d'n Hadeejer april 2020

14 - d’n HaDeejer CARLA 56 jaar • Thuiszorg ‘Mijn start in de zorg is heel bijzonder in tijden van corona. Toch schrikt het virus mij niet af en weet ik dat het voor mij de juiste keus is.’ “Zorg en aandacht voor de mensen om ons heen, zit ons in de genen. Ik werkte voor- heen als administratief me- dewerker op kantoor, maar besloot om de zorg in te gaan. Ik meldde mij aan voor het project ‘Lefgozers’. Dat houdt in, dat ik in anderhalf jaar tijd als verzorgende IG (Inviduele Gezondheidszorg) klaar gestoomd wordt. Een combinatie van 28 uur werk en studie. Daarbij koos ik ervoor om te werken voor de Thuiszorg van Laverhof in Hees- wijk-Dinther. In februari begon de opleiding en vanaf toen liep ik als BBL’er (Beroeps Begeleidende Leerweg) met mijn enthou- siaste collega’s mee. Maar al snel meldde zich het coronavirus. Vanwege de veiligheid, werd besloten dat de BBL’ers tijdelijk niet mee zouden lopen. De werkzaamheden zijn aangepast en de lessen volg ik nu online. Als ik naar mijn gezin kijk, ben ik heel trots op hen. Met Nikki die in Nijmegen in het Radboud ziekenhuis werkt, zijn de contacten alleen op afstand. Celine en Giuseppe vertrekken vanuit huis naar hun werk of werken thuis. Gezelligheid, rust en huiselijk- heid zijn heel belangrijk nu.” GIUSEPPE 59 jaar • Mensen met verstandelijke beperking ‘Hugo de Jonge zei in zijn persconferentie, dat we op afstand van elkaar moeten blijven. Maar ondanks de afstand denkt hij dat we dichter bij elkaar zijn dan ooit. Ik denk dat ook en ik hoop dat als de wereld straks weer open gaat, dat ook zo blijft’. “Ik heb tot mijn 53ste in de elektronica gewerkt en werk nu sinds zes jaar in de zorg, waarvan twee jaar bij Cello. Mijn werk bestaat uit het begeleiden vanmensenmet een verstandelijke beperking plus. Dat wil zeggen, ernstige gedragsproblemen vaak door/met trauma ervaringen. De mensen die ik begeleid, wonen allemaal ‘zelfstandig’ op het terrein van de Binckhorst in Rosmalen. Wij zijn met hen samen verantwoordelijk voor hun welzijn. Normaal gesproken gaan onze mensen het terrein af naar hun werk, een boodschapje doen, op bezoek bij familie of vrienden. Maar sinds het coronavirus is uitgebroken, mogen zij het terrein niet meer af. De meesten zijn er van overtuigd dat ze het allemaal begrij- pen, maar toch kunnen ze de gevolgen van hun handelen in dit geval niet inschatten. Daarom hebben wij voor totale veiligheid gekozen en mogen ze bijvoorbeeld ook geen bezoek ontvangen. Dit houdt wel in dat wij het veel drukker hebben: wij doen nu ook veel van wat ze anders zelf doen. Door dit alles zijn ze hun regelmaat kwijt, vervelen zich en zijn eerder geagiteerd. Maar met alles wat ze in deze tijd van corona tegen komen, kunnen ze bij ons terecht. Er is veel geduld en dui- delijkheid nodig. Ik probeer altijd vanuit hun wereld te denken. Bovendien beleven zij alles veel heftiger dan wij. Ik kom na een dienst echt doodmoe thuis en als ik dan aan onze dochters denk en zie wat zij allemaal doen en hoe zij hier in staan, dan ben ik zo ontzettend trots. Ik heb ook echt alle ver- trouwen in hen en ben er van overtuigd dat ze het aan zullen geven als het teveel voor ze wordt.” ‘We zijn altijd al een heel hecht gezin geweest, maar ondanks de afstand nu staan ook wij nog dichter bij elkaar’ ‘Alles moet op afstand en dat voelt raar’