Hadeejer oktober 2017

d ’ n hadeejer 15 ‘in the winning mood’. Bij badminton zie ik bij ser- veren, smashen en droppen nooit geen net; toch hou ik ervan om de shuttle net over het net te drop- pen en dat doe ik puur op mijn gevoel. Bij beide clubs sporten meer mensen met een beperking. Bij de schietsport hebben we ook een blinde schutter. Door een speciale kijker wordt het licht omgezet in geluid, dus schiet hij eigenlijk met zijn oren.” Anderen helpen “Ik zie een hoop ellende op de wereld en als ik ie- mand kan helpen met gezondheidsproblemen of met een beperking, dan doe ik dat graag. Zo organi- seerden we met Hedilo een benefietwedstrijd voor mensen, zoals ons schiettalent Iris, die een stofwisselingsziekte hebben. Voor Argus heb ik subsidie geregeld voor twee sportrolstoelen, zo- dat er nog meer mensen met een beperking kun- nen badmintonnen. Iedereen is van harte welkom! Sporten kan de pijn van een beperking verzachten. Bovendien: vooral de sociale omgang met andere mensen houdt je staande. Ik ben ervaringsdeskun- dige.” www.svhedilo.nl www.bc-argus.nl “Voorheen reed ik tussen 130.000 - 150.000 km per jaar en in 2001 stapte ik uit mijn auto en viel ineens neer. Ik had de pech dat ik spontaan een herseninfarct kreeg. Ik had uitval aan mijn linkerarm en -been en ik was aan beide ogen het zicht aan de linkerzijde kwijt. Het deel van mijn hersenen dat niet beschadigd was, draaide in het ziekenhuis op volle toeren. Ik had veel vragen over mijn toekomst en toch heb ik in het ziekenhuis meteen geaccepteerd dat mijn vo- rige leventje voorbij was en een nieuw leven begon. Dit maakte het voor mijn vrouw Nellie en onze twee zonen en twee dochters ook te verdragen.” Accepteren Nellie: “De artsen zeiden toen tegen me dat ik alles gewoon moest laten staan in huis. Hij zou zich aanpassen en dat was ook zo. Geluk- kig is hij er niet door veranderd en niet chagrijnig geworden, maar wel wat emotioneler.” Frans: “Het deed mij ontzettend veel pijn dat ik mijn rijbewijs moest inleveren. Nu heb ik twee paar schoenen per jaar nodig en accepteer ik met een lach dat ik weleens tegen een lantaarnpaal of een tafel loop. Je moet dit wel accepte- ren, want anders ga je eraan onderdoor. Het alternatief is dat ik thuis achter de gerani- ums ga zitten mokken en daar pas ik voor. Mijn zoon Arno nam het bedrijf over en ik doe daarvoor 30 uur per week het kantoorwerk.” Bewegen “Dankzij een half jaar reva- lidatie in de Tolbrug in Den Bosch en fysiotherapie van Eupen verdween de uitval aan mijn linkerzijde bijna he- lemaal. Ik zie nog 37%. In de Tolbrug ontmoette ik een lot- genoot, die volgens zijn vrouw wel chagrijnig was geworden. Ik heb toen tegen hem gezegd dat het geen zin heeft om medelijden met jezelf te hebben. Je kunt je ver- haal wel telkens aan anderen vertellen, maar zij gaan weer naar huis en jij blijft zitten met je ellende. Zorg dat je er snel overheen stapt. Na acceptatie van je (voor anderen onzichtbare) beperking kun je het gaan verwerken, want dat is de stap die daarna komt. Bij verwer- ken hoort ook bewegen. Ik kan niet stil zitten, hou van sporten en wil iets betekenen voor anderen. Voor mijn infarct voetbalde ik, deed ik aan volleybal en was ik o.a. actief voor de Scouting. Na mijn in- farct ondersteunde ik de Slagwerkgroep van Harmonie Sint Servaes, schiet ik met een luchtgeweer bij Schietsportvereniging Hedilo en badminton ik bij Argus. Ik heb een hekel aan verliezen. Ik ben liever Tekst Aniek Oomens Fotografie Annerieke van den Broek