d ’ n hadee j er 29 Met haar 39 jaar heeft Youyou al een bewogen leven achter de rug. Op 2 november 2007 kwam ze alleen aan op Schiphol, gevlucht vanuit haar geboorteland Congo. Haar moeder, twee broers en twee zussen moest ze noodgedwongen achterlaten. Op de vraag of ze een gezin had in Congo komt even geen antwoord…. Youyou brengt een hand naar haar hoofd en slikt de stilte weg: “Moeilijk…..” De emotie die volgt zegt me genoeg. Door heel Nederland Aangekomen op Schiphol werd Youyou opgevangen door een vriend van haar oom. Hij bracht haar naar Zevenaar, vlakbij Arnhem. “De mensen daar vertelden me dat ik naar de politie moest gaan, voor een asielaanvraag.” Snel daarna kwam ze midden in het uitgestrekte akkerland van de Ter Apelervenen, in het uiterste zuiden van de provincie Groningen terecht, in AZC Ter Apel. Daar verbleef ze slechts drie weken. Hierna moest ze naar AZC Beatrixoord in Eindhoven, voor de periode van 1 maand. Na een tussenstap in AZC Crailo, op de grens tussen Hilversum en Laren, blijft Youyou vervolgens voor een periode van vijf jaar in Grave. In de volksmond en door (voormalig) militairen staat dit centrum bekend als de Generaal de Bons-kazerne. Die hele periode is erg druk en moeilijk voor Youyou. “In een AZC komt de politie, is er elke week een controle, met stempels en zo.” Sinds twee jaar woont ze in HaDee. “Hier is het heerlijk rustig. De mensen zijn lief. Ze begroeten je op straat ‘Hallo mevrouw’,” vertelt ze met een glimlach. De taal Als ik vraag hoe ze de Nederlandse taal vindt, volgt er eerst een diepe zucht en daarna verschijnt er een stille glimlach: “Moeilijke taal, moeilijke taal….” Om deze te leren gaat ze, pas sinds ze in ons dorp woont, naar school. Drie keer in de week gaat ze de hele dag naar het ROC in Veghel. Yvonne Bruekers is als begeleidster vanuit Vluchtelingenwerk aan Youyou gekoppeld. Zij vertelt dat er soms echt héél veel gevraagd wordt van de vluchteling, zoals bij de inburgeringscursus. Daar stonden vragen bij die Yvonne ook niet zo wist. Youyou zegt: “Ik ben heel blij met Yvonne. Zij helpt mij met lezen en praten. Ze komt elke woensdagmiddag. En als ik een probleem heb, kan ik haar bellen.” Voor hulp bij financiële zaken staan er ook andere vrijwilligers voor haar klaar, zoals dorpsgenoot John Davies. Sociale contacten heeft ze vooral op school en met vriendinnen in het AZC. Daarmee belt ze wel regelmatig. Langzaamaan vindt Youyou haar weg in het dorp. “Na enige tijd kwam ik erachter dat mijn buurman hier, ook mijn buurman was in het AZC!” Zelfstandige vrouw De recente vluchtelingenperikelen in Heesch heeft ze via omroep Brabant bekeken, samen met Yvonne. Zij heeft geprobeerd uit te leggen wat er speelt. “De reden waarom asielzoekers naar hier komen is moeilijk onderling te vergelijken met elkaar,” zo vindt You-you. Ze kijkt wel vaker naar de Nederlandse televisie. “Ik moet dan heel goed luisteren. Sesamstraat kijk ik heel graag,” lacht ze. Hoewel ze in het AZC heeft geleerd te fietsen, doet ze haar boodschappen te voet. “Ik ben bang van de auto’s in het verkeer.” In de winkel redt ze zich prima. Ze vindt het Nederlandse eten lekker. “Vooral de koekjes!” Bij de kassa kijkt ze gewoon goed naar het schermpje met het totaalbedrag, zodat ze weet wat ze moet afrekenen. De toekomst In Congo werkte Youyou als kledingmaakster, met de naaimachine. Dat vindt ze nu moeilijk, ze kan zich niet zo goed concentreren. Als ze nu aan het werk In prachtige kledij opent Youyou de voordeur van haar woning op Plein 1969. Ze nodigt me uit om binnen te komen en schuift een stoel voor me aan bij de salontafel. Zelf neemt ze plaats op de bank, naast haar begeleidster van Vluchtelingenwerk Yvonne Bruekers. Behalve de thee komt er een indrukwekkend verhaal op tafel. Tekst Berry vd Wetering Fotografie Lianne Gabriëls Vluchtvrouw Een vrouw gesluierd op pad in haar ene hand haar kind in de andere haar angst te voet gedreven naar het lot. Er schuilt een schoonheid onder zwarte lappen alleen zij heeft toegang tot haar eigen spiegel. Geen toekomst niet verdronken over blaren wordt niet gesproken alleen vrijheid is haar geschonken en is niet meer onder gedoken. Haar gezicht wordt zichtbaar ook al blijft het verborgen en is ze voor velen het gevaar zij blijft lopen naar morgen. Charles Steijger 29-12-2015 kon, zou ze het liefst zorgen voor oude mensen. “Het is belangrijk voor mij om veel te praten en die mensen maken graag een praatje en hebben oprechte belangstelling. Ik vind het fijn als mensen mij respecteren.” En terug naar Congo? Youyou schiet vol en zwijgt. Het blijft ijzingwekkend lang stil. “Héél moeilijk…. Ik wil niet terug naar Congo.” Terwijl YouYou haar tranen wegveegt, geeft Yvonne aan dat ze bij de verwerking van haar verleden ook hulp krijgt. “En dat is héél waardevol! Zelf vind ik het fijn om iemand te helpen met de Nederlandse taal en om zich beter thuis te voelen. Soms is het moeilijk, omdat je ziet dat ze worstelt met haar verleden. Maar het maakt me ook dankbaar voor wat ík heb, dat is niet vanzelfsprekend,” besluit Yvonne.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=