d'n Hadeejer september 2019

D ’ N HADEEJER 19 Men kende hem als de man die streed tegen de ruilverka- veling, tegen de ontmanteling van het Brabantse landschap en tegen de manier waarop de plaatselijke overheden met het landschap en het milieu omgingen. Daarvoor spande hij rechtszaken aan, vooral tegen de gemeente. Op het gemeen- tehuis werd hij dan ook als een lastig portret gezien. MONUMENT Maar nu, drie jaar na zijn dood, is er een prachtig boek ver- schenen door toedoen van Michel Teulings, zijn partner sinds de 80er jaren. Uit dat boek ’Hollandse helden in de jaren 60’, met als ondertitel ’Het kleurenarchief van Louis van Paridon’, blijkt wat een begenadigd fotograaf Louis was. Michel Teulings noemt het een monument voor Louis. Eigen- lijk het tweede monument, want na zijn dood werd ook de boerderij tot gemeentelijk monument verheven, iets waar hij drie decennia voor gestreden had. MYSTERIE Waarom hangt iemand met zoveel talent op het gebied van fotografie in enkele jaren het fototoestel aan de wilgen? Dat is bijna niet te begrijpen. Hij fotografeerde niet meer, ja zelfs zijn vroegere foto’s, daar keek hij amper meer naar om. Ik veronderstelde dat hij zeker in de jaren ‘70 en ‘80 in Hees- wijk gefotografeerd zou hebben en heb hem meermalen naar die foto’s gevraagd voor het archief van de Wojstap. Hij ontkende altijd dat ze er waren. Ik geloofde dat niet echt, maar het blijkt waar te zijn. Hij heeft amper meer een foto- toestel aangeraakt. Over de foto’s die hij vóór die tijd had gemaakt, zei hij altijd dat ze in slechte toestand waren, be- schimmeld en onbruikbaar. Gelukkig viel dat mee! Anders was dit boek er nooit gekomen. RIGOREUS GESTOPT De reden dat hij rigoureus stopte met fotograferen had waarschijnlijk te maken met twee dingen. Ten eerste: de ma- nier waarop hij tegen fotograferen aankeek. Hij beschouwde het als een gewoon, technisch vak. Niet als iets artistieks. Zijn beroemde tijdgenoten zoals Paul Huf en Ed van der Elsken beschouwden fotograferen meer als een kunstvorm. Zij hiel- den exposities en gaven boeken uit. Louis werkte meestal in opdracht voor tijdschriften en kranten. Ten tweede: hij miste de drive toen de tijd veranderde en de televisie de plaats innam van tijdschriften en het bewegend beeld belangrijker werd dan de foto. Bovendien had hij al- tijd al belangstelling voor oude spulletjes, lijsten, schilderijen. Veilingen afstruinen en zijn Brabantse boerderij verbouwen, om daar zijn eigen museumpje te maken, werden belangrij- ker. Iets oorspronkelijks maken, ambachtelijk bezig zijn, dat was zijn bedoeling in Heeswijk WAAROM HEESWIJK? Louis had tijdens de oorlog ondergedoken gezeten in Hel- voirt. Daar had hij het Brabantse landschap leren waarderen. Hij keek er later naar met het oog van de fotograaf. En omdat hij zo scherp zag en zoveel details, zag hij ook de verloede- ring van datzelfde landschap. En dat ging hem geweldig aan het hart. Hij was dan ook een van de (mede)oprichters van De Milieuvereniging Heeswijk-Dinther e.o. Namens deze ver- eniging maakten Michel en hij bezwaar tegen in hun ogen onterechte plannen die schade deden aan het milieu en het landschap. Dat ging vaak tot aan de Raad van State toe. Zelfs een wethouder heeft ervoor op moeten stappen. ERKENNING NA ZIJN DOOD Gelukkig heeft onze dorpsgenoot gedurende bijna 60 jaar toch nog de erkenning gekregen die hij verdiende, na zijn overlijden op 93-jarige leeftijd. Hij was een groot fotograaf. En hoewel hijzelf dat minder belangrijk vond, moeten we zo aan hem blijven denken. Op het internet zijn via www.hollandse-hoogte.nl zo’n 1.350 foto’s van Louis te zien en via www.ru.nl/kdc/ @1228251/herontdekking- louis-paridon zelfs meer dan 2.700. Een aanrader, dan zie je pas echt hoe bijzonder Louis was! Michel Teulings