d'n Hadeejer maart 2018

14 d ’ n hadeejer Tekst Berry van de Wetering Fotografie Annerieke van de Broek INTERVIEW ‘Helaas… eind maart is het zover. Een rasechte Din- thernaar mag weer een deur achter zich sluiten voor de laatste keer.’ De redactie ontving een ingezonden verhaal met deze openingszin. Aangezien het mijn ba- sisschoolklasgenoot Maik van Eerd (43) betrof, kon ik niet anders dan met hem aan tafel gaan. Hoe is dit zo gekomen? Ik tref Maik in een sociale huurwoning in Heeswijk. Het is niet zíjn woning; van de Kleine Meijerij mocht hij op het huis passen. Maar nu de officiële huurder vertrekt, begint Maik weer vanaf nul. Waar kan ik terecht? Formeel heeft hij het aanbod gekregen dat hij een kamer kan krijgen bij de asielzoekers in het Abdij. Op zich niks mis mee, maar dan moet hij zijn trouwe metgezel Tyco wegdoen. Voor zijn hond is daar geen plek. En afscheid nemen van het enige dat hij overheeft, sinds hij in de problemen kwam, is niet makkelijk. Hoe de ellende begon ”Het begint met een pijn… veel pijn in mijn gewrich- ten, zoveel dat ik verslaafd raakte aan pijnstilling om mijn dagelijkse werkzaamheden te kunnen verrichten. Dit was op den duur onhoudbaar, waardoor ik thuis kwam te zitten in de ziektewet.” Hij werkte bij BAS Volvo, als vrachtwagenmonteur en plaatsvervangend chef. Vijf jaar geleden voelde Maik regelmatig pijn in zijn gewrichten. “Het was sluimerend, ik slikte paracetemol, ibuprofen en di- clofenac. Het zelf dokteren bracht me tot 16 pijn- stillers op een dag. Op een gegeven moment ging het niet meer, ik kwam thuis te zitten.” De diagnose werd snel gesteld: artrose, een aandoening van het kraakbeen in de gewrichten. Behalve zijn werk, stopte ook zijn hobby. “Ik was bassist in de band ‘Stamppot’, kon niet meer gitaarspelen, weg uitlaat- klep!” Na twee jaar ziekte volgde een WIA-traject en Maik werd deels afgekeurd. Er volgde een omscho- lingstraject, hij stapte in de gehandicaptenzorg. “Het werk met de mensen was fijn en de verzorging geen probleem. Maar helaas vereist de zorg ook het maken van rapportages. En ik kan niet typen met mijn vingers en polsen….” Het vinden van een passende baan werd dus lastig. Privé zit het hem ook niet mee. Zijn relatie stopt plots en de gevolgen waren groot, onder andere de gedwongen verkoop van hun huis. “Ik heb toen se- rieuze psychische problemen gehad. Hulp was zeer welkom.” Maar behalve die hulp, krijgt Maik ook te maken met veel verschillende instanties. Regels en procedures ”Er is een wirwar van regels en eisen van de instan- ties, daar kun je als gewone burger niet uitkomen. De instanties spreken elkaar tegen! Groot en klein! Maar een instantie zoals een UWV of een gemeente maakt het nog leuker. Die maken de regels intern zodanig dat er weinig of geen overleg is onderling en dat ze zelfs naar elkaar wijzen.” “Er zat bijvoorbeeld een fout in mijn procedure. Daar ben ik een half jaar over aan het bellen ge- weest. Uiteindelijk trof ik een dame bij het UWV die de moeite nam om mijn dossier te openen en mijn vraag op mijn verzoek eens af te stemmen met een collega van een andere afdeling. ‘U heeft helemaal gelijk’ hoor ik haar nog zeggen. Dat dat zoveel tijd en energie moet kosten, ongelooflijk! Toch neem ik de mensen daar niks kwalijk. Zij doen ieder hun werk, alleen niet echt samen. Tevens is het heel be- langrijk in de Nederlandse maatschappij dat je een vaste woon- en verblijfplaats hebt, een waar je dus legaal woont. Maar helaas is dit gegeven lastig in te vullen in HaDee vooral in de sociale sector. Daar is een hele lange wachttijd.” Ik zie geen echte frustra- tie bij Maik, in tegendeel, met een vriendelijke glim- lach vertelt hij zijn verhaal. “Uiteraard heb ik mijn moeilijke momenten. Maar die lach op mijn gezicht komt gelukkig steeds weer terug.” ‘Van Eerd is een Dintherse naam ’