d'n Hadeejer januari 2018

d ’ n hadeejer 25 Christel van der Heijden (42) werd jarenlang gepest “Ik was totaal niet meer mezelf. Mijn mentor zag dat het niet goed ging en riep me bij zich. Aanvankelijk was ik al- leen maar boos op hem, maar hij bleef doorvragen en toen merkte ik dat hij echt wilde weten wat er aan de hand was. Ik brak. Voor het eerst mocht ik zeggen wat ik voelde en werd er serieus naar mij geluisterd. We gingen weke- lijks in gesprek en hij sprak me steeds opnieuw moed in. Langzamerhand kwam ik anders in het leven te staan en daarna volgden er allemaal positieve dingen. Ik rondde meerdere opleidingen succesvol af, leerde mijn man Rein kennen, ging bij de Jumbo werken en kreeg een prachtig gezin.” In 2013 besloot Christel om haar droom om met kinderen te werken, alsnog te verwezenlijken. Ze volgde een coachingsopleiding en startte haar eigen praktijk, naast haar werk bij de Jumbo. Inmiddels begeleidt ze niet alleen kinderen, maar ook volwassenen, bijvoorbeeld op het gebied van hooggevoeligheid, onzekerheid of pesten. “Ik kan mijn negatieve ervaringen nu op een positieve ma- nier inzetten.” Ontmoeting Dat haar leerkrachten en ouders haar problemen destijds niet opmerkten, verwijt Christel hen niet. “Zij hebben hun best gedaan. Ik ben er zelf ook nog niet. Ik weet ook pas over enkele jaren wat ik niet goed gedaan heb. Ik ben blij dat ik uiteindelijk door iemand gezien ben.” Onlangs heeft Christel haar oud-leraar opgespoord en ze gaat hem bin- nenkort ontmoeten. “Hij is nu 75 jaar en dus al enige tijd met pensioen, maar hij kon zich mij nog goed herinneren. Ik ben zo blij dat ik hem gevonden heb en dat ik de gele- genheid krijg om hem te laten weten dat het mede dankzij hem nu zo goed met mij gaat!” Voor meer informatie over de praktijk van Christel zie www.christelcoaching.nl Christel is geboren in het dorp Zeeland. Als peuter kon ze niet wachten om haar oudere zus achterna te gaan naar de kleuterschool. Toen ze er eenmaal zat, bleek het echter niet zo leuk, als ze zich had voorgesteld. Ze werd buitenge- sloten, uitgelachen en geduwd. “Binnen bij de juf voelde ik me veilig, maar buiten begon het.” Op de basisschool werd het alleen maar erger. “Met verstoppertje kwamen ze mij niet zoeken, er werd kauwgum in mijn haren geplakt en ik werd beschuldigd van dingen die ik niet gedaan had. Ik ging met buikpijn naar huis. Ik vertelde het wel tegen de leerkrachten en tegen mijn ouders, maar die antwoordden dat het allemaal wel mee zou vallen, dat ik zelf ook wel iets gedaan zou hebben of dat ik er maar gewoon een keer te- genaan moest schoppen. Maar dat kon ik niet, dat zit echt niet in mijn aard.” Aan het einde van haar basisschooltijd keek Christel er naar uit om naar het voortgezet onderwijs te gaan, zodat ze met een schone lei kon beginnen. Intens verdrietig Helaas ging het pesten op de middelbare school weer door. “Het eerste jaar was verschrikkelijk. Ik werd uitge- scholden, geslagen, van de fiets getrapt, opgesloten op de wc en mijn gymspullen werden in de douche gegooid. Ik kon mijn verhaal nog steeds bij niemand kwijt, was intens verdrietig en huilde heel veel. Het ging op dat moment zo slecht met me dat ik niet meer wakker wilde worden.” Omdat ze zich zo slecht voelde, presteerde Christel niet goed op school en moest ze noodgedwongen enkele keu- zes maken waar ze eigenlijk niet achter stond. Ze zag haar droom om met kinderen te werken daardoor in rook op- gaan. Nadat ze twee keer vastliep in een opleiding, besloot ze de opleiding Detailhandel op de Streekschool te gaan volgen. “Het was zeker niet mijn eerste keuze, maar omdat ik op dat moment al bij de C1000 werkte, was het geen onlogische.” Ommekeer Door alles wat ze al had meegemaakt en uit zelfbescher- ming, ging Christel zich op een bepaalde manier gedragen. ‘ Mentor zorgde voor ommekeer’ Tijdens haar hele schoolperiode was ze het mikpunt van pesters. Ze voelde zich eenzaam en onbegrepen. Totdat ze op haar 18e terechtkwam op de Streekschool; daar trof ze een mentor die haar wel begreep en hij zorgde voor een positieve wending in haar leven. Ze is hem daar nog altijd dankbaar voor. Tekst Liseth Kuijs Fotografie Eefje Voets