d'n Hadeejer augustus 2020

d’n HaDeejer - 23 Op vakantie in Jordanië Al eerder had Marcel (57) soms last van zijn rug, maar plot- seling kon hij tijdens de vliegreis naar Jordanië niet meer zitten: hij bleef staan. Dat deed hij ook in het busje, waarin de groep door het land reed. Tijdens een wandeling in Petra viel hij over een lage rots door uitvalsverschijnselen in zijn been. “Ik keek nog even rond: niemand gezien? En door. In de Wadi Rum woestijn ging de groep rijden op kamelen. Dat kon ik natuurlijk niet: die dag ben ik bij de tent gebleven en heb zeven gedichten geschreven over het land, de per- sonen en de groep. Tijdens het diner ’s avonds las ik ze voor en ze reageerden heel enthousiast, ontroerd zelfs. De vol- gende dag kon ik niet meer lopen. We hadden nog twee da- gen Jordanië, alleen in het zwembad was de pijn te harden. Ik zag vreselijk op tegen de terugreis en heb een arts laten komen. Dankzij een infuus met sterke pijnstillers in het ho- tel kon ik 24 uur reizen en keerde ik terug naar huis op 10 maart. Tjonge, jonge….!” Vijf maanden plat Hernia in coronatijd! Marcel is al dertig jaar zelfstandig ondernemer. Hij had eerst een viskwekerij in Mierlo en is nu pluimveevleesproducent, ofwel kippenboer. Samen met zijn broer en twee neven heeft hij een familiebedrijf in Grubbenvorst en Stevensbeek met elf man personeel. Hij heeft de afgelopen vijf maanden thuis op bed gelegen en kon niet naar zijn bedrijven toe. “Ik was thuis in quaran- taine samen met vrouw en kinderen (Mark, Niels en Sanne) om met pijnstillers en morfine proberen te herstellen. De medicijnen hadden heftige bijwerkingen: ze wekten halluci- naties op, ik ging alles dubbel zien en kreeg angstdromen. Na een week of drie raakte ik eraan gewend. Toen kon ik liggend op bed werken met telefoon en laptop: vooral boekhouding en financiën. Door de focus op coronapati- ënten kon ik niet in het ziekenhuis terecht. Daarom heb ik eind maart een MRI scan laten maken bij een bedrijfje in Den Bosch, keek op de DVD die ik mee naar huis kreeg, én jawel, het was inderdaad een flinke hernia! Maar ja, de pijnpoli in ziekenhuis Bernhoven was gesloten, dus ik heb drie maanden moeten wachten op een injectie, die ik uit- eindelijk kreeg bij ViaSana in Mill. Die bleek niet te helpen, dus ben ik op 23 juni daar geopereerd. Ik ben nu ruim vijf weken aan het revalideren en werk aan m’n conditie en spieren, die natuurlijk helemaal weg waren, doordat ik zo- lang op bed heb gelegen.” Schrijven als remedie “Eerst schreef ik zo’n twee gedichten per jaar, verder nooit. En ik lees ze ook zelden: ik ben dyslectisch,” vertelt Marcel. “Maar op die dag in de woestijn schreef ik er zeven op mijn telefoon, toen enkele weken niet en op 3 april ben ik weer begonnen. Ik stuurde een gedicht door naar mijn broers en zussen om te laten weten hoe het met mij ging, want ze konden niet bij mij op bezoek komen. En kreeg zo’n posi- tieve reacties dat ik dacht: ‘Dit werkt als een pijnstiller’, voor hen én voor mij. Het eerste verhaal ‘Urinaal’ kwam op 23 april en daarna schreef ik steeds intensiever gedichten en verhalen als een soort reddingsboei, een remedie om met de pijn en het wachten op herstel om te gaan. Zo kon ik ook weer een beetje productief zijn: niks doen is geen keuze. Ik probeer in mijn gedichten mijn stemming om te draaien, het positieve te zien. Dat komt tot uitdrukking in het ge- dicht ‘De geest’ van 6 mei. Het is de kunst van het loslaten: zo is ‘Traag water’ ontstaan.” ‘Ik kwam in opiumland via de hel, en moest er via de hel weer uit’ ‘Het is te lang geleden dat ik pijnloos dansen kon’ 20 mei