Rina Hezemans geïnteresseerd in ambachten, vol inspiratie, haar hele leven creatief Als je door de tuin en het huis van Rina en Piet Hein Hezemans loopt, zie je al snel dat je hier te maken hebt met twee creatieve mensen. Een stukje geschiedenis “Ik ben op 2 december 1957 in Aalst-Waalre geboren. Als mensen in Aalst vroeger aan mij vroegen wie ik was, antwoordde ik altijd dat ik Rina van Pietje, van Drieka, van Nelleke van Lieshout, was. Mijn vader was metselaar en ik wilde altijd ‘metselarin’ worden,” zegt Rina lachend. “Mijn moeder zorgde voor ons en voor haar huwelijk was zij dienstmeisje. Ik heb de lagere school in Aalst gevolgd en de middelbare school in Eindhoven. Na het Atheneum ging ik in Utrecht op kamers en studeerde orthopedagogiek, met als specialisatie moeilijk opvoedbare kinderen.” Leven op je achttiende “In die tijd was op kamers gaan nog niet zo normaal, bovendien was het in een arbeidersgezin ook niet zo vanzelfsprekend dat je naar de universiteit ging. Maar ik kreeg een studiebeurs en ging met Piet Hein, die ik vanaf mijn zestiende ken, op zoek naar een kamer. Na een omweggetje kwam ik bij mijn vriendin Carla terecht. Carla had een kamer in de wijk Ondiep en daar was voor mij ook nog een plek. Ondiep is best een heftige wijk in Utrecht, dus mijn ouders maakten zich wel eens zorgen om mijn veiligheid. We woonden boven een slager, de butagasfles bevroor en de muizen liepen soms door de kamer, maar je bent achttien en kan het leven aan. Ik had lange haren en als ik dan ’s avonds terug naar mijn kamer fietste, deed ik mijn haren in mijn jas, zodat ze niet zagen dat ik een meisje was. In die tijd deden we een onderzoek naar speelmogelijkheden in de wijk en omdat we die plekken regelmatig stonden te bestuderen, zijn we nog eens een keer als ’kinderlokkers’ beschuldigd, terwijl we toch echt wel een briefje, met uitleg, in de brievenbus gedaan hadden.” Herinneringen “Mijn afstudeerproject ging over non-verbale communicatie. Ik heb daar later niet zo veel meer mee gedaan, hoewel... ik gebruik het eigenlijk nog iedere dag. Ik sta nog altijd klaar voor mensen die het lastig hebben. Bovendien heb ik in het Boddaertcentrum in Maastricht gewerkt. Ik deed daar in de thuissituatie speltherapie met kinderen die problemen hadden met hun emotionele ontwikkeling. Alles wat je in je leven doet, maar ook al je herinneringen, vormen je tot de mens die je nu bent.” Ambachten “Ik ken Piet Hein vanaf mijn zestiende. Zij hadden thuis een weverij, zijn vader was dus wever en mijn vader was metselaar, beiden interessante ambachten. Ik vind ambachten, het maken van dingen met je handen, überhaupt erg interessant. Na mijn tijd in Utrecht gingen Piet Hein en ik in Maastricht wonen. Piet Hein kreeg toen zijn eerste baan. Hij werd de jongste brouwmeester van Brouwerij de Ridder, van heel Nederland dus. We gingen in de brouwerij wonen. In 1982 trouwden we en de baas van Piet Hein vond toen dat we toch wel in een ‘echt’ huis moesten gaan wonen, dus trokken we in een huis, dicht bij de brouwerij. Toen de brouwerij overgenomen werd door Heineken gingen we in het huis van de baas wonen.” Tussen ons gesprek door, plukt Piet Hein een tak van de hopplant in hun tuin en laat ons de bitterheid van de verpulverde hopbloem ruiken, onmiskenbaar de geur van bier. 6 d ’ n hadee j er
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=