d'n Hadeejer december 2018

Het meisje Manon is geboren in een klein en kerkelijk dorp in Twente. Ze had altijd al het gevoel dat ze iets met theater wilde doen. “Maar om actrice te worden, moest je in de grote stad geboren zijn, dacht ik. Totdat ik op de middel- bare school een leraar had, die me overtuigde te gaan voor wat ik leuk vond. Zodat ik niet voor de rest van mijn leven zou denken: wat als? Toen ben ik auditie gaan doen op de the- aterschool in Amsterdam en tot mijn verba- zing werd ik gelijk aangenomen. Ik kwam bij Carice van Houten en Eva Poppink in de klas, wij waren de drie jonkies.” Haar reis naar Santiago de Compostella, een jaar voor haar afstuderen, bleek enorm tot de verbeelding te spreken. “Het is natuurlijk een eeuwenoude pelgrimsroute, vol met ver- halen. Mede door mijn theaterachtergrond raakte ik daar erg door geïnspireerd. Liep ik daar, 24 jaar oud, na te denken over wat ik nou belangrijk vond in het leven. Totaal per ongeluk, op de allerlaatste dag, plopte het idee voor een theaterstuk op. Ik bedacht dat misschien niks onmogelijk is en alles kan. En met die gedachte moest ik iets doen.” “Ik had als klein meisje uit Twente nooit dur- ven dromen dat ik iets met theater zou gaan doen. Het leek me onmogelijk. En op dat mo- ment, wandelend door die bossen in Spanje, realiseerde ik me dat ik bijna afgestudeerd was – van dat schijnbaar onmogelijke. Ik had inmiddels veel meegemaakt en ik wist op dat moment óók dat alles uiteindelijk goed was gekomen. Ondanks dat dit eerder in mijn le- ven niet zo voelde. Mijn wandeling naar Com- postella liet me heel erg nadenken over het feit dat de meest onmogelijke dromen uit kunnen komen. Als we maar blijven doen en geloven dat het kan.” “Ik besefte dat je je niet door je angsten moet laten tegenhouden. Als we allemaal eens wat meer zouden doen wat we echt graag willen, dan zijn we een stuk gelukkiger met zijn al- len. Deze gedachte goot ik in een avontuurlijk theaterstuk: van een meisje op reis naar het einde van de wereld. Maar wat stelde deze boodschap eigenlijk voor, als ik het ook niet echt zelf ging doen?” De tractor Manon liep door de bossen in Spanje en kwam een vergroeid tractorkerkhof tegen. “Kom ik uit Twente, had ik nog nooit op een trekker gereden! Het werd plotseling een ode aan mijn roots op het platteland. In een verhaal over dromen en doen, leek de trac- tor te zeggen: ‘Misschien ben je niet zo snel, maar als je stug volhoudt, dan kom je er wel’. Ik vond die nuchtere, boerengedachte heel goed passen bij het verhaal dat ik te vertellen had. En als we het over onmogelijke dromen en verhalen hebben, dan past op een trac- tor naar het einde van de wereld reizen daar meer dan goed bij!” Er is veel meer mogelijk dan wij als mensen denken. Als we ons iets vaker niet zouden laten leiden door onze angst, maar gewoon zouden doen 8 d ’ n hadeejer