d'n Hadeejer augustus 2020

d’n HaDeejer - 27 en moed’ is hun leuze lemaal leren koken van onze chefkok Gerard Gabriels. Nadien gaan we vaak dertienen, een kaartspel. Nu gaan we op tijd naar bed, maar in het verleden werd het wel ooit drie, vier uur, voor- dat we ons bedje opzochten.” Altijd omhoog door een helpende hand Hans: “Veiligheid staat bij ons voorop. Ik ben de EHBO-man van de groep. Ik heb wat spullen bij me, houd daarbij rekening met wat voor ieder persoonlijk de aandachtspunten zijn en des- noods maken we voordat we beginnen, de keuze dat we wat minder zware tochten gaan maken: het moet voor iedereen haalbaar zijn. We hebben twee groepen: de mannen die voor een flinke uitdaging gaan en de groep die voor een wat mil- dere tocht kiest. Bovendien hangt het ook van het weer af. We hebben ontzettende onweren meegemaakt in de bergen, maar ook gewandeld in de storm en de sneeuw, zelfs sneeuwpop- pen gemaakt bij de Berlienerhutte. We hebben zoveel gezien en gedaan, maar als we het te link vinden of er iemand lie- ver terug gaat, gebeurt dat nooit alleen: er loopt altijd iemand mee. Daar maken we goede afspraken over.” Waarom voor de Alpen in Oostenrijk gekozen? “Ieder jaar heeft iemand de stok in handen met de emblemen erop van de plekken we waar zijn geweest en hij bepaalt waar we naar toe gaan. Maar we gaan nooit buiten de Alpen en ook niet buiten Oostenrijk. We hebben namelijk een clublied en daarin zingen we over fietsen en wandelen in de steile, hoge Alpenreuzen in Oostenrijk. Iedereen heeft het lied in zijn porte- monnee. Het is ons lijflied. Als we hoog in de berghut zijn, dan beginnen we ons clublied te zingen en komt de Guriktaler voor V.l.n.r.: Ad, Gerard K. (†), Willy, Mari, Jan, Gerard G., Hans, Ad, Jan, Kees en Toon. Niet op de foto: Christ Mikkers.