d'n Hadeejer april 2020

d’n HaDeejer - 15 NIKKI 25 jaar • Intensive care ‘Een paar dagen geleden belde mijn leidinggevende of ik op de afdeling zou willen gaan werken waar coronavirus positieve geteste mensen liggen. Ik moest er wel even over nadenken. Het zou heel intensief worden: een nieuw team, doodzieke mensen, niet niks! Toch wist ik heel snel dat ik het zou gaan doen.’ “Normaal gesproken werk ik op een chirurgische afdeling voor hart-, vaat- en longziekten en zou in april aan de Intensive Care opleiding beginnen. Dus het is een heftige overgang. Sinds drie jaar werk ik nu in het Radboud UMC en heb voor dit ziekenhuis gekozen, vanwege de uitdagingen die me hier geboden worden. Daar houd ik van, met de artsen sparren en op zoek gaan naar het beste voor de patiënt. Het beste voor de patiënt staat natuurlijk ook in deze tijd hele- maal voorop. Ik denk dan aan de discussie wel of niet reanime- ren van mensen voor wie de behandeling op de Intensive Care te zwaar zal zijn. Dat zijn zulke moeilijke processen die met veel zorg met de patiënt en familie besproken worden. Hoe de keuze ook uitvalt, er zal altijd goed voor iedereen gezorgd worden. Dat staat bij ons helemaal boven aan de lijst. Ja, ik mis mijn familie enorm, we zouden eigenlijk met zijn vie- ren naar New York gaan en hebben ons daar ontzettend op ver- heugd. Ik mis ook de gesprekken aan tafel. Doordat we alle vier in een andere vorm van zorg werken, kunnen we ook bij elkaar te rade gaan en dat levert mooie gesprekken op. Het is gewoon een andere wereld nu. Ik zie mijn vrienden ook helemaal niet en ben blij dat ik zo nu en dan met mijn collega’s over andere dingen kan praten. Maar goed, we gaan er tegen aan en dat gaat lukken. Ik zou ook aan de mensen in Heeswijk- Dinther willen vragen of ze zich aan de regels willen houden en goed op af- stand van elkaar willen blijven. Dorpelingen zijn vaak zo gemoe- delijk in de omgang. Ik weet dat mijn ouders en mijn oma zich nu zorgen om mij ma- ken, maar dat hoeft echt niet. Ik weet hoe belangrijk het is dat we goed voor elkaar en ook voor ons zelf zorgen. Dat zijn we tegenover elkaar verplicht.” CELINE 23 jaar • Ambulante psychiatrie ‘Ik werk als verpleeg- kundige in het ambulante team van Uden, onderdeel van GGZ Oost-Brabant. Wij behandelen cliënten met ernstige psychiatrische klachten in de thuissituatie. Ik krijg energie van het stimuleren van mensen om zoveel mogelijk uit zichzelf te halen.’ “Voor onze cliënten gelden dezelfde maatregelen als voor ons. Het is alleen zo dat wij hen regelmatig bezoeken als er geen Coronavirus heerst. Dat is nu anders. Op dit moment hebben we met de meeste cliënten alleen telefonisch contact. Voor velen is deze manier van communiceren erg vervelend. Dat kan er voor zorgen dat ze veel minder open zijn en ik ook veel moeilijker in kan schatten hoe het met hen gaat, omdat je het totaalbeeld niet ziet. Per telefoon kom ik ook sneller ter zake en zijn mijn vra- gen meer gericht op het hier en nu en hun eventuele klachten. Maar bij twijfels over hoe het gaat, bel ik vaker of ga er desnoods naar toe. Bij mensen die verdacht zijn van het coronavirus, kleed ik me om in een beschermend pak. Dat doe ik ook bij mensen die ik medicijnen of een injectie geef. Eenzaamheid speelt nu ook een rol. Alhoewel verschillende mensen altijd geïsoleerd leven, hebben ze er nu het moet, toch meer last van. Er is bij ons thuis de laatste weken ook wel het een en ander ver- anderd. Mama en ik hebben in het begin zelfs geïsoleerd moe- ten leven. Ik was namelijk in contact geweest met iemand die corona besmet was. En nu werk ik veel vanuit huis. En Nikki zien we niet of alleen per Skype of telefoon. We missen haar en zijn soms ook wel een beetje bezorgd om haar, ook al weten we dat ze het aankan. Het feit dat we alle vier in de zorg werken, brengt natuurlijk in deze tijd wel wat extra onrust met zich mee. Toch levert het ook vaak leuke verhalen en adviezen onderling op en vooral omdat we ieder in een andere tak van zorg werken.