d'n Hadeejer juli 2019

D ’ N HADEEJER 23 ZONDAGSKIND Uiteindelijk wint haar lijf het van het virus. Maar ze herstelt niet. Ze blijft moe, ligt het grootste deel van de dag op bed. Raakt van alles overprikkeld en heeft heel veel hoofdpijn. De diagnose: hersenletsel. De boodschap: “Je word nooit meer de oude, deal with it”. Dit kan niet waar zijn. “Hiervoor was ik een echt zondagskind, maar dit heb ik niet in de hand.” Iris vervolgt: “Onze zoon wordt gezond geboren. Wat een geluk! Maar ons leven staat op zijn kop. Een gezin met een peuter en een baby en ik ben uitgeschakeld. Niets is meer vanzelfsprekend. Ik ben blij als ik zelf weer naar de wc kan. De trap af kan naar beneden. Buiten wandelen? Lekker rustig zou je zeggen, maar ik moet een zonnebril op tegen het daglicht. Verkeersgeluiden komen keihard binnen. Vogels fluiten veel te hard en ook nog door elkaar, het is gekmakend. Ik raak van alles overprikkeld, hoofdpijn, terug naar bed. Dat zie je niet aan de buitenkant, de revalidatie gaat zo ontzet- tend tergend langzaam.” GRENZEN BEPALEN Het heeft haar echt veranderd. “Als je hersenletsel hebt, zijn er delen stuk, verbindingen kapot. Daarom gaat het niet over. Gezonde mensen gebruiken een bepaald deel van de herse- nen bij het doen van een taak, bijvoorbeeld praten. Mensen met hersenletsel gebruiken meerdere delen van de hersenen om dezelfde taak uit te voeren. Dat kost meer energie en is een verklaring voor de ontzettende mentale vermoeidheid die ik de hele dag ervaar. Dingen tegelijk doen is echt heel moeilijk: in het revalidatiecentrum lieten ze mij bijvoorbeeld een pannenkoek bakken, terwijl ze met mij aan het praten waren. Dat kon ik dus niet; ik kon het gesprek niet volgen en raakte telkens van slag. Dat is in een jong gezin natuurlijk ex- tra vervelend.” In het revalidatiecentrum wordt Iris begeleid door een psy- choloog om mee te praten en een ergotherapeut om de dagindeling te bepalen: stofzuigen en daarna boodschappen doen is onmogelijk. Alle activiteiten moeten worden afgewis- seld met rust. Ze sport onder begeleiding van een fysiothera- peut om haar grenzen te bepalen. IK LÉÉF WEER Ze is nu 6 jaar verder. Een lange tocht langs artsen, revali- datie, het alternatieve circuit. Hulp in huis, alles geprobeerd. Heel langzaam gaat het steeds een beetje beter. Thuis draait ze mee in het gezinsleven. Ze heeft nog maar een klein beetje dubbelzicht. Wel heeft ze vaak oordoppen in, om het geluid te dempen. “Ik heb onwijs veel hulp gehad. Mijn man heeft ontzettend veel moeten doen, ook zijn leven stond op z’n kop. En mijn ouders hebben enorm geholpen. Ze waren echt man- telzorgers, we zaten in de overlevingsmodus. Uiteindelijk blijk ik er het meeste baat bij te hebben als we het huis zo veel mogelijk leeg maken. Dat betekent dat nu de kinderen naar school gaan, ze overblijven en naar de BSO gaan. Sporadisch kan ik een hele dag voor de kinderen zor- gen, maar nog niet structureel.” ‘Ik ken niemand die zo jong met twee kleine kinderen dit heeft moeten meemaken’ Sinds dit jaar kreeg ze de kans om weer terug te gaan naar haar eigen werk bij de rechtbank, eerst vier en nu zes uur in de week. “Ik miste het zo ontzettend, het denken en het sparren met elkaar. Daarom ben ik dankbaar dat ze me de kans hebben gegeven. Ik lééf weer, ben zelfs een dag naar Paaspop geweest. We doen weer leuke dingen waar ik enorm van geniet. Veel bewuster dan voorheen. Zo is het niet alleen doffe ellende. We zeggen tegen elkaar: ‘Dit jaar is het pay- back time!’ Ook mijn 40e verjaardag gaan we vieren, met DJ en alles.” HERSENEN EFFECTIEF BEHANDELEN Tien jaar geleden liep ze de 10 km bij de Tilburg Ten Miles. Gezond, fit, tien jaar jonger. Op 1 september 2019 gaat ze dat opnieuw doen, elf lieve vrienden lopen mee in haar team. Een grote uitdaging. Haar drijfveer is aandacht vragen voor NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). “Ik ken niemand die zo jong met twee kleine kinderen dit heeft moeten meemaken. Ik moest zelf het wiel uitvinden.” Daarom wil ze nu haar ken- nis en ervaring delen, laten zien dat het beter kan gaan en zo anderen hoop geven. “Er zou toch iets mogelijk moeten zijn om de hersenen zó te stimuleren en te behandelen dat het effect heeft. Als ik iemand die ellendige jaren kan besparen, dan zou dat mooi zijn. Ik hoop dan ook dat zoveel mogelijk mensen mijn actie willen steunen.” Oproep van Iris Doe mee! Doneer voor De Hersenstichting en help Team Iris mentaal de finishstreep over. Meer informatie: www.actie.hersenstichting.nl/team/team-iris