d'n Hadeejer maart 2018

d ’ n hadeejer 17 hoe nu Verder? ”De uitzichtloosheid en het dagelijkse gevecht dat je moet voeren, is een tijd lang onhoudbaar geweest. Dus enige vorm van werk was daardoor helemaal onmo- gelijk. Dit heeft zelfs geleid tot een paar opnames. Ook is hierdoor mijn sociale kring klein geworden door veel ongeloof en/of onbegrip” In moeilijke situaties leer je je vrienden kennen, wordt wel eens gezegd. Ook Maik heeft ingeleverd. “De scheiding leidde tot keuzes in de vrienden- groep, gedwongen of ongedwongen. Daarnaast is er ook onbegrip voor mijn fysieke ongemak. ‘Ik zie toch niets aan jou?’ Pak een hamer en sla een keer goed op je vingers. Probeer vervolgens maar ergens een schroefje in te draaien. Zo zou ik het ge- voel willen omschrijven.” Gelukkig bracht zijn broer Frank hem in contact met de Lotto-Jumbo wieler- ploeg, die zochten snel een vrachtwagenchauffeur. Dat Maik ook kon koken, maakte hem extra aan- trekkelijk. Hij ging mee. Sinds kort heeft hij een nul- urencontract. “Ik kan daardoor soms weg uit deze vervelende situatie. Doordat ik ruimte krijg om mijn werk te verdelen, kan ik het aan. Klussen als Parijs-Roubaix of de Giro zijn mooie momenten om de sores even achter me te laten. Gelukkig ben ik ook vrij minimalistisch ingesteld en kan ik ook ge- nieten van kleine dingen. Een wandeling in het bos en de zon op mijn bol, dan is het al goed. En mijn vriendin, samen genieten, dat is fijn.” geen urgentIe ”De gemeente kan niets doen voor de sociale huurwo- ningen in HaDee. (Maar is trots op de huizen die ze gebouwd hebben in Heesch). En de Kleine Meierij zegt gewoon dat je geen urgentie krijgt en dat ik maar an- ders in 073 moet gaan wonen.” Dat hij geen ‘urgentiegeval’ is, weet hij al lang. Ook de ziekte van zijn vader, die hulpbehoevend is en soms plots beademing nodig heeft die slechts en- kelen kunnen aansluiten, is geen garantie dat hij in HaDee kan wonen. “Mijn opa zei altijd: ‘Ge krijgt niks, ge het mar te leije’. Ik accepteer dan ook mijn fysieke ongemak. Maar als er iets is dat ik zou kun- nen veranderen, niet alleen voor mezelf overigens, maar voor velen in een vergelijkbare situatie, dan is dat een duidelijker onderling overleg tussen de verschillende instanties. Er zou meer begrip mo- gen zijn. Omdat ik niet tegen onrecht kan, wil ik me voor deze verandering inzetten, wat een moeizame strijd is. Wellicht zou ik meer energie moeten ste- ken in mezelf.” De kans dat Maik zijn geliefde dorp moet verlaten is reëel aanwezig. Zeker nu de Kleine Meijerij een nieuw verhuursysteem ingevoerd heeft, waardoor het voor HaDeejers moeilijker wordt om in het ei- gen dorp woonruimte te vinden. “Ik hoop in ieder geval op een vaste woonruimte. Pas dan kan ik aan al mijn andere problemen gaan werken.” Thuisgekomen werk ik het interview met Maik uit. Als slotzin pas het best de zin die hij schreef aan het einde van zijn ingezonden verhaal. ”Maar ik blijf toch hopen in de oprecht- heid van de mens. Blijf positief. Het enige wat ze me nog kunnen afpak- ken, is mijn lach en mijn steun en toeverlaat, mijn hondje.” ‘Ik hoop in ieder geval op een vaste woonruimte’