d'n Hadeejer mei 2018

d ’ n hadeejer 15 Defensie is een perfecte werkgever! - I N T E R V I E W - Ze werd in Duitsland geboren en groeide op in Stolze- nau. Bij de militaire basis was een hele Nederlandse wijk compleet met school en winkels. “Na mijn middel- bare schooltijd deed ik vooral seizoenswerk, in najaar en winter werkte ik in een slagerij waar eenden en gan- zen werden geslacht. Mijn buurjongen, die net als ik vrij stevig was, solliciteerde bij de luchtmacht, maar werd afgekeurd (naar eigen zeggen), omdat hij kleurenblind was. Ik wilde toen ook eens testen hoever ik zou ko- men, bovendien leek een vaste baan me ook wel wat. Alle testen gingen goed, tot ik op de weegschaal moest gaan staan en te zwaar bleek. Toen werd het voor mij een prestigestrijd en leefde ik een tijd lang op een ra- dicaal dieet van twee appels en een kotelet. Ik viel tien kilo af en werd alsnog aangenomen.” Zwaar Astrid wilde bij de hondensectie en leerde tijdens de opleiding waar je werkelijke grenzen liggen. “Tijdens een oefening moesten we veel lopen en ik dacht dat ik niet meer kon en wilde opgeven. Toen kwam er een sergeant langs in zijn jeep, hij keek een keer naar ons en zei: ‘Ik zie alleen maar fitte mensen’. Vervolgens moesten we doorlopen en bleek dat we tot veel meer in staat waren dan we dachten. Een les die ik altijd heb onthouden.” Als een van de eerste vrouwelijke honden- geleidsters liep Astrid tegen een aantal zaken aan. “Je moest ook ‘pakwerk’ doen. In zo’n voor vrouwen veel te groot Michelin-mannen-pak word je dan besprongen door de honden. Dat kon ik fysiek niet aan.” Gelukkig mocht ze wel bij de bewakingsdienst blijven op de ra- ketbasis in Stolzenau.” Omscholing Astrid maakte zich op voor uitzending naar Turkije, waar Nederland ook een raketbasis had, maar dat ging Als dochter van een in Duitsland gelegerde militair lijkt haar keuze voor een baan bij defensie een logische. Maar toch was de aanleiding voor Astrid Burg om 33 jaar geleden te solliciteren bij defensie een heel andere dan men zou verwachten. Ze ging destijds voor een hondenbaan, maar het liep allemaal toch anders. ‘Ik viel tien kilo af en werd alsnog aangenomen’ Tekst Marko Konings Fotografie Sanne van Roozendaal