhatsApp. Een vitamine D tekort is dus werkelijk waar een probleem in Finland. Midden in de winter is het hier namelijk bijna 24 uur donker. Gelukkig heb ik mijn vitamine D tabletjes mee ;) De melk die ik gekocht heb, is me natuurlijk niet aan komen waaien. Boodschappen doen in Finland is best een ervaring waarin de typische Fin best goed beschreven kan worden. Je pakt de bus naar de supermarkt. In deze situatie kun je in één van de zogenoemde Finse nachtmerries terecht komen: Deze afbeelding is ons laten zien in de les Survival Finnish. “Dat zal allemaal wel meevallen,” denk je dan. Maar nee, Floor-Anne en ik hebben het werkelijk meegemaakt. Wij als Nederlanders zijn gewoon lekker gaan zitten naast een onbekende. De volgende halte gingen de deuren van de bus open. Er liep een meisje binnen van onze leeftijd. Ze keek benauwd de gangen van de bus door. Op elke tweezitter zat al iemand. Ze bleef staan. De hele reis. Finnen zijn tot op zekere hoogte beleefd; ze aanbidden het concept personal space en dit kan ik waarderen. Maar door hun schuwe persoonlijkheid kunnen ze ook als onbeleefd ervaren worden. Dit in de ogen van een doorsnee Nederlander dan. Wanneer de bus vanuit Nederlands oogpunt redelijk vol zit, zoals in de spits of in een volgeboekte bus, zal er voor ouderen zonder stoel niet opgestaan worden. Ook dit hebben Kirsten en ik ook met eigen ogen meegemaakt. Iedereen kijkt weg. Zelfs de vrouw die de laatste stoel ‘bezet’ hield met de tas rechts van haar. Zo hoffelijk doch elegant als ik ben, stond ik toch maar op voor deze arme man. Er werd met pijn en moeite uiteindelijk een tas opzij geschoven, zodat ik toch niet 1,5 uur hoefde te staan. Je komt de supermarkt binnen; “Moi!” (hallo in het Fins). Nee. Stop daar. We zeggen geen hallo, gewoon doorlopen, geen oogcontact maken, doen alsof je niet bestaat. Dadelijk ben je nog iemand tot last. De prijzen in Finland vallen me mee. Met een beetje prijsvergelijking van dezelfde producten ben je niet veel duurder uit dan in Nederland. Buiten het ontdekken en beleven van een nieuwe cultuur heb ik natuurlijk ook ontzettend veel mooie herinneringen kunnen maken. Ik heb veel gereisd, onder andere naar Sint Petersburg, Stockholm, Tallinn, Lapland en andere steden en gebieden in Finland. Plekken waar je vanuit Nederland toch wat minder snel naar toe gaat. Een buitenlandse ervaring binnen de studie is iets wat ik iedereen aanraad. Vooral als je jong bent en aan het twijfelen bent: je zult eerder spijt hebben van het feit dat je het niet gedaan hebt dan andersom! Met Finse groeten, Ruth Mollema Tekst en fotografie Ruth Mollema d ’ n hadee j er 15
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=