d'n Hadeejer januari 2018

d ’ n hadeejer 7 Achter haar stralende ogen en lieve glimlach schuilt een indrukwekkend verhaal. “Ik was amper drie jaar toen mijn vader besloot om naar Nederland te gaan. Mama, ik en mijn zusje bleven achter en we woonden bij mijn grootouders. In mijn herinnering hadden we het best goed, want we woonden in een groot huis en hadden een tv wat in die tijd ongewoon was in China. Opa was in de jaren ‘50/’60 burgemeester en direc- teur van een postkantoor en -bank. We hadden het zeker niet slecht en daarom heb ik nooit begrepen waarom mijn vader aan de andere kant van de we- reld een nieuw bestaan ging opbouwen.” Afscheid nemen een van haar eerste herinneringen was dat haar moe- der ook naar Nederland vertrok toen ze vijf jaar was. “Ik zwaaide mama uit, nam afscheid van mijn zusje en vertrok met mijn koffertje naar mijn oma, de moeder van mijn moeder, om helemaal aan de andere kant van de stad Ruian te gaan wonen. Mijn zusje bleef bij de andere opa en oma wonen. Het was zeker in het begin echt wennen. Ik miste mijn mama, mijn zusje en mijn eigen bedje, maar mijn oma was geweldig; de liefste oma die je je maar kunt wensen. Ze was streng, maar rechtvaardig, liefdevol en een hele sterke vrouw. Op haar 29e was ze al weduwe, ze her- trouwde niet en in haar eentje bracht ze drie kinde- ren groot. Ik heb heel veel bewondering voor haar, ondanks de vele tegenslagen in haar leven is ze altijd positief gebleven.” Haidan woonde tot haar 11e bij haar oma. Ze was een snelle leerling en zat toen al in de brugklas. Haar ouders heeft ze al die tijd niet gezien. In de jaren ‘80 was er natuurlijk geen internet, dus even facetimen of skypen kon niet. “Wij hebben elkaar in al die jaren maar twee keer gesproken via de telefoon, omdat bellen heel prijzig was en via het postkantoor moest. We stuurden elkaar wel brieven en foto’s waarbij ze voor een molen stonden en tussen de duiven op de Dam. Dat was voor mij Nederland, maar verder wist ik niks van dit verre land.” Andere wereld Haar ouders vonden het de hoogste tijd om het gezin weer te herenigen toen Haidan 11 jaar was. Ze had- den ondertussen een eigen zaak. “Mijn zusje hadden ze al naar Nederland gehaald toen ze vijf was en mijn baby zusje was ondertussen ook geboren. Als ik ook naar Nederland zou komen, dan was het gezin weer compleet. Als pubermeisje moest ik weer mijn ver- trouwde omgeving verlaten en alles opnieuw leren; een nieuw land, nieuwe taal, nieuwe school en nieu- we klasgenoten. In China was ik de jongste en beste van de klas en nu was ik hier ineens de oudste van de klas. Om de Nederlandse taal onder de knie te krij- gen, moest ik weer terug naar de basisschool. Ik had heimwee naar China en mijn vriendinnetjes en tege- lijkertijd moest ik mijn ouders en mijn zussen leren kennen. Het was een heftige tijd, zeker voor een kind van 11 en ik moest erg wennen, maar gelukkig pas ik me snel aan. Op de Sint Servatiusschool hadden ze een geweldig lespakket voor mij samengesteld onder leiding van meneer gerard van Hinthum. Ik kreeg leu- ke taallessen van juffrouw Ria, zodat ik in 2½ jaar tijd de basisschool kon afronden en naar de middelbare school kon gaan. Daarna ging ik naar de economische school in Den Bosch. Tussen de studies SPD en HeAO commerciële economie begon ik bij Van Lanschot Bankiers te werken in Den Bosch.” ‘Hoe je bent, is wat je hebt meegemaakt’ Ze is de vriendelijke vrouw die iedereen kent van Chinees Restaurant Shanghai, de zaak die al 34 jaar in HaDee is en die ze ruim 12 jaar geleden samen met haar man Ming overnam van haar ouders. Ze werkt zes dagen in de week en is trotse moeder van twee jongens. Iedereen kent haar, maar wat weten we eigenlijk van deze mooie dame? Een openhartig interview met Haidan Zhang-Ko. Tekst anniek Oomens Fotografie annerieke van den broek